Be The Way Forward ✓

CHAPTER 34

CHAPTER 34

ACCEPT

My mind was breaking a million little times. Like it was it is hard for me to choose and decide. Ang hirap pumili sa dalawang bagay na wala naman akong kasiguraduhan.

Paano kung piliin ko ang proposal?, Pero kami nga talaga ni kael ang magkakatuluyan dapat?? Pero paano kung piliin ko sina lola pero para saakin talaga si kael?? Love makes me crazy, If i don't feel it so sana Hindi na ako nahihirapan na pumili ngayon. Like it was, I regret the rest of my life if I chose a wrong direction. Ayaw ko nang ganun.

Napahalukipkip ako at napapikit nang marinig ang harurot ng makina, umalis na ang kotse ni tita kasama siya. Nagpa-iwan ako sa isang liblib na lugar dito... Yung sa taas ng hill, yung first place nang magdate kami ni naiel noon. All I want to do is to hike for me to forget even a single time. Nang makaakyat na ako ay doon ko ipinatong ang chin ko sa aking tuhod.

Pero napamura nalang ako nang biglang umambon. I get up then started to walk back, parang pati ang kalikasan ay pinapaalalahanan ako na huwag kong kakalimutan ang mga hinaharap ko ngayon. Nang makaabot na ako sa waiting shed ay tiyaka namang umulan nang malakas.

Napasapo ako ng noo nang bigla akong nahilo, Nanginginig din ako sa lamig habang ang lagaslas lang nang masasaganang ulan ang tanging naririnig ko ngayon. Napapikit ako at hinintay ang ulan habang nakasandal sa pader nang waiting shed, pero nababasa parin ako nang ulan dahil sa malakas na hanging tumatama sa aking katawan, napapamura na nga lang ako minsan sa isip ko eh.

Again ay napasandal muli ako at hinintay na Tumila ang ulan. Pero ilang sandali pa ay hindi parin tumitigil ang pagbuhos ng ulan... Yun lang naman ang hinihintay ko eh, pero isang tapik lang nang isang ang naramdaman ko.

I'm not feeling well right now.

"Kristina. I-i't's raining" baritonong boses ang pumasok saaking tainga.

Binuksan ko ang aking nakapikit na mga mata pero malabo ang nakikita ko. Kaya napapikit muli ako.

"Kristina... Teka lang" muling salita niya.

Naramdaman ko ang jacket niya na ibinalot sa nanginginig kong katawan. Kahit na nanghihina ang mga mata ko ay pinilit ko parin iyon binuksan... At hindi nga ako nagkamali. Kael was here, I can't response, medyo masakit lang talaga ang pakiramdam ko ngayon.

"Kristina... Hey, wake up." Tinapik niyang muli ang pisngi ko. Pinilit niya akong mapatayo kahit na nanghihina na ako.

"Hmm??" Napadaing ako nang may bumalatay na naman na malamig na hangin sa katawan ko. I'm cold.

"Kristina... Let me go you home now"

"No" umiling ako.

Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil gusto ko pa siyang makasama??.

"Kristina... Mataas lagnat mo!! Are you nuts??! Why are you staying in this rain?? Di mo ba alam na pwede kang magkasakit niyan??"

"Bakit pa?? Saan pa??!" aniya ko, I don't know where my voice came from. Pero nabasag iyon. "Nagpapasalamat pa nga ako sa ulan dahil sinasamahan niya ako sa problema ko!!" maluha luha kong ani... Hindi iyon halata dahil nakakasabay sa pagtulo ng ulan ang mga luha ko. "Dahil alam nang ulan kung paano ako nasasaktan!! Siya ang saksi!"

"While you?? Ano pa bang pakinabang mo??" I said, with Serious tone.

Does kael loved when someone waiting for him?? I'm the one who's waiting, patiently. Masaya na ba siya?? He has zeldee, right!!? Bakit hindi nalang siya ang atupagin ni kael??! Tutal ay wala naman akong halaga diba??!

"Pinapasakit mo lang ang puso ko!!" Napaabante siya pero ako naman ay napaatras. I don't want him to touch me. "Hindi mo man lang ako tinanong kung may problema ako sa buhay... Hindi mo alam na Hindi lang tayo ang prinoproblema ko!, Kundi marami pa!!" Mas malakas ang sigaw ko kesa sa ulan...