Be The Way Forward ✓

CHAPTER 33

CHAPTER 33

HATE

I don't care about happiness. Ang nasa isip ko nalang sa mga oras na ito ay kung paano ko pa ba malalagpasan lahat ng ito sa buhay ko.

Or should I think, I don't care about darkness. Ang nasa isip ko nalang ay kung paano ako magiging masaya, at kung paano ko limutin ang lahat ng problema ko sa buhay.

I keep crying on Carhea's shoulder. There was them, all of them inside my room. I cried silently dahil ayaw kong mag-isip ng iba si lola kung sakaling marinig niya ang mga paghikbi ko.

And there was kael, wala siyang ginawa kundi ang pasikipin ang dibdib ko sa mga sandaling iyon. Through the night ay hindi ko alam kung ano ang magiging lagay ko sa buhay.

"Iiyak mo lang yan"

I just nodded to carhea. They're here in my side until the darkness covered me.

Nang magising ako ay napagdesisyonan ko nang pumasok... Dalawang araw na akong dinadalaw ni kael sa mga isip ko. At sa tuwing nasa isip ko siya ay napapaiyak ako. Ngayon lang din ako nagkaroon ng lakas ng loob para pumasok. Thanks to carhea and others dahil kahit papaano ay pinapagaan nila ang loob ko.

"Papasok na po ako lola" Emotionless kong tiningnan sa mukha si lola. Siya naman ay parang wala lang ang facial expression niya.

Dalawang araw akong hindi nakapasok. My parents was worried about me dahil sa nangyari, they want me to go back manila. Pero tumanggi ako. I almost promised this place na dito ako magtatapos ng pag-aaral. At tiyaka rinason ko narin naman ang nangyari saakin sa mga lasing na lalaki kaya hindi na nagtaka si lola sa gawi ko last day.

"Ingat apo"

"Ingat ka rin po lola" Nginitian ko siya bago siya sumakay sa kotse. Pupunta siya ngayon sa out of town business nila. I don't know kung ilang araw siya doon.

"Kristina!" Someone shouted. "Nag-alala kami sa'yo... Ayos ka na ba??" Hinawakan ni etesia ang braso ko. "Kamusta yang sugat mo ha??" She then looked at my bandage.

"Si kristina naman. Di nag-iingat, sinabi ko na sa'yong mag-ingat ka... Maraming mga manyak dito sa lugar namin" ani ng dalawang lalaki.

Napahawak ako sa bandage sa siko ko. Napabuntong hininga ako ng makita ang mga istudyanteng nakatingin saaming lahat. Or should I say, nakatingin saakin. Ang iba ay nagbubulungan at ang iba naman ay nandidiri akong tinitingnan...

"Ayos na ako. Huwag na kayong mag-alala" iniwas ko nalang sa mga istudyanteng nakatingin saakin.

"Pero congrats sainyo ni kael ah" ani ni etesia nang magsimula na kaming maglakad. Sina vance, jesvi at siya lamang ang kasama ko. Wala si naize, at si kael.

Wala akong ideya kung kinokontra ko Lang ba ang plano nang mundo at pinagpipilitang kami talaga ni kael. But, Why I still fighting for it, even if I tries for a n'th time ay pinakita niya parin saakin na wala kaming mapapala sa ginagawa naming ito.

Edi sige, kakapalan ko ang mukha ko. Oo, mahirap siya, hindi siya bagay saakin. Langit ako!, Lupa siya!, Dukha siya at mayaman ako!. May maipagmamalaki ako at siya wala. May pera ako, siya lang ay barya.

Pero sa tuwing iniisip ko ang mga katagang iyon ay hindi ko parin maiwasang hindi makaramdam ng pagmamahal mula sakanya.

This is just a game, but we need to play seriously.

If he lose, then. There's a second chance to fight.

Kung nahuhulog man sya ngayon ay may mga braso namang sasalo sakanya. Just keep holding on, kael.