Sabrı Sükût 1.Seri (Sükut-u Aşkın Gözyaşları) Tamamlandı

RÜYADA MIYIM?

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

Medyadaki müzikle dinleyin isterseniz....

🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿

Zehra için an durmuştu.
Akıl durmuştu....
Bir karmaşa içindeydi üstelik...
Uykuda hissediyordu kendini...
"Rüyadamıyım ey Rabbim? Bu aciz kuluna bir lutfun mu bu?
Giden geri gelirmi ?
Kim gidipte geri dönmüş ebedi yurdundan....?
Benim gönül hanemi dağlamış kocamın acısı...
Aklımı başından aldı yokluğunun sancısı...
Onsuz kalmak beni Leyla eyledi."dedi.

Kocasının yüzünü ellerinin arasına alarak...ağlayarak ve sımsıkı tutarak ;
"Ey gönlümün yangını kocam.
Şayet bir rüyadaysam ve sen benim rüyalarımı ziyarete geldiysen ne olur gitme...
Bende hiç uyanmayayım.
Seni göreyim bir ömür boyu böyle...
Alalım yavrumuzuda rüyalarıma oda görsün seni...

Belki de görüyor kuzum seni.
Bazen uykusunda gülümsüyor...
Diyorum baban mı geldi rüyalarına yavrum?
Anlat bana kuzum benim anlat nasıldı baban...?diyorum.
O çok küçük onuda alalım rüyalarımıza ...
Benim kuzum baba kokusu ne öğrensin...."dedi ağlayarak.

Zehra şoka girmişti...Gerçek olabileceği aklına bile gelmiyordu.
Nasıl aklına gelseydi. Kimin
gelirdi ki?
Kocasının ölüm haberini almıştı.
Cenazesini görmüştü.
Ve yetmiş gündür yoktu"öldü yüzü tanınmaz halde annesinin dna sı ile tespit edildi" demişlerdi...İnanamıyordu Zehra....

Metehan karısının şoka girdiğinin farkındaydı...
Daha sıkı sarıldı ve "gülüm benim kendine gel lütfen....
Bak bana rüya değil...Gerçekten benim...
Senin için geldim.Sana kavuşmak için geldim.Yavrumuza kavuşmak için geldim...Aileme kavuşmak için geldim..."dedi iç çekerek.

_Zehra'ya yaklaştı doktor Arzu "Zehra kendine gel o senin kocan Metehan Demiroğlu "dedi...

Zehra ağlıyordu halen şok olmuş şekilde o sırada oğlu küçük Metehan'ı ağlamaya başladı...
Sanki hissetmişti birşeyleri.
Annesinin babasının halini anlamıştı kim bilir belki de...
Çünkü günahsızdı minik kuzuları...
Çok ağlıyordu hemde...
Annelik iç güdüsüyle yavrusunun sesiyle kendine geldi...
Baktı gerçekti kocası yaşıyordu...

Titreyerek oğlunu aldı kucağına...
"Ağlama kuzum ağlama yavrum" diyerek göğsüne bastırdı...
Metehan'da karısının kolunun üzerinden tutuyordu.
Görüyordu çok titriyordu karısı. Oğlunun güvende olması için babalık şefkatliyle karısının kollarını tutuyordu....
Karısınında düşmesine müdahale edebilmek için...
Minik Metehan bebek anne kokusu ve baba kokusunu aldığı içinmi bilinmez susmuştu artık.

Zehra aylardır hasret kaldığı kocasının dokunuşlarının farkına varmıştı çünkü rüya değildi. Hayal değildi....
Gerçekti bu dokunuşlar....
İçini tarifsiz bir mutluluk kaplamıştı....
"Şükürler olsun Allah'ım. Yaşıyor kocam Metehan'ım "dedi...
Baktı kocasının yüzüne mutluydu hemde çok...Zehra.
Kocası çökmüştü adeta...

Tamam heybeti gücü yerindeydi.
Hatta heybeti öncesinden bile daha gösterişli olmuştu...
Şu anda karısını ve oğlunu tek koluyla  bile yerinden oynata bilirdi....
Ama çökmüştü kocası...
Saçlarına aklar düşmüştü...
Kulaklarının arkasına aklar düşmüştü...
Gözünün yanında ki çizgiler belirginleşmiş...
Gözleri fersizdi...Gözleri kıpkırmızıydı...

Hatta sakallarına bile aklar düşmüştü azda olsa...
"Ama yinede çok yakışıklı kocam benim...Dahada bir olgunluk ağırlık oturmuş üstüne...
Eskidende öyleydi ama şimdi dahada bir başka olmuş..."dedi içinden...
Düşündü yine "peki bu yetmiş günde ne olduda bu hale geldi benim kocam...?"diye yinede içi yanmıştı bu haline...Zehra için hiç fark etmezdi o kocasını yıllar geçse de saçları tamamen ağarsada, dökülsede,yaşlansada... severdi...