Be The Way Forward ✓

CHAPTER 40

CHAPTER 40

CUT, COMMITMENT

Nabitawan ko ang maletang hawak ko, mabuti nalang at inalalayan ako ni Kenneth. Kinapa ko ang cellphone sa bulsa ko, mabuti't naroroon iyon. I need to call someone magpapahatid ako kahit saan.

"Nahihibang ka na ba!?" Galit nitong ani ng hindi niya ako nakumbinsi sa gusto niya.

"Alam ko ang Ginagawa ko Kenneth," kinuha kong muli ang maleta at pinalis ang luha sa kabilang kamay.

"Pero, mali naman atang aalis ka nalang bigla!. Unawain mo nalang ang lola, b-baka nagulat lang siya kaya niya nasabi iyon." Umiling ito nang makitaan ng disapproval ang aking mukha.

Napatawa ako.

"Talaga lang?? Kilalang kilala mo ba si lola??" taas ang kilay kong aniya. "Hindi iyon nagpapadalos dalos Kenneth, at kung ano man ang sinabi niya ay paninindigan niya iyon." Naging matigas ang boses ko.

Tiningnan ni kenneth ako mula paa hanggang ulo.

Alam kong hindi ito imahinasyon. Dahil kung imahinasyon man ito ay dapat matagal na akong napukaw ng kahit na sino. Lola's right, I bring a tangled problems in millapena family. Nararapat lang na itakwil nila ako bilang isang nmillapena.

Mabuti narin ang ganun. Dahil ayaw kong muli siyang makasalamuha dahil 'di ko kakayanin na makatanggap pa ng masasakit na hinaing  mula sakanya. Those words are enough, at one more thing. Tama ang naging desisyon niya na paalisin ako.

Nakakadama ako ng kaba ngayon dahil baka hindi ko kayanin na mabuhay ng mag-isa. Pero mas hindi ko yata kakayanin na makisalamuha sa mga taong 'basura' lang ang tingin saakin.

"I don't believe you saying that words... You're too weak,"

"Yes I am. But I don't believe her too." Sabi ko at umiling.

Tiningnan ko si gueene at kenneth bago inayos ang aking sarili. Ngumiti ako ng pilit kay gueene at inilipat ang tingin kay kenneth. Mas nakakadagdag ng init saaking pisngi ang sinag ng araw na tumatama mula roon.

Naghuhurmitando ang puso ko this time. I'm not sure kung dahil ba sa saya, o sa lungkot. Malungkot dahil hindi ko man lang naipaglaban ang karapatan ko bilang isang millapena. At saya, dahil atleast makakaalis na ako sa masalimuot na lugar ng aking lola. I'm tired hearing about her words, I'm tired about everything that connected on my disapprovals.

"Aalis na ako." Aniya ko, kinakabahan.

Nanlabo na naman ang mata ko dahil sa nagbabadyang luha. Pinalis ko iyon at tinatagan ang loob na umalis na sa harapan ng bahay na ito. Hinapit ako ni gueene kaya natigil ako sa paglalakad, napaharap ako sakanilang dalawa. Seryoso akong tinitingnan nang pinsan ko habang ang kasintahan niya ay may pag-aalala sa mukha.

"Kristina."

"Just don't tell anyone that I'm pregnant, gueene... Si lola na ang bahalang kumalat ng chismis," tumawa ako para kahit papaano ay pasayahin sila sa joke ko.

Ngunit mas lalo lamang  nalungkot ang mga mata nilang nakamasid saakin at may dalang maleta.

"Kristina. Hindi naman yatang magandang maglayas ka." concern nitong ani. "Paano na ang anak mo??" pinagsadhan niya ang tiyan ko. "Ang parents mo??" Mas lumalam ang mukha niya.

I heard Kenneth's gasp, umiling ito at walang salitang Lumabas sa kanya at tiningnan na lamang ang kasintahang nakayapos saakin.

"A-ako," kinagat ko ang labi ko nang tumakas ang isang luha. "A-ako na ang bahala jan. Bantayan niyo nalang muna ang bahay-"

"We're leaving too. Aalis narin kami, ngayon." Aniya ni kenneth.

Nagreklamo si gueene kay kenneth. Wala naman akong magagawa kundi ang sang-ayunan ang balak nilang paglisan, nagpaalam na sila Kina mama at papa. At ako?, Ewan ko. Soon ay malalaman nalang nila na umalis ako kahit di ako nagpapaalam.