NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Getting Harry

'Ben je er klaar voor, No?' 

Mijn zus en ik staan beide met een rugzak op onze rug in de donkere hal van ons huis. Vannacht gaan we Harry ophalen in de Ligusterlaan en wij beide gaan naar het Nest. Ik zal mee gaan naar Harry, terwijl Noah in het Nest zal blijven en op de enkele achterblijvers let. In mijn rechterhand heb ik mijn bezem en in de hoes van mijn mouw drukt mijn toverstok geruststellend tegen mijn arm.

'Zo klaar als ik kan zijn,' zegt Noah, terwijl ze zich in volle lengte opricht van waar ze eerst nog haar veter aan het strikken was en grijnst naar me. Ik schud glimlachend mijn hoofd. Alleen Noah kan zo enthousiast zijn bij een soort zelfmoordmissie. 

'Je bent gestoord,' mompel ik. 

'Zit in de familie.' 

Met mijn bezem haal ik uit naar haar hoofd en lachend ontwijkt ze hem. 

'We kunnen maar beter gaan,' meldt Noah als ze een blik op haar horloge werpt. 

Ik knik instemmend. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat pa ons dit laat doen.' 

'Ik ook niet, zeker niet na mam, maar het is nu te laat om daar nog vragen over te stellen.'

'Laten we gaan.' Ik zucht even.

'Gaan waarheen?'  

Geschrokken draaien we ons beide om. Halverwege de trap in de hal staat een hele slaperige Theo die even door zijn ogen wrijft. Ik kijk even naar Noah, die me een vragende blik terug geeft.

'Jij gaat alvast, ik zie je later,' zeg ik haar. Ze laat het zich geen twee keer zeggen en loop direct de deur uit, zonder Theo nog een blik waardig te schenken. De twee hebben een beetje vreemde relatie sinds hij hier is komen wonen, maar het is in ieder geval duidelijk dat Noah hem niet vertrouwt met de meeste missies van de Orde. 

'Wat gaan jullie doen op dit tijdstip, Kate?' vraagt Theo, die ondertussen aan de bodem van de trap staat. Ik staar naar de grond en twijfel even wat ik moet vertellen. 

'Het is weer een missie, niet waar?' fluistert Theo. Zodra hij merkt dat ik hem niet tegenspreek, worden zijn ogen groot van angst.  

Het zal niet uitmaken hoe vaak ik op missie zal moeten, hoe makkelijk de missie is of zelfs hoe sterk ik ook ben. We zullen er beide nooit volledig aan wennen. 
Met grote passen loop ik naar inmiddels misschien wel mijn beste vriend toe en sla mijn armen om hem heen. Waar Theo in elke normale situatie even zou verstijven bij zo'n actie, beantwoordt hij nu mijn knuffel direct. 

'Ik kom terug, Theo, ik beloof het.' 

'Dat zeg je altijd,' zegt hij met een klein lachje, maar hij slaat zijn armen nog wat steviger om me heen. 

Ik grijns. 'En ik ben altijd teruggekomen. Komt goed, jongen. Ga nu weer naar bed. Als alles goed gaat ben ik er morgen weer.' 

'Als alles goed gaat.' 

'Ga naar bed, jij pessimist.' 

Met tegenzin doet Theo wat ik zeg en ik loop naar de deuropening. Nog een keer kijk ik om en zie de jongen bovenaan de trap staan met een bezorgde blik op zijn gezicht. Met een laatste glimlach naar hem loop ik het huis uit en verschijnsel naar het Nest.

Als ik aan kom bij het Nest, de verzamelplek van de Orde, zie ik dat ik de laatste ben die nog moet arriveren. De woonkamer van het huis staat vol met onrustige mensen, die volgens mij maar wat graag dit achter de rug willen hebben. Over enkele uren moet Harry hier ook zijn, veilig en gezond.

Ik werp een blik op de hemel die helder is met enkele fonkelende sterren. Normaal zou ik uren naar zo'n hemel kunnen kijken terwijl ik zelf in het gras lig. Nu is het verraderlijk, aangezien we makkelijker te spotten zullen zijn voor de dooddoeners.