Be The Way Forward ✓

CHAPTER 36

CHAPTER 36

GONE

(This part contains matured content. Read at your own risk. I don't want to put alot of matured content here in my story, I'm so sorry about that. But this one is very important... You can skip that if you want)

"PUTANGINA mo kristina!!" umalingawngaw ang sigaw ni kael nang hawakan kong muli ang kamay niya.

"Napakagago mo!" He said. He didn't even help me kahit na nadapa na ako kakahabol sakanya.

He leave, walk out and vanish in my eyes. Doon ko ulit naramdaman ang basa kong pisngi. Nangatal ang pisngi ko at di na napigilan ang pagtakip ng mukha dahil sa labis na sakit na aking nararamdaman.

Kael think me as an indifferent person. What if isipin niya na hindi ko siya mahal at naaawa lang ako sakanya dahil nga mahirap siya?. Mas umingay ang sigawan ng mga tao sa kalapit na gym.

Habang ako naman ay nakatayo lang sa harapan ng gate na tinakbuhan ni kael. Kahit na nanghihina ang mga tuhod ko ay pinilit ko paring makatayo doon. Napahawak ang isa kong kamay sa tuhod ko habang nakaangat ang tingin sa dalawang taong papalapit saakin.

Si naize at naiel ang umalalay saakin paupo sa bench. Kahit na pigilan ko ay hindi ko parin makayang mapayakap sa kaibigan ko at doon na humagulhol. I tell the both of them from what happen. I didn't even say that as a secret unless he knows it. Ngayong alam niya na, parang pinapamukha ko na sa sarili kong mangloloko ako. Na wala akong ibang ginawa kundi ang hawakan ang sekreto ko at hindi man lang sakanya ipakita.

Naiel decided. We need to follow kael, tumayo na kami habang nakaalalay parin saakin si naize. Dumating naman ang iba at kahit na naguguluhan sila ay pinaalis na nila kami at pinigilan na magtanong.

"Oh my ghod." bulong ni naize. "Kristina" nakasandal ang ulo ko sa bintana habang siya ay nakahawak sa mga Kamay ko na nakapatong sa aking tuhod.

"I can't lose him" binulong ko iyon.

"Gustuhin man naming tumulong pero alam kong ikaw lang ang dapat niyang kausapin. Explain everything to him. You can't lose him either" malungkot niyang saad. Hinagod niya ang balikat ko.

I just stay in my position, watching the trees and houses passing by. Malapit na kami kina kael, at kinakabahan ako na baka hindi ko siya maabutan doon.

"I will explain him later. S-sasabihin kong wala lang ang lahat ng ito!, Set-Up lang naman ito sa family stuff and businesses natin diba??" Sabat rin ni naiel saaming dalawa.

"I don't know how to explain. Baka hindi siya makinig saakin" aniya ko naman at napaluha muli. Pinunasan ko agad iyon, nagbuntong hininga para pigilan ang pagagos ng mga masasagana kong luha.

Honestly, this is serious. I can't solve this for a few days, but i need to leave after that. I can't. Though. Just like I'm explaining a different language in him that is why he didn't get what am i trying to say.

Ayaw kong magalit siya pero nagawa ko na. Ako na ang may dahilan nang lahat ng nangyayari ngayon.

"Ang sakit pala. I thought it was easy pero hindi. Nagiging kumplikado ang nangyayari ngayon at sa relasyon namin ni kael. At mas nagiging kumplikado pa dahil aalis na ako" napakagat ako ng labi ng may tumusok sa aking puso. It's damn hurt.

"Kristina"

"Paano kung hindi niya ako mapapatawad?? Dadalhin ko ba ang bigat ng toh sa paguwi ko??" Pinilit kong tingnan si naize. Naluluha narin ang mata nito dahil sa kaibigan niyang nawawalan na ng pag-asa.

"Kristina. Whatever happens, andito lang kami"

Mabigat ang dibdib ko ng bumukas ang pinto ng kotse. Tinanguan ako ni naize nang makalabas na ako, pinagsiklup ko ang mga palad ko habang naglalakad papalapit sakanilang. Praying and hoping na sana ay andito si kael.