NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Drawings pt.II

Er wordt een tekening zichtbaar. Het is een vogel. Draco herkent de vogel direct: een witte duif. Zijn kennis van het dierenrijk is beter dan veel mensen zouden verwachten. Een maffe gewoonte van hem is dat hij mensen snel vergelijkt met dieren. Kate is een wolf, net zoals haar patronus. Ze is loyaal en een geboren leider. Heel anders dan hij. Hij vergelijkt zichzelf meestal met een slang: sluw en onbetrouwbaar.

De duif heeft een bloem vast in zijn poten. Heeft dat een betekenis? Misschien is het ook een dreuzel iets. Hij zal het wellicht nooit weten, met zijn belabberde kennis over dreuzels. Hij heeft ook nooit meer willen weten over ze.
De tekening is zo mooi. Zo realistisch. Hij heeft haar wel eens wat zien schetsen op een toets, maar nooit is tot hem doorgedrongen hoe mooi ze eigenlijk kan tekenen. Elk detail is met zorg getekend: van de veertjes in de vleugels tot de schittering in de ogen van de duif aan toe.

Dan valt zijn oog op een klein krabbeltje in de hoek van de tekening. Het is het handschrift van Kate, dat herkent hij meteen. Het is klein geschreven, maar in het maanlicht kan hij het nog net lezen: ooit zal het weer vrede zijn.

Zo puur. Zo ontzettend puur.

'Zie je' fluistert hij tegen zichzelf. Het besef dringt weer tot hem door. 'Ik ben niet goed genoeg voor je.'

Buiten ruist de wind zachtjes en de sterren fonkelen vredig. De lucht zal nooit veranderen. Hoeveel oorlog en geweld er ook is; de vrede van de maan en de sterren zal er altijd zijn.

Ooit zal er weer vrede zijn.

Hij kijkt nog een keer naar Kate. Haar haar doet hem denken aan de witte stranden en de zee in de tropische landen. Hij is maar één keer bij zo'n strand geweest en dat zal hij niet vergeten. Het witte zand en die blauwe golven. Haar haar is hetzelfde: die mooie blonde golvende krullen. Ze heeft, net zoals hij, heel blond haar. Dat van hem is alleen richting de witte kant en het hare is bij een prachtige kleur lichtblond blijven steken.

Hij weet dat ze een transformagiër is; een gave die niks met het Mergel-zijn te maken heeft, maar wel ontzettend zeldzaam is. Hij is al jaren jaloers op die gave, maar hij heeft ook vragen. Vragen die Kate bijna nooit beantwoordt. Is blond haar eigenlijk wel haar echte haarkleur? Hij heeft haar nooit langer dan een week met een andere kleur zien rondlopen, maar dat waren kleuren als roze en blauw. Dan zou het logisch zijn als blond haar echte kleur is. Maar klopt dat wel? Hij ging er immers ook vanuit dat ze een modderbloedje was in het begin, of een halfbloed, maar dat bleek ook niet waar te zijn.

Wat heeft ze nog meer voor hem te verbergen, vraagt hij zich wel eens af. Ze weet zo veel meer dan ze hem vertelt, en hij snapt waarom, maar toch wil hij het weten. Waar is ze als ze opeens weg is? Wie is haar familie eigenlijk? Weet ze wat Potter en zijn vrienden nu doen? Het zou niet eens meer een schok zijn als ze hem zou vertellen dat zij de Wolf is, maar dat kan niet. Hij weet het gewoon. Kate is niet de Wolf. Hij heeft er niet eens een reden voor. Hij is gewoon zo.

Hij slaat de bladzijde met de duif erop om. Zijn ogen worden groot en zijn mond valt open zodra hij de volgende bladzijde ziet. Hij had niet verwacht dat er een tekening op zou staan, maar hij is fout. Er staat wel degelijk een tekening op, en niet zomaar eentje.

Het is een portrettekening van Potter. Weer verbaast het hem hoe goed ze eigenlijk kan tekenen. De tekening is zo realistisch dat het makkelijk voor een foto door kan gaan. Het valt hem op dat deze tekening niet met pen is gemaakt, maar met een grijskleurig iets. De grijstinten verschillen en vloeien soepeltjes in elkaar over. Deze tekening kan niet lang geleden zijn gemaakt, aangezien Potter hier even oud lijkt als hij nu is.

Zo goed kennen ze elkaar dus, dat Kate zelfs de kleinste details op zijn gezicht kan natekenen. Met op elkaar geklemde kaken van jaloezie verbijt Draco de drang om de tekening doormidden te scheuren en slaat de bladzijde om, om een nog grotere schok te krijgen.