Be The Way Forward ✓

CHAPTER 43

CHAPTER 43

What will you do if you forgot an interesting part of the book?? Will you only remembering that page? Or back, flip then read it?.

It's too hard to remember because it can cause you headache. But it's a waste of time if you do back reading, you consumed time than doing a sense stuffs.

Parang si kael lang, pilit ko mang balikan ang ala-ala namin ay alam kong masasaktan lang din ako. Gusto ko mang bumalik pero alam ko sa sarili kong wala na akong puwang sakanya. Na sayang lang ang oras ko para sa isang taong hindi na naglaan ng puwang sa puso niya para saakin.

My head hurts like a beasts that scratches it. Medyo mahapdi rin ang tiyan ko kaya napapikit muna ako ng mas mariin bago ko iminulat ang aking mga mata.

Bumulaga saakin ang puting kisame na nababalutan ng nakakasilaw na ilaw. Tumingin ako sa gilid para mahimasamasan ang aking mata sa bumbilya. I heard a deep gasps kaya inilipat ko ang aking tingin sa kabilang gilid.

At ganoon na lamang ang sakit na naramdaman ko habang pinagsasadhan si mama at papa na nakapikit at halatang natutulog. Magkakrus ang kamay ng aking papa habang nakayuko ng natutulog. Sa lap niya ay andoon si mama, pahaba itong nakahiga habang malalim rin ang hininga.

Inangat ko ang kalahating katawan kaya lumangitngit ang kama dahilan ng pagkakagising ng dalawa.

"Papa. Mama." I said. Doon ko nakita ang mga pagod sakanilang mga mata. Agaran si mamang napabangon sa hita ni papa at sabay silang lumapit saakin.

"Anak, are you all right??" Hinawakan ng dalawa gamit ang kanilang nanginginig na kamay ang akin.

"Y-yes, what's happened?" Napilingap ako para maiwasan ang luha dahil sa nakikita ko ngayon sa magulang ko.

Doon lamang bumalatay ang pangyayari sa utak ko. Nanlaki ang mata ko ng lingunin si papa, nakatayo na ito at dumistansya saakin habang nagpupunas ng sariling pisngi.

"Mama. Si papa,"

"Shh." She wipes my cheeks and do it again with upcoming tears. Kumapit ako sa kumot habang pinagsasadhan ng tingin si papa.

Ang huli kong alala ay dumugo ang pants ko. Dinala ako ni sir Kevin at zone dito, I collapse. So bakit andito si papa at mama??.

"He's fine. He knew what happened." Niyakap ako ni mama. Magsisimula na sana akong humikbi ng lumayo agad ito at si papa ang pumalit saakin.

Tiningnan ko ang kalagayan ni papa. He sat down on chair while forcing to smile kaya mas naging maulap ang aking paningin.

"Papa," Saad ko habang nanginginig ang boses. "I'm sorry. I'm so so, sorry." Dugtong ko habang mahigpit ang yakap sakanya.

"Hindi po ako naging mabuting anak sainyo. Nagdala ako ng problema saating lahat. Sinira ko ang pangalan niyo. N-nagsinungaling po ako, at hindi ko po masusunod ang gusto niyo para saakin."

Hindi ko alam kung naging malinaw ang pagkakasabi ko nun. Basta nasabi ko na. Nakakakonsensya naman talaga, I know all of these ay malalaman niya na nagdadalang tao ako. Kaya ba andito sila?. Pakiramdam ko'y parang pinagsusukluban ako ng langit habang dinadamdam ang pag-iyak rin ng aking ama.

"Shhh." He whispered then kissed my hair.

"It's fine. It's fine." Hinagod niya ang aking likod pero mas lalo lamang akong napaiyak. I was damn speechless, I can't speak a single blow. Basta hinintay ko na lamang si papa na magsalita.

"Kami itong dapat magsorry saiyo, tina. Hindi ka namin inalagaan ng mabuti, hindi namin alam na mas malala pala ang pinagdadaanan ng nag-iisa naming anak kesa sa kompanya... We're so sorry,"