Be The Way Forward ✓

CHAPTER 27

CHAPTER 27

TAMANG ORAS

(Contains matured content, read at your own risk;)

Nangilid ang luha ko at naglakad palayo sakanilang apat. Hindi sila ang nagpaiyak saakin, kundi ang mga problema ko.

But inner side of me. 'Totoo ba itong nakikita ko??' They're here?? Hindi ba ito guni-guni or something caused by my problems para mamalikmata... Oo, kailangan ko ng kaibigan at comforter. Pero Hindi ko expected na sila ang dadating!

"Kristina!" Carhea shouted. Yun na ang senyales para paniwalaan ko ang iniisip ko.

"Don't leave us! Again!" She pulled my shoulder dahilan para maiharap ako sakanila. Doon ko nakitang nakababa na sina debris at iba pa sa kotse.

"Carhea??? Kayo talaga y-yan??" I said then forced to smile. Sh*t nahihibang na ba ako ngayon?? Why i'm asking?? Clone ba sila, diba hindi.

"Oo, kami nga!, You're leaving again?? Matapos naming pumunta dito tapos aalis ka ulit?? Ano 'toh?" She said.

Speaking of leaving. How can i leave those problem of us, i mean, how they solve there problems without any help from me. Doon na ako napaluha nang todo. Nagtaas baba ang balikat ko at nanginig ang mga labi ko habang nakatakip ang mukhang nakaharap sakanilang lahat.

Naramdam ko ang pagyakap saakin ni carhea. Napaangat ako ng paningin at nakita kong nag-aalala ang kanyang magandang mukha.

"Sorry. I'm really sorry" nangatal ang boses ko.

Marami akong dapat isipin. Marami akong dapat problemahin, and please kahit na sa ganitong oras lang ay maiparamdam nila ang pagiging kaibigan nila saakin. Huwag nilang ipakita muna ang galit at inis nila!.

"Kristina stop crying" she insisted. Hinawakan niya ang batok ko at inilapit ang mukha ko sa balikat niya. Doon na muli ako napahagulhol.

"I didn't mean it" i said.

Bubuka pa sana ang bibig ko para sana magsalita. Pero naramdaman ko nalang nandilim ang paningin ko, nanghina na ang katawan ko at hindi ko na alam kung ano ang sumunod na nangyari.

***

Binuksan ko ang mga mata ko at tumambad saakin ang puting kisame. Napapikit pa ako dahil hindi ko pa nasanay ang mata ko sa liwanag nito. Napamulat ako at nang maramdaman ko na okey na ako ay nilingon ko si carhea. Nakacellphone ito pero agad siyang nagulat nang makita akong gising na.

"Kristina. Ayos na ba pakiramdam mo??" She asked. Nagpumilit akong bumangon kaya tinulungan niya ako.

"Bakit ako andito???" I asked out of curiosity.

"You collapse. Nahimatay ka kanina nang magkita tayo"

I looked at her. Nasa private room kami ng hospital at kami lang na dalawa ang nandoon. Pinagmasdan ko siya na nakahawak ang kamay saakin

"Carhea... I-ikaw ba talaga 'yan??"

She then smiled at nagyakapan kami. I really missed her so much. "Tina. We're so sorry, about sa nangyari sa pagitan natin. We didn't even know that kung hindi lang nadulas si venice. Andito kami para bumawi saiyo" she explained nang mayari kaming magyakapan.

"Totoo bang andito si Archer??" Napatingin ako sa pinto. Kung andito nga talaga siya. Baka nasa labas pa?? Hindi nga ako namalikmata kanina nang makita ko si carhea edi hindi rin ako mamalikmata na andito nga si archer.

"Oo" tumango siya at inilapit ang inuupuang silya saakin.  "Andito siya para bumawi saiyo!! Shuta siya, hindi dapat siya nagtatago saamin!" She insisted. Tumawa kami dahil sa ka-jolly-han niya.