Be The Way Forward ✓

CHAPTER 39

CHAPTER 39

NOT A MILLAPENA

Hindi ko na kaya ang pagikot ng paningin ko. I almost kiss the floor when my feet sudden feel a blackouts. Habol parin ang hininga kong umupo sa sofa habang nakamasid kay lola, kay naiel at sa yaya namin na may pag-aalala sa mukha.

Nagkatinginan muna ang dalawa, lumuhod si lola at hinawakan ang pareho kong tuhod. Napapikit ako ng bumalatay na naman ang sakit, pero agad iyon nawala dahilan para magkaroon ako ng lakas para imulat ang aking mga mata.

"Pumasok ka muna sa kwarto mo apo," may pag-aalala ang boses ni lola.

Sumagi sa isip ko ang rason kung bakit nga ba ako nahilo kanina. When do I tell lola about it? Or should I? Kailangan ba? I know, lalaki ang tiyan ko soon. Pero hindi ko maintindihan kung bakit pinipigilan ako ng sarili kong sabihin ang totoo kay lola. Like it was predicted for lola to awaken her true anger if she knew about it.

Mas gumaan ang pakiramdam ko nang umupo ito sa tabi ko at hinimas ang aking balikat. Mas lumamlam ang mukha nitong nakamasid saakin, I heard a scratch of a chair moving. Naupo si naiel sa tapat naming dalawa.

"I was worried, may masakit ba saiyo?"

"Wala po lola. It's just a, a hangover po. Don't worry about me." I reasoned out.

Kailangan ko yata nang maraming alak para gawing dahilan sa mga taong nagtatanong kung ayos lang ba ako tuwing nahihilo ako. Hindi ko pa nga sinasabi sakanila ang  pagdadalang tao ko ay kinakabahan at natatakot na ako. Paano pa kaya Kung ibulgar ko na talaga? Mas lalong magiging mahirap. At mas magiging mahirap kung itatago ko lang ulit.

Gaya ng pagtago ko ng sekreto sa lalaking inibig ko noon.

"How can I care for you if I'm going to leave right after?" Umiling ito at binitawan ang kamay nitong humahagod saakin. Nilingon ko siya gamit ang aking mata at nakitang bumuntong hininga ito bago muling nagsalita.

"Wala pa ang parents mo, nasa ibang bansa pa. Kailan nga sila uuwi?"

Napa-isip naman ako sa tinanong niya. "Hanggang months lang po sila doon. I forgot kung ilan po." Sagot ko, nagipon ako ng hangin sa aking pisngi ng sa ganun ay mapagaan ang aking kalooban.

Ang pangyayaring ayaw kong maganap. Na tila ito ay magiging bangungot kung aking pagmamasdan.

Yayakapin na sana ako ni lola ng biglang tumunog ang cellphone niya. Pareho kaming lumingon sa bag niya, tiningnan niya ako ng mailabas ito.

"Someone's calling." she said then look at the screen. "Maiwan ko na muna kayo jan ah?"

Kahit na wala sa sarili ay napatango ako sakanya. Tulala akong pinagmasdan si lolang maglakad, doon lang bumalik ang aking ulirat ng mawala na ito sa aking paningin.

Nang mawala na nga si lola ay akala ko nagiisa nalang ako, pero hindi. Nakita ko ang seryosong matang nakamasid saakin. Mas lalong humigpit ang aking dibdib ng tumayo si naiel at lumapit saakin nang walang ginagawang ingay.

"Naiel," naikuyom ko ang aking kamao ng hindi ko maproseso kung nasabi ko nga ba ang pangalan niya o gawa lang ito ng aking isipan.

Ipinahinga niya ang batok sa headrest ng sofa habang malamlam na nakamasid sa fan na mabagal na umiikot sa aming kisame. I make a distance from him, para mas matingnan ko siya ng maayos ng hindi nililingon ang aking ulo.

I tried to tackle something pero walang lumabas sa aking bibig. Ganun din siya, he is speechless since then nang una siyang pumasok dito saaming bahay. Hindi ko pa siya nakakausap, at gustong gusto ko siyang kausapin dahil alam kong marami siyang nalalaman tungkol sa nangyayari ngayon sa dapo leon.