NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Drawings pt.I

De volgende vijf dagen heb ik me nauwelijks laten zien. Ik volgde mijn klassen, maar maakte mezelf tussen lessen door en daarna onzichtbaar. 's Avonds was ik de hele tijd op mijn kamer en als ik naar de keuken ging of iets dergelijks, maakte ik mezelf wederom onzichtbaar. Alleen Ginny heb ik in vertrouwen genomen en verteld waarom ze me zo weinig zien.

Ik vind mijn toevlucht in tekenen. Het is een talent dat ik van mijn moeder geërfd heb, maar nooit echt gebruikt heb. Soms schetste ik even snel wat kleins, maar nu stort ik me op personen, voorwerpen en landschappen. Soms kan ik uren op mijn kamer tekenen en voltooi meerdere tekeningen. Ze zijn allemaal verzameld in mijn tekenboek. 

Mijn vrienden vragen niet naar mijn plotselinge verandering in humeur. Ginny heeft verteld wat er is gebeurd met Draco en ze accepteren het meteen; meer kan ik niet van ze wensen. Ook storten ze zich volledig op de SVP en mogelijke acties die we kunnen ondernemen. Ze verzamelen mensen, bemachtigen voorwerpen en oefenen spreuken. Nu is het nog onschuldig, maar iedereen weet dat dat snel gaat veranderen. 

Ik ga anders zitten op de fauteuil in onze woonkamer en kijk naar het lege kladblok voor mijn neus. Ernaast staat een bijna lege mok met chocolademelk. Ik heb net een andere tekening afgerond, maar mijn inspiratie is nu op. 

Starend naar het papier, merk ik dat mijn ogen langzaam zwaar worden. 

|-|-|-|

Het geluid van zijn hakken op de vloer weerklinken na in de gangen van Zweinstein. Het is avond en ver na de avondklok, maar door zijn privileges als Hoofdmonitor kan Draco nu nog rondlopen. Nog één bocht en dan komt hij aan bij de deur van zijn vertrekken. Correctie, hun vertrekken.

'non desistas' sist hij, als hij bij de deur is aangekomen. Hij heeft nooit geweten wat het wachtwoord betekent, omdat Kate, die het bedacht heeft, weigert het te vertellen. Ze blijft maar zeggen dat hij het zelf moet opzoeken. Ja, waar dan? Hij duwt de deur open. Een krakend geluid klinkt, alsof de deur protesteert. Ze hebben geen portret, want er was geen portret die elke keer om middernacht wakker gemaakt wilde worden. Daarom hebben ze nu een deur, maar wel nog met een wachtwoord. Anders kan iedereen gewoon met alohomora binnenkomen.

Draco loopt de woonkamer in. Het is pikkedonker buiten, met alleen de maan als eenzame lamp. In de woonkamer zelf is ook weinig licht. Het haardvuur verlicht alleen de stoelen en banken een beetje.

Eigenlijk is hij van plan om direct naar zijn kamer toe te lopen en zichzelf op bed te laten vallen. Hij heeft nu al drie dagen lang nauwelijks slaap gepakt en als hij sliep, kreeg hij continu een nachtmerrie. Misschien moet hij toch eens een keer die droomloze slaapdrankjes van Slakhoorn nemen...

Dan valt hem een hoopje op een van de grote fauteuils op. Als de maan er niet op had geschenen, had hij het over het hoofd gezien. Het zijn geen spullen, die daar liggen.

Het maanlicht, dat door het raam naar binnen schijnt, maakt haar contouren duidelijk zichtbaar en hij vindt het bijna fascinerend om naar te kijken. Misschien kan je dat bijna zelfs weglaten. Zijn ogen glijden over haar heen, alsof ze haar keuren en bestuderen elk detail. Ze ligt opgekruld in de stoel, als een kat, met een dekentje over zich heen. Ze slaapt. Had ze gewacht tot hij terug zou komen, maar was ze in slaap gevallen? Hij heeft haar de hele dag niet gezien, want hij is de hele dag niet in hun vertrekken geweest. Hij kan geen andere reden bedenken waarom ze hier anders zo ligt. Haar haar hangt deels voor haar gezicht, waardoor hij dat niet kan zien. Hij hoeft het ook niet te zien; hij kan het zich inbeelden. Haar diamantkleurige ogen en haar stralende lach flitsen continu aan hem voorbij. Haar ene hand ligt op het dekentje en de ander kan hij niet zien. Waarschijnlijk ligt die ergens verstopt onder haar lichaam. Hij weet hoe haar handen voelen: ze zijn zacht en redelijk klein. Zijne zijn duidelijk stukken groter, maar dat vindt Kate niet erg.

Hij heeft haar nu al een week lang niet gesproken. Nog erger, hij heeft haar een hele week niet gezien! Alleen bij die enkele klassen die ze samen hadden. Kate at niet meer in de grote zaal, liep niet meer door de gangen en kwam niet meer uit haar kamer. Allemaal door hem en continu heeft hij gedaan of hij boos op haar was. Dan was hij ook, maar nu niet meer. Hij is alleen te trots om het toe te geven. Het doet hem pijn om zo koud naar Kate te doen. Ze heeft al zo veel aan haar hoofd en dan gaat hij ook nog eens vervelend doen. Slakhoorn heeft haar zelfs gevraagd of ze de identiteit van de Wolf wil achterhalen voor hem. Kom op zeg, iedereen weet dat dat haar niet zal lukken! De Wolf is al vier jaar lang onontdekt geweest, alsof dat opeens zal veranderen.

Hij haat zichzelf. Hij haat zichzelf voor het feit dat hij zo naar haar kan kijken en naar haar wil kijken. Hij haat zichzelf voor het feit dat zij van hem houdt, om hem geeft. Van iedereen hier op Zweinstein, heeft zij misschien wel het meeste recht om hem te verachten voor wie hij is. Hij zou willen dat zij hem verachtte: dat zou alles vele malen makkelijker maken.

Hij is niet goed genoeg voor haar. Verre van zelfs. Het erge is nog dat zij dat ook weet en het haar niet boeit. Kate is perfect in alles. Ze is knap, altijd aardig en vrolijk, slim en ongelofelijk dapper. Hij heeft de verhalen echt wel gehoord over hoe ze in dreuzelkunde tegen Kragge in ging. Het heeft haar de snee op haar arm opgeleverd en een minuutje de cruciatus vloek, werd hem verteld.
Kijk hoe hij nu tegen haar doet, en nog steeds wacht ze op hem als hij lang weg is en nog steeds doet ze aardig naar hem en naar zijn vrienden toe. Ze geeft niet op en dat is misschien wel het ergste.
Ze is een echte Griffoendor en dat maakt dat hij zichzelf nog meer haat. Zij zou sterven voor haar vrienden en hij is te laf om ook maar voor zichzelf op te komen.

Hij is gevallen voor een Griffoendor en bloedverrader, maar hij houdt zo zielsveel van haar.

Hij had zo intens naar haar gestaard, dat het hem verbaasde dat ze niet wakker was geworden met het gevoel dat ze bekeken werd. De spullen die voor haar op de tafel liggen waren hem niet eens opgevallen. Hij ziet nu pas dat er een mok staat en ernaast ligt een blok papier en nog iets kleins.

Zijn nieuwsgierigheid wint het en zachtjes loopt hij dichterbij. De mok is niet leeg. Het laatste beetje van het drankje wat erin heeft gezeten, zit er nog in. De geur van chocolademelk dringt bij hem binnen, zodra hij zich over de tafel buigt. Zelfs nu het koud is, ruikt het nog heerlijk.
Opeens heeft hij weer spijt van het feit dat hij niet kan koken zonder magie, omdat hij dat nooit heeft gehoeven. De smaak van eten dat bereid is met hulp van magie is toch altijd net wat minder goed als je het aan hem vraagt.

Naast de mok ligt inderdaad een stapel papier, maar het zit aan één kant aan elkaar vast. Waarom is dat gedaan? Bovendien is het echt papier, ziet Draco. Het papier waar boeken van gemaakt zijn en niet het perkament wat ze meestal gebruiken op Zweinstein. Hoe komt ze daaraan? Hij kan zich niet herinneren dat er een winkel is die dat verkoopt.

Op het bovenste papier ligt een blauw stokje met een spitse, grijs zilveren, punt. Dat komt hem bekend voor. Hij pijnigt zijn hersens en komt tot de conclusie dat het iets is waarmee Kate schrijft. Hij heeft haar wel eens hiermee zien zitten in de woonkamer. Ze weigert een veer te gebruiken als het niet verplicht is en schrijft hiermee, heeft ze hem uitgelegd. Het is een dreuzelvoorwerp.
Een pan? Een pin? Een pen! Zie je, hij weet het wel.

Opeens ziet hij dat het blok papier helemaal niet leeg is, alleen het bovenste blaadje. Het papier wat eronder ligt is voor een deel zichtbaar en hij ziet blauwe strepen erop. Het is waarschijnlijk de blauwe inkt van de pen, bedenkt hij. Hij slaat voorzichtig het bovenstel blaadje om. 

Een tekening wordt zichtbaar.

....................................

Wordt vervolgd :)