Themisʼin Gözyaşları

35. Bölüm: "NEMESIS"

Herkese merhaba. Belki de senelerdir beklediğim an bu bölümde gerçekleşti. Benim için ne kadar önemli olduğunu kelimelerle ifade edemem. Her zaman "Acaba ASYA'ya vaktinde devam etseydim bu bölüm nasıl olurdu?" diye düşünürdüm. Bu bölümü yazmak, o duyguları aktarmak bugüne kısmetmiş. Senelerdir içimde ukte kalan duyguları sonunda sizlerle buluşturuyorum. Bölüm isminden de anlayacağınız üzere ikinci bir mahkeme bölümü ile karşınızdayım. Medyaya koyduğum şarkı da benim için çok özel. Ürkütücü olduğu kadar etkileyici de. Dinlemenizi öneririm. Epey de uzun bir bölüm oldu, 7700 kelime. Dilerim severek okursunuz. Nisan özgürlüğüne kavuşacak mı? Asya içinde o savaştan sağ çıkabilecek mi? Suçlu ceza alacak mı? Tüm bunları öğreneceğiz.

Bu bölümü yine benim için çok özel bir insana ithaf ediyorum. Sena, hem insanlığı, hem kalemi ile kendisine hayran bıraktıran çok sevdiğim bir arkadaşım. Desteğini esirgemediği için teşekkür ediyor ve fazla uzatmadan bölüme geçiyorum. Paragraf arasına yorum yapmayı unutmayın, sizi seviyorum. İyi okumalar.

Vazgeçtim dünyadan tek ölüm paklar beni,

Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.

Değil mi ki çiğnenmemiș inançların en seçkini,

Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,

O kızoğlankız erdem dağlara kaldırılmış,

Ezilmiş, hor görmüş el emeği, göz nuru,

Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,

Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,

Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,

Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,

Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemenʼe

Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,

Seni yalnız komak var, o kokuyor adama.

Ve yanmış kibritler artık kül bile değildi.

     Alçak kader en sinsi oyununu sona bırakmak ister gibi bugüne kadar usul usul zalimliğini göstermişti. Ensemde nefes alan kötülük makberi uykusundan uyandı bugün. Adaletin sadece soyut olarak var olmadığını kanıtlamak için yanımızdaydı tüm melekler. Bugün, yeniden doğmak için verdiğimiz zaferin ilk meyvesini alacaktık. Çok değil, birkaç dakika sonra beyaz güvercinler uçuracağız göğe.

     Adalet sahiden de var, dedirteceğim insanlara. Bir yerlerde insanlar isyan ederken hepsinin ellerinden tutacağım. Dünün, yarınımızı bir ressam edasıyla şekillendirmesine izin vermeyeceğim. Ben Asya Soyluʼyum. Ve nefes aldığım sürece adaletin, Themisʼin, Nemesisʼin varlığını haykıracağım.

     O pejmürde, o sarsak, o malayani insanlar asık yüzleri ile son kez alacak hevesimizi elimizden. Sonra onlar da inanacak bize. Bilinen tüm yanlışların doğru sanıldığı, görünmez fermuarların dudakları mühürlediği, kör kuyuların en dibindeki merhameti aç kurtların yediği bu zalim dünya bizi ilk kez bağrına basacak.