Be The Way Forward ✓

CHAPTER 47

CHAPTER 47

BUNGA

I did not gone. As I open my eyes, I saw how the stairs was on pain. I'll try to calm my mind, but yet. The tears from my eyes can't hide my fear. I want to be fearless, but kristina was on a suffer.

I feel a hard banging in my chest as I saw her blood, was flowing like a river in the road. Lumapit ako sakanya, kahit na nanginginig ang kamay ay pinilit ko paring magtawag ng ambulansya. She's losing her eyes on me. And when she was actually drained-off is the actual outcome of the ambulance.

Dinala namin siya sa hospital. I was following her, nakaramdam ako nang kakaibang kaba ng makita ko kung gaano kalala ang pagkaaksidente niya. I want to lost, yet I'd stay.

Kinakabahan akong hinalughog ang bag niya at kinuha ang cellphone para tawagan ang mga relatives niya. My toes was vibrating too, Like they are the most mourner than my eyes.

Nanatili ang mata ko sa Intensive care unit, nasa malayo itong pasilyo. Gusto kong makita si kristina. But the doctor said that I can't. It's too private. Mas napahilamos ako ng mukha. Kung ilang beses ko ba ito ginawa ay hindi ko rin alam. I was in the middle of arguing my mind when, her parents come with there fearful looks.

"KASALANAN MO 'TOH EH!" nasuntok ako ni venice sa dibdib kaya napaawang ang bibig ko dahil doon. "Puta ka kael!, Tangina mong hayop ka!" She's murmuring aloud habang pinipigilan siya ng mga kaibigan niya.

Hindi ko maiwasang maging emosyonal habang nakasadha sakanilang lahat. They are looking at me, just like they are blaming me from whatever happens to tina.

"Ano masaya ka na!? Tulog na si kristina!, Kulang pa ba?? Ha? Tangina mong hayup ka!" Ganun pa din ang ginagawa ni venice.

Pilit niya akong nilalapitan pero pinipigilan siya ng mga kaibigan niya. I stayed at calm, hindi na ako mabibigla kung makawala siya sa mga kaibigan niya para masuntok ako o anuman.

"Venice! Tama na!" Awat na ng mga lalaki sakanya. I looked at a new comer, si carhea. Matalim itong nakatingin saakin habang kuyom ang kamao.

"Ikaw naman kael, umalis ka nalang please?? Kung ayaw mong masapak ni venice, umuwi ka nalang." Seryoso si cahrea.

Buong tapang ko silang tiningnan lahat. Kasalanan ko 'toh, kaya ano man ang mangyari ay hindi ako aalis. I will stay.

"Babantayan ko si kristina,"

"Fuck you!" si Venice ang sumigaw. "Huwag kang makaramdam ng konsensya dahil hindi yan kailangan ni Kristina!" Dinuduro duro niya ako.

Mas dumistansya ako sakanilang lahat. Nakakakonsensya lalo na't kinakikitaan ko sila ng pagkasuklam saakin. I will stay, though. It's my fault. Nadala ako ng galit ko kung kaya't naging dahilan pa iyon kung bakit napahamak ang ex ko. I was protecting zeldee that's all, I can't hold my anger that time.

She's right. Gusto niya lang naman ay maging ligtas ako nung isang gabi. Ako itong hindi naging ma-ingat. Dapat hindi na pala ako naglasing nun, para di mapahamak si zeldee. Ako ang may kasalanan.

But what should I do?? I drunk alot, seeing kristina with that lemente.

"Venice!, Calm!"

Nagsi-upuan narin kaming lahat. Nagtipon sila sa kabilang bench habang ako naman ay nasa kabilang raya. Ngunit agad akong napatayo ng inatake ang papa ni kristina.

"Si tito!"

"Tumawag kayo ng doktor!" Umiiyak ang mama ni kristina.

I don't know what's happening. Pero nahihirapang huminga si tito. Dumalo ang mga kaibigan ni kristina doon kaya wala na akong nagawa kundi ang lumapit din.