Be The Way Forward ✓

CHAPTER 13

CHAPTER 13

HIDDEN

I let out a heavy sigh nang matapos ang last class namin this afternoon. Napahilot narin ako sa sintido ko dahil masyado nang workaholic nang utak ko. Ganito ang college, dapat bawat oras ay dapat umiikot nang maayos ang utak mo.

"Beh. Nakausap ko na si zeldee" naize suddenly appeared. Nakisabay siya saakin maglakad palabas nang eskwelahan.

"Then?" Binitawan ko na ang kamay ko na nakahawak sa sintido. Ni-strech ko nalang ang likod, maghapong nakaupo sa upuan. Ang sakit pala.

Nagkibit-balikat lang siya. "She said nothing but apologize. Hindi niya daw iyon ginusto, so mapapanatag na ako. At tiyaka sabi pa niya ay may tipo na siyang iba." Kwento niya.

Napangiwi ako sa sinabi niya. Tinaasan ko pa siya nang kilay habang sabay na naglalakad. "Ganun lang kadali?? Manhid ka?? I mean, hindi na masakit ganun ba?" Pangungusisa ko.

Hindi ko alam kung marupok o manhid lang itong babaeng kausap ko.

Inayos niya ang takas niyang buhok at nagpabebe. "Medyo meseket pe. Alam mo, yung kusang yumakap si naiel sa babaeng hindi naman siya ang gusto. He did me really sad, kung saakin niya lang iyon ginawa malamang ay pareho kaming masaya"

Nginitian niya ang kawalan.

"Hindi ko lang kayang masira ang friendship namin ni zeldee" she looked at me then smiled.

Napangiti naman ako sa sinabi niya saakin. "I hope i was brave as you" aniya ko.

Nangunot ang noo niya. "Why? Wait, meron ka na bang naging boyfriend"

I nodded. "Who?"

"Si archer. Nagbreak kami" tugon ko.

Inipit niya ang sarili niya saakin para magtanong nang ekeme niya. "Anong feeling?? Masakit ba?"

Napangisi naman ako sakanya. Pinulupot ko ang braso ko sa braso niya. "Oo naman, sobra. Pero nawawala na iyon ngayon" dugtong ko pa.

Walang halong kasinungalingan ang sinabi ko nor joke man lang. This past few days ay nagiging maayos na ako, hindi na sumisikip ang dibdib ko kapag tinitingnan ko ang pictures namin ni archer noon. How to be brave?? Siguro ay magagawa ko iyon kung titingnan ko ang mukha ni archer 24 hours nang hindi man lang umiiyak o nalulungkot.

"You're not destined" dagdag niya pa.

Tiningnan niya ako nang seryoso. "Kasi kung kayo nga ang para sa isa't isa dapat ay parati ka paring nasasaktan, syempre kasama na doon na dapat ay hindi mabawasan ang pagmamahal niya sa'yo"

Bumuntong hininga siya. Umupo nalang kami sa bench na malapit sa gate. Wala pa naman ang kotse kaya makakapagkwentuhan pa kami ni naize nito.

"Just like me, to naiel. Tiyaka ko lang malalaman kung destined nga ba kami o hindi-"

"Kung?" Hinintay ko ang idudugtong niya.

"Kung kailan marerealize ko na bawas o kulang na pala ang pagmamahal ko sakanya. Ano ka ba, may mas alam pa akong nbsb kaysa sa'yong nadiligan na" natawa siya.

Nanlaki ang mata ko at pinalo siya sa balikat. Shh*t may nakarinig yata. "H-hindi pa ako nadiligan ah!" Singhal ko. Pero natatawa parin siya.

"Char lang!  Tara na nga" tinakpan niya nalang ng kamay niya ang bibig para pigilan ang dadagsang tawa sa balunbalunan niya.

"Saan?" Pag-iba ko nang tanong. Ayaw ko na munang pag-usapan ang mga erotic ways na sinasabi ni naize. Nagpapaalala kasi iyon nang nakaraan namin ni archer.