Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

24. Test der verandering

Ze rende naar het toilet, leegde haar maag terwijl ze op haar knieën voor het toilet zat. Trillende handen om de wc-bril. Tranen kropen langzaam over haar wangen en ze had een vaag vermoeden wat er met haar aan de hand was. Ze was inmiddels zes weken op de campus, ze had zich meerdere dagen misselijk gevoeld. Belabberd. Haar lichaam was moe en ze sliep wanneer ze de kans kreeg. Ze at alles wat ze zag, ze voelde hoe ze aan was gekomen. Misschien als ze het zal negeren zal het weggaan, had ze gehoopt. Toch kon ze het niet meer negeren. Haar menstruatie bleef uit en diep van binnen wist ze het.

Die middag had ze alle moed bij elkaar geraapt, ze liep over de straat en had haar sjaal over haar hoofd getrokken. De bomen naast de weg hadden een gele kleur aangenomen en haar hart rouwde om hoe die ook dood zouden gaan. De bel klonk toen ze de kleine apotheek binnen stapte. Ze haalde diep adem en glimlachte naar de oude vrouw achter de balie. Ze kocht twee zwangerschapstesten en liep zo snel ze kon weer naar haar kamer. In de hoop dat niemand haar had gezien in de apotheek.

Ze sloot zich in het appartement op, op de wc en dacht eerst een half uur na. Aarzelend. Ze wilde het niet. Ze wilde het niet zien, het zal alles veranderen. Alles nog erger maken dan dat het al was. Hoe moest ze ooit doorgaan alsof alles normaal was.

De eerste test was positief, het kon een foutje zijn. Positief blijven, dacht ze. Het moment dat het resultaat voor de tweede keer tevoorschijn kwam, stortte haar wereld in. Ze was zwanger. Herinneringen van die avond met Olivier besloegen haar gedachten en ze huilde. Ze zal zijn kind krijgen. Een kind geboren uit de duisterste tijd van haar leven. Ze vroeg zich af of ze ooit van hem kon houden. Heel even had ze getwijfeld, kon het van Sam zijn? Ze had de dag daarna de pil genomen en die werkte altijd. Het kleine lichtje van hoop was gedoofd toen ze nadacht over de toekomst. Zijn kind.

Met tranen in haar ogen keek ze hoe Olivier binnenkwam, ze stond naast het aanrecht.

'He schat.' Zei hij en hing zijn jas op. Hij keek haar aan en fronste, ze leek miserabel, 'wat is er aan de hand?'

'Olie.' Zei ze zacht en de tranen ontsnapten uit haar ogen, 'Olie, ik...' ze haalde trillend adem en sloot voor een seconde haar ogen.

'Ik ben zwanger.' Het was stil. De grond leek onder haar te verdwijnen en ze hield zich vast aan het aanrecht.

'Uh, maar dat is oké, toch?' Haar ogen werden groot en ze schudde haar hoofd.

'Nee.'

'Je wilt kinderen toch? En je leven met mij spenderen?'

'Olie, het is...' ze durfde hem niet tegen te spreken. Bang voor zijn reactie, ze wou geen kinderen, nog niet.

'Laten we trouwen.' Ze barste in huilen uit, haar grip verslapte en ze viel op de grond. Ze had zich nog nooit zo verloren gevoeld. Olie was naar haar toegerend en had haar omhoog geholpen. Hij zette haar op de bank en bracht haar een glas water. Was ze flauwgevallen? Ze wist het niet meer.

'Laten we het doen, Katy. Samen een leven opbouwen. Ik maak natuurlijk eerst mijn studie af en jij kan voor ons kind zorgen. Je hebt geen diploma nodig als we het zo doen. Ik zorg dat je een huisje krijgt en je kan daar blijven tot we iets beters vinden.'

Ze haalde diep adem en schudde haar hoofd, hij snapte het niet.

'Olie, ik wil nog geen kinderen. Ik kan...' ze aarzelde en ontweek zijn vragende blik.

'Wat?'

'Ik kan het laten weghalen.'

'Geen sprake van.'

'Olie, ik wil dit niet. Dat kind komt er niet en ik...' ze werd abrupt afgekapt. Zijn vlakke hand raakte haar wang en tranen schoten in haar ogen van de brandende pijn.

'Katy. Wij gaan trouwen en dat kind is van ons, dit is het beste wat ik kan bedenken en zonder mij ben je niks. Als je ook maar aan iemand verteld hoe dit kind er is gekomen of op welke manier, maak ik je de hoer van deze plek. Nooit van je leven zal je een normale baan kunnen vinden als je dit voor jezelf verpest.'

Ze was stil en huilde. Ze huilde om zijn woorden. Ze had geen keus en ze wist het. Kippenvel verspreidde over haar armen en ze rilde. De wereld was zo koud, zo gemeen en ze wist dat er niks was wat haar kon redden. Dit zal haar leven worden.

Ze dacht er nog steeds aan of ze kon vluchtten. Ze had haar auto maar ze zal niet ver komen, Olivier zal haar doorhebben voor ze de stad uit was. En dan, ze kon naar Sam en alles opbiechten maar ze was zwanger en ze wist dat haar vader woedend zal zijn. Jack hield zich vast aan de oude gewoontes, eerst trouwen en dan een kind. Ze zal een schande zijn voor de familie. Old Jack was haar enige optie, hij zal haar beschermen wat er ook maar gebeurde. En misschien kon Sam haar vergeven. Misschien durfde ze niet. Het leven was ineens zo beangstigend. Vol spijt. Misschien moest ze toegeven aan Olivier en zijn hardhandige aanpak. Moest ze zich niet zo aanstellen, zal hun kind de mogelijkheid geven op te groeien in een wereld waar geld in overvloed was. Maar geen liefde. Nee, dat zal ze haar kind nooit aan doen. Als ze het nou stiekem weg zal laten halen, Olivier vertellen dat ze een miskraam had gehad? Het was een optie. Een pijnlijke optie. Haar hand gleed over haar buik en een traan gleed over haar wang. Het was ook haar kind.