Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

48. Doorgaan

Alles was veranderd en toch moest het doorgaan, Sam leek goed gehumeurd te zijn ondanks de situatie. Hij liet een glimlach zien toen hij op Joy sprong en zijn ogen over het landschap liet glijden. Het was de eerste dag dat Sam weer aan het werk was, hij had laten weten dat de kou aan zijn lichaam knaagde. Na al die jaren had hij nog last van zijn knie, alsof het nooit beter zal worden en soms plotseling geplaagd werd door de beroerende pijn die hem niet los liet.

Vandaag leek het beter te zijn had Sam gezegd en Nick was blij geweest. Toch was het anders om met hem samen te werken, hij moest om zijn woorden denken en hij wist niet goed hoe hij dat moest doen. Dus hij zei niks en liet de rit in stilte doorgaan, hopend dat ze de andere jongens snel tegenkwamen. Sam en Nick haalden de kudde uit het westen op terwijl Will en Robby de kudde uit het oosten naar hen toe jaagden. Het was tijd dat ze een nieuw stuk kregen, het laatste stuk dit jaar. Old Jack had het al gezegd, ze moesten er goed om denken dat ze niet te lang zouden wachtten met verplaatsen. En zo deden ze het.

De koeien liepen rustig voor hen uit, Sam pikte hier en daar een verdwaalde koe uit de bossen en hij leek zich op zijn gemak te voelen in de natuur. Hij voelde zich thuis in de plek die hem geen pijn kon doen. De natuur was de enige die zijn hart niet gebroken had.

Sam leek zich niet te ergeren aan het feit dat er een gespannen stilte tussen hen hing. Hij neuriede een deuntje om er toch wat van te maken en hij probeerde vooral niet na te denken. In de verte hoorde hij de kudde van Will en Robby aankomen en hij knikte naar Nick, duwde zijn hoed verder op zijn hoofd.

'Daar komen ze, tempo!' riep Sam en Nick knikte. Hij spoorde de kudde aan om sneller te gaan, ze moesten elkaar tegen komen op het kruispunt, anders kon alles verkeerd lopen en er was niemand die daar zin in had. Het geluid van duizenden koeien bij elkaar was oorverdovend. Het getrappeld van hun hoeven dreunde in de grond, deed de bomen schudden en daar kwamen ze het beboste gebied uit, net op tijd om bij het kruispunt te komen. Sam zwaaide met zijn hoed in de lucht als gebaar dat ze rustig aan moesten doen, als de kudde op hol sloeg zal alles verloren gaan. Dan zouden ze weken bezig zijn om ze op te zoeken en om de hekken te maken die vertrappeld zullen worden.

Precies zoals gepland voegden de kuddes zich bij elkaar. Ze liepen rustig door en vervolgend hun pad naar het noorden. Nog twee uur lopen, dan zouden ze kunnen grazen in de nieuwe weide.

'Netjes.' Zei Will en begroette Sam die tevreden voor zich uit keek. Sam knikte en haalde zijn schouders op.

'Ik was even bang dat het fout zou gaan.' Zei hij en glimlachte. Will knikte.

'Het ging inderdaad snel.'

'Ik haal links op hoor!' Riep Robby die voorbij raasde en vertrok naar een kalf die de bossen in rende. Sam keek hem na en glimlachte, tevreden zuchtte hij en schudde zijn hoofd.

'Ik hoop dat we dit nog jaren kunnen doen.' Zei hij en schudde zijn voet uit de stijgbeugel. Hij rechte zijn knie en trok zijn neus even op, als zijn lichaam het toeliet.

'Ja ik ook,' zei Will en keek naar Sam, 'gaat het goed?'

Sam knikte, 'alleen wat stijfjes.' Zei hij.

Robby kwam terug en ze vervolgden hun weg, twee aan de achterkant, en aan allebei de zijkanten één persoon die het in de gaten hield en verstekelingen terughaalde. Het was een goede rit. Het was een dag die de jongens hoop gaf om verder te gaan. Het gaf hen zekerheid dat ze zonder hun oude baas verder konden. Hoeveel pijn dat ook deed, ze konden het.

Ze liepen door de weilanden, de kudde bewoog zich voort in een lange sliert bruine vachten. Ze reken tot de horizon, bewogen mee met het landschap. De kudde bewoog zich door de dalen, rolde over de heuvels en ging maar voort. Tot ze aankwamen in het noorden waar hun tocht eindigde. Een tocht waar vooral in stilte werd gereden, niemand wist de goede woorden te vinden voor de leegheid die hun vasthield.

Sam sloot het hek, en liet zich voorover hangen, zijn armen langs de hals van Joy en zijn gezicht in haar warme manen. Wat een dag, de rit had minstens zeven uur geduurd en iedereen zat onder de modder. Met een glimlach keek hij naar de jongens en knikte.

'Goed gedaan.' Zei Sam en hij kwam weer omhoog. Nick glimlachte naar hem en knikte.

'Inderdaad.'

'Jongens, ik weet niet wat ik zonder jullie moet...' Zei Sam en perste zijn lippen op elkaar. Niet nadenken was hem ontgaan en hij had de laatste week keer op keer afgespeeld in zijn gedachten. Old Jack, de kist, zijn vader en de pijn. Katy, het gemis van liefde en zijn gebroken hart. Hij schudde zijn hoofd en een traan ontsnapte uit zijn ooghoeken, 'nee, ik weet het echt niet.'

De andere jongens leken verbaasd over Sams openheid maar waren het roerend met hem eens. Nick knikte naar Sam en keek hem aan, de tijd van de waarheid was nog niet gekomen.