Sabrı Sükût 1.Seri (Sükut-u Aşkın Gözyaşları) Tamamlandı

Cenaze töreni

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

Medyadaki müzikle dinleyin isterseniz.

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

Hayat insana bazen istediğini sunmazdı....
Olmazdı bazen her şey kaderdi .
İnsanın üstünde güç olan yaratanın yazgısıydı....yaşananlar...
Zehra yıkılmıştı. Duydukları beyninde zonkluyordu.
Kötü bir rüya olmasını diledi.
"Hemen uyanayım ne olur
Allah'ım "dedi.

Baktı ama değildi. Herkes ağlıyordu. Kayınvalidesi zaten kendinden geçmişti...
Babaanne ve hala ağıtlarla
dizlerini dövüyordu...
Görümceleri bir köşede sarılmış çığlık çığlığa" abim" diye feryat ediyorlardı.
Kendi ailesi de hıçkırıklar için de kalmıştı.
Ne zamandan beri yanında olduğunu kestiremediği anne ve babası Zehra'nın yanında çökmüş göz yaşlarıyla kızlarına bakıyordu.

"Annem,babam söyleyin bana kabus deyin.Metehan akşam bu eve senin yanına gelecek deyin.
Annem o benim Metehan'ım mı?
Beni bırakıp gitmiş mi?
Yavrumuzu daha anne karnında koyup gitmiş olabilirmi?
Annem bir şey söyle yanıyor içim.
Bu nasıl bir acı annem de bana.
Ah Metehan yaktın beni.Yıktın beni.

Nasıl iyi olsun bu Zehra artık...?
Benim boynum nasıl doğrulsun artık?
Yüzüm nasıl gülsün?
Bir ateş bırakıp gittin.
Ah Metehan'ım ah .
Yavrum babasını sorunca ne derim ben?
Onun boynunu kim doğrultacak?
Senin yerini kim tutacak...?
Ben seni nasıl unuturum ?
Veda edip gittin sabah bana.Çökmüştü içime bir acı.
Dönüp dönüp baktın. Bırakamadın bizi....

Allah'ım affet beni isyan etmiyorum.
Senden geldik sana döneceğiz.
İnna lillâhi ve inne ileyhi raciun.
İsyan etmiyorum.Ama içim çok yanıyor. Affet beni...."diye içli içli ağlıyordu karnına sarılmış.
Bu durum herkesi dahada üzüyordu.
Sesi kısılmıştı artık Zehra'nın.
Ağlamaktan mecali kalmamıştı.

Durumu öğrenen Sedat'lar ve Ömer'ler ,Yusuf gelmişti. Doktor çağırmışlardı...
Evdekilere sakinleştirici vurulmuştu. Ama Zehra hamile olduğu için vuramıyorlardı.
Ve Zehra durmadan ağlıyordu...
Boynu bükük kalmıştı Zehra.
Etrafına baktı. Bir sürü kalabalık vardı ama o kendini çok yalnız hissediyordu...

O kocasının eksikliğini hissediyordu.
Onun gülen yüzünü istiyordu.
Onun bir kelamını istiyordu.
"Ben hiç bir zaman çok mal mülk istemedim .Kendi yağımızla kavrulsaydık da keşke kocam yanımda olsaydı. Yavrum babasız kalmasaydı."Dedi kocaman eve bakıp.
Bir anda delirmiş gibi kalktı yerinden.

Herkes panikle oraya bakıyordu.
Kapıya yöneldi Zehra.
Serpil ve Zahide ,Seher ,Ayşenur'da oraya doğru gittiler korkuyla. Çünkü Zehra iyi değildi.
"Dur Zehra nereye gidiyorsun ?"
"Bırakın beni kocam orada morgda buz gibi yerde yatıyor.
O beni görmek ister.Bende onu özledim. Gideyim üşümüştür. Bak ikindi oldu acıkmıştır...Bırakın onu göreyim. Alıp evimize getireyim ..."dedi.

Mustafa bey kızının haline dayanamıyordu artık. Bu manzara herkesi ağlattı.
Abileri kapıya gidip sarıldı. "Bacım güzel bacım yapma böyle.
Metehan seni böyle görse çok üzülürdü.
Hem bak belki şu anda bunları görüp duyuyorsa ne kadar üzülür.
Kendini düşün yavrunu düşün.
Emin ol Metehan sen ve yavrun iyi olursa daha mutlu olur.Ruhu huzur bulur...

Böyle ona eziyet etme. Ona en güzel ödül hediye şu anda ruhuna dualar Kuran'ı Kerim okumamız olur.
Sen bunu biliyorsun.
Biliyorum acın büyük ama makul düşün....
Biz biraz önce Sedat, Yusuf ve Ömer'le gittik teşhis için. O Metehan'dı.
Annesinden alınan dna larlada uyum sağlıyor.
Ama sen Metehan'ı öyle görme.
Habelerde de duydun.Tanınmaz halde.Bırak aklında hep o güzel gülen yüzüyle kalsın bacım.