Themisʼin Gözyaşları

26. Bölüm: "GEÇMİŞİN ACI İZLERİ"

22 dakika geciktim... Tek sebebi hazırladığım özel videonun yüklenmesi. Bir saatten uzun sürdü. Benim için çok çok çok özel bir bölüm bu. Tüm sırların ortaya çıktı, yüzleşmelerin olduğu -elbette ki kavgaların da- bir bölüm oldu. İlk defa yazarken çok zorlandım. İlk kez bir hissi doğru yansıtıp yansıtmadığıma emin olamadım çünkü sahiden kolay değildi yaşananlar. Dilerim bunu başarabilmişimdir ve dilerim severek okursunuz. Yeni yılın ilk bölümünün bu bölüm olması tesadüfü de beni çok mutlu etti. 2020 hepimiz için zor bir sene oldu. 2021'in yüzümüzü güldürmesi dileği ile... Neyse çok uzatmayayım. Sizleri seviyorum. 

Başlamadan önce son bir duyuru yapayım. Spotifyʼda sadece bu bölüm için bir liste oluşturdum. “Asya 26. Bölüm Müzikleri” yazarak o listeye ulaşabilirsiniz. O müzikleri özenle seçtim, dinleyerek okumanızı tavsiye ederim. Şimdiden iyi okumalar.

     Bir ölüm haberi gelmeliydi kulağıma, bir yıkım, bir çöküş, bir felaket senaryosu yazılıp çizilmeliydi, bir serçe intihar etmeliydi, bir vaveyla kopmalıydı, bir deprem olmalıydı ve sağ bırakmamalıydı hiçbir şeyi, bir okyanus kıyısında güneşlenirken dev dalgalar süpürüp silmeliydi her şeyi. Ancak bu şekilde kendimi çaresiz ve kırılmış hissedebilirdim. Ancak bunlar olursa ağlamaya bahanem olabilirdi ama hayır. Ne bir ölüm haberi almıştım ne de başka bir şey olmuştu.

     Ağızdan firar edilip işittiğim bir yalan vardı. Sadece bir yalan değildi mesele. Anlam veremediğim, isim koyamadığım bir kalp kırıklığı vardı içimde. Aldatılmışım gibi, terk edilmişim gibi, yarı yolda bırakılmışım gibi hissediyordum. Söylenen yanlışlar dışında bir hata yoktu yapılan. Peki beni bu kadar üzen neydi? Eymen'in evli olmasında, bir çocuğa sahip olmasında ve o çocuğun Yiğit olmasında hiçbir hata yoktu.

     O zaman bana neden sarıldın Eymen? Tek sarıldığın benmişim gibi. O zaman beni neden öptün Eymen? Tek öptüğün benmişim gibi. O zaman neden benimle uyudun Eymen? Beraber uyuduğumuz o yatağı bir başkasıyla mı paylaşmıştın? Kimdi başka olan ve kimdi asıl olan? Kendimi neden bu kadar kimsesiz ve çaresiz hissediyordum?

     Bu kahverengi gözlere sahip gür saçlı çocuk dizlerime sarılırken onu neden bu kadar sevdiğimi ve neden bu kadar kendime yakın hissettiğimi anlamıştım. O, on sekiz senedir tanıdığım adamın evladıydı. Işıl ışıl parlayan gözlerle bize bakarken nasıl tanıştığımızı merak eder türden sorular soruyordu. Eymen ise yalvarır gibi bakıyor, konuşmak için uygun bir zaman kolluyordu.

     Her zaman yaptığımı yaptım, yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirdim içim kan ağlarken. Dizlerimin üstüne çöküp saçlarını parmaklarımla taradım. Eymen bu hareketime şaşırdı, belli etmedi. Yerinde duramıyordu. Kalabalık bir okul bahçesinde olmamızı umursamadan birkaç açıklama yapacaktı neredeyse. Olası bir tartışmayı önlemek için ayağa kalkıp Yiğit'e elimi uzattım. Diğer elini de Eymen'e verdi. O kadar mutluydu ki onun bu ruh halini bozmamak adına çok çabaladım aksi halde dizlerimin bağı çözülürdü ve yere çökebilirdim.

     Okul bahçesinde ikimizin de elini sıkı sıkı tutarak ilerlerken mutluluktan havalara uçmak üzereydi. Yanımızdan geçen öğrencilere burnunu kıvırarak bakıyordu. Çünkü onun annesi yoktu. Annesi ne zaman ölmüştü, ne zaman Yiğit öksüz kalmıştı? Merak ettiğim sayısız soruların en önemlisiydi.

"Ben de sizi bekliyordum." Eymen'le göz göze gelmemek için bakışlarımı en alâkasız yerlerde gezintiye çıkarmıştım. Okula girdiğimizde de okul müdürü bizi karşıladı. Ve bu sahte aile oyununa devam ettik.

     Ben anne olmuştum, Eymen baba. Müdür 23 Nisan gösterisi için bir şeyler anlatıyordu, Yiğit oradan oraya koşturuyordu. Ben ve Eymen siyah deri koltuklarda karşılıklı oturuyorduk. Bana uzatılan kâğıdı okumaya çalıştım. Bir şiir yazılırdı ve bir açılış konuşması. Yiğit'in bunu ezberlemesi gerekiyordu. Şiiri defalarca okumaya çalıştım fakat tek bir kelimesine bile odaklanamadım. Kâğıdı yüzüne bakmadan Eymen'e uzattım. Okul müdürüne belli etmemek o kadar zordu ki çığlık çığlığa ağlamamak için dudağımı dişliyordum.