NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Patronus

'Professor Sneep,' Amycus knarsetand even, 'wil dat ik jullie deze week de Patronus-bezwering ga leren.
Verbaasd kijken Marcel, Simon en ik elkaar aan. Waarom zouden ze dit willen doen? Ik bedoel, Voldemort gebruikt juist de dementors. Met één enkele blik zie ik dat ook de Zwadderaars geen idee hebben.

'De bezwering voor een patronus is expecto patronum' legt Kragge uit, 'en je vormt er eentje door aan een gelukkige herinnering te denken.'
Ik steek mijn hand op.
'Kunt u een patronusbezwering?'
De klas is doodstil, alsof niemand adem durft te halen. Ik zie dat Amycus een soort strijd met zichzelf voert of hij boos moet worden of gewoon antwoord moet geven.
'Nee' zegt hij tenslotte. 'Ik heb geen patronus nodig. Kan jij er dan eentje?' Die laatste vraag was sarcastisch en spottend. Natuurlijk verwacht hij niet dat ik er eentje kan. Ik ben een Mergel. Waarom zou ik er eentje kunnen?
Een grijns verschijnt op mijn gezicht, terwijl ik mijn toverstok ophef.
'Expecto patronum!'
Een grote, prachtige, zilveren wolvin verschijnt. Ademloos kijkt iedereen toe hoe mijn patronus een rondje doet in de klas.
'Expecto patronum' hoor ik een fluisterstem naast me en opeens wordt mijn wolvin vergezelt door een leeuw. Nog een fluisterstem en nog één en een konijn en een vos verschijnen. Ik kijk opzij, naar de gezichten van een glimlachende Marcel, Loena en Simon, terwijl hun patronussen door de kamer lopen.
Als ze verdwijnen, kijkt Amycus ons met open mond aan, net zoals de rest van de leerlingen.

'Wat voor herinnering heb ik nodig professor?' vraagt Hannah, uit Huffelpuf.
'Een gelukkige.'
'Ja, maar hij is niet gelukkig genoeg!'
Overal in de Grote Zaal, ja daar zijn we, vliegen kleine witte sliertjes rond, maar nergens een volwaardige patronus. Marcel, Simon, Loena en ik lopen rond en helpen leerlingen, voornamelijk van de SVP met hun patronus.
'Gewoon een gelukkig herinnering!' snauwt Amycus.

'Een patronus' begin ik tegen een groepje uit Ravenklauw, 'is wanneer je een prachtig cijfer hebt voor de toets, of de liefde als je weer een nieuw boek hebt gevonden. Een patronus is met je vrienden bij het haardvuur zitten. Het is de lach van je jongere zus of broer of die glinstering in de ogen van je beste vriend als ze jou weer zien na een lange tijd.'

Het is ondertussen doodstil in de Grote Zaal en ik weet dat iedereen meeluistert, zelfs de professoren. Ik ga op de verhoging staan aan de voorkant van de Zaal, waar normaal Perkamentus zijn praatje houdt en ga verder:

'Een patronus is het geluid van de regen op je raam, de geur van rozen en de bloesem aan de bomen als het lente wordt. Het is de smaak van chocolade in je mond en de warmte van een Boterbier als je hem in je handen houdt. Het is de versiering bij Kerst, of misschien wel een cadeau wat je hebt gekregen.'

Achter in de zaal hoor ik iemand de spreuk fluisteren en een zilveren dolfijn schiet uit de toverstok van Suzanne Bonkel. Stralend kijkt ze ernaar, net zoals de rest van de Zaal.

'Goed zo!' roep ik enthousiast. 'Iedereen kan het. Iedereen kan een gelukkige herinnering vinden! Denk goed na!'
'En wat als het niet lukt? Wat als ik geen gelukkig herinnering weet te vinden?' klinkt een stem uit de andere hoek. Draco kijkt me uitdagend aan, misschien zelfs een beetje beschaamd, omdat hij geen patronus kan produceren.

'Ook jij hebt een gelukkige herinnering. Dat weet ik zeker' antwoord ik. 'Professor Sneep kan een patronus, dan kunnen wij het toch zeker ook?!'
'Hoe durf je?' roept Amycus hard. Ik grijns.

'Een patronus' ga ik door, nu meer gericht aan Draco, 'is het moment dat je je weer in de armen van je moeder sluit omdat je haar gemist hebt, is het gevoel dat je hebt als je een potje toverschaak wint, is het gevoel als je eindelijk bereikt hebt waar je zo lang voor hebt gewerkt. Het is het gevoel van vrede en rust. Het gevoel als er geen oorlog meer zal zijn en alles voorbij is. Het is het gevoel dat je hebt als een geliefde in je oor fluistert dat hij of zij van je houdt.'