NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Healing

Een harde klap en scherpe pijn trekt me uit de gedachten van Harry. Ik ben tijdens het kijken verkeerd geleund en uit de boom gevallen. Kreunend van de pijn sta ik weer op. Mijn ribben en arm zijn gebroken, dat voel ik meteen. In mijn been is een diepe snee te zien waar het bloed uit stroomt en ik zie een beetje wazig aan mijn linkeroog. Ik kijk om me heen. Waar is mijn bezem? Hij ligt niet op de grond. Ik kijk omhoog de boom in. Daar lijkt alles op elkaar. Allemaal hout.

Dan zie ik hem, drie meter omhoog hangt hij aan een tak. Met één arm hijs ik mezelf weer in de boom. Het kost enorm veel inspanning en ik hoop dat ik nog kan verdwijnselen zo meteen. Uiteindelijk weet ik mijn bezem bij zijn staartpunt te grijpen en trek hem omlaag. Ik besluit meteen op te stappen en een veilige plek te zoeken om te verschijnselen. Gelukkig vind ik in dit bos al snel een open plek.

Ik stap af van mijn bezem. Mijn hele lichaam rilt en ik voel me plotseling enorm slap. De rit heeft me helemaal uitgeput. Ik besluit om eerst te kijken of ik wel kan verdwijnselen en richt me gedachten op een paar meter verder op de open plek. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en concentreer me op de plek. Dan draai ik in het rond en voel me meteen in die verstikkende buis komen. Hijgend kom ik inderdaad een paar meter verder tot stilstand. Een gevoel van vreugde gaat door me heen. Ik kan verdwijnselen!

Waar kan ik heen? Welke plek is dichtbij het Nest, maar ver genoeg om te verdwijnselen. Ik weet niet hoever de bescherming strekt, dus besluit om te verdwijnselen naar de heuvel vlakbij het Nest. Deze zijn we ook opgeklommen toen we naar het WK Zwerkbal gingen om de Viavia te nemen.

Ik knijp mijn ogen weer dicht en draai een keer in het rond.

Met goed geluk open ik ze weer en zie dat ik inderdaad op de heuvel ben geland. Ik merk ook meteen wat anders. Iets dat helemaal niet goed is. Ik zak door mijn benen en val recht op mijn gebroken arm. Ik slaak een kreet van pijn. Het lukt niet meer. Ik heb bijna geen kracht meer. Het natte gras zorgt ervoor dat mijn kleding binnen enkele seconden doorweekt is.

'Kom op Kate. Je bent een Mergel. Je vrienden zijn bezorgd om je' mompel ik. Hoe kan ik zo dom zijn geweest om zo'n val te maken? Ik overleef een achtervolging door Voldemort om vervolgens meters naar beneden te vallen uit een boom. 

Met de laatste krachten die ik nog heb, sta ik op, pak mijn bezem en vlieg weg. Het Nest is maximaal een halve minuut vliegen vanaf hier en ik zie ook snel het schots en scheve huis verschijnen. Zo snel als ik kan vlieg ik erheen, want ik merk dat mijn energie echt op is en ik niet lang meer op de bezem zou kunnen zitten. Ik land met een klap zo dicht mogelijk bij de deur. Hij zit niet op slot en ik weet hem open te duwen.

Strompelend sleep ik mezelf de woonkamer in, waar het doodstil is en ik de rest met grote geschrokken ogen naar me zie kijken. Ik val op de grond neer. Een scherpe pijnscheut gaat door mijn borst en arm. Ik sluit mijn ogen en voel langzaam een duisternis me omringen.

'KATE IS TERUG' hoor ik Harry opeens nog hard schreeuwen, waarschijnlijk naar Hermelien en Noah, voordat ik wegzak in de diepte.

***

Ik knipper kort met mijn ogen en moet wennen aan het felle licht dat vol in mijn gezicht schijnt. Kreunend draai ik mijn hoofd. Ik kijk recht in de ogen van Noah. Een waterige glimlach breekt door op haar gezicht. 

'Dag Kate. Hoe voel je je?' fluistert ze. Ik denk er even over na en zoek naar de goede woorden.

'Alsof ik ben aangereden door de Zweinsteinexpress' zeg ik uiteindelijk met raspende stem. ' Hoe lang ben ik buiten westen geweest?'

Ze grijnst even, al zij het wat wrang. 'Bijna een dag. En zo zag je er ook uit. Waardoor had je al die sneeën en die gebroken botten?'

'Uit een boom gekletterd' mompel ik en ik grijns. Noah begint te lachen. Het geluid zorgt ervoor dat Fred en George de kamer binnenkomen. Dan merk ik pas dat ik niet meer in de woonkamer ben, maar op een kleiner kamertje, die vol met dozen staat. Het is de oude kamer van Fred en George.