NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Grief, my old friend

Terwijl ik toekijk hoe de beschermende koepel langzaam afbreekt, gaat er eigenlijk maar één ding rond in mijn hoofd.

Ik ben dankbaar dat we de evacuatie eerder konden beginnen. Dankbaar voor de tijd. 

Want tijd gaan we nodig hebben vanavond om zo veel mogelijk doden te voorkomen. Tijd gaan we nodig hebben om sneller te zijn dan Voldemort en zijn aanhangers. Tijd gaan we nodig hebben juist om de tijdlijn te kunnen veranderen. 

En als ik mijn blik over Noah, Fred en George, die naast mij staan en ook door de ramen turen, laat glijden, trekt er langzaam een gevoel van berouw door mijn hele lichaam, killer en snijdender dan winterse stormen. Iets wat dementors zouden kunnen veroorzaken. 

Want terwijl ik toekijk hoe de beschermende koepel bijna verdwenen is, ontgaat het me niet dat ik dit had kunnen voorkomen. Of op zijn minst een poging had kunnen doen. Ik wist van de gruzielmenten af. Ik wist waar ze waren, of hoe ik er bij zou moeten komen. Ik wist wat ze zou vernietigen. 

En toch liet ik de tijdlijn afspelen zoals ik hem kende, met slechts een enkel duwtje in de rug. 

Is dat juist de reden geweest misschien? Zodat ik wist wat zou gebeuren, om het alleen maar op het laatste moment te voorkomen? Ik zucht en duw me weg van het raamkozijn, wetende dat we nog maar enkele seconden vrede zullen hebben. Zenuwen banen zich een weg door mijn hele lichaam. De seconden tikken weg en zelfs ik, met de kennis van de tijdlijn, weet niet hoe dit gaat aflopen. 

De diadeem en de slang. Dat zijn de laatste twee. 

'Ben je oké, Kat?' vraagt Noah zacht, haar ogen gevuld met bezorgdheid. 

Ik grimas. 'Het voelt gewoon alsof ik niet genoeg heb gedaan om alle leed te voorkomen, No,' mompel ik. 'Ik wist zoveel, maar deed zo weinig.'

Noah knijpt even in mijn hand. 'Je hebt genoeg gedaan, Kat. Nu is het onze beurt,' en als we toekijken hoe de koepel compleet verdwijnt, laat ze even een scherpe grijns zien. 'En het ziet ernaar uit dat we dat nu gaan meemaken.'

De zwarte schimmen die met een noodvaart op ons afkomen zijn moeilijk te missen. 

Ik zou graag willen denken dat haar woorden me geruststellen, maar dan zou ik mezelf voor de gek houden.

'We moeten zo snel mogelijk naar boven! Ik moet Theo vinden,' schreeuw ik, net voordat de ramen rinkelend breken. 

Dan breekt er complete chaos uit. 

Bijna alle ramen in de gang sneuvelen als dooddoeners in hun vleermuis-achtige vormen het kasteel binnendringen. Direct vormen we een soort cirkel met zijn vieren, onze ruggen tegen elkaar, en vuren zo snel mogelijk verschillende vloeken en spreuken af. In het minuscule moment dat de dooddoener van vleermuis-vorm naar tastbaar mens gaat is hij zodanig gedesillusioneerd dat hij meer kwetsbaar is dan normaal. 

We zijn de enigen in de gang en dat betekent dat ik niet bang hoef te zijn dat mijn vloeken een dooddoener missen en daarmee een leerling of Ordelid raken. 'Sectumsempra!' schreeuw ik naar een van de mannen in het zwart, die te langzaam is om het te ontwijken. De man valt met een schreeuw op de grond, waar zich direct een plas bloed om hem heen vormt. Schamper kijk ik toe hoe het leven uit zijn ogen verdwijnt. 

Ik vecht niet om te overleven vandaag. 

Ik vecht om te doden. 

Naast mij haalt Noah behendig twee dooddoeners neer en ook Fred en George overmeesteren er eentje. Met vier dooddoeners verslagen hebben wij net genoeg tijd om onze zoektocht door het kasteel te starten.

'Lopen! We moeten zo snel mogelijk door de gangen komen.'

'Theo is een krachtige tovenaar, Kate. Hij overleeft het wel,' zegt Noah als we ons haastig door de inmiddels met puin en bloed bezaaide gangen heen bewegen.