NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Another rescue mission

Het is doodstil in het kasteel, ondanks dat nog vroeg op de middag is. Er hangt een spanning, anders dan normaal. Leerlingen bewegen in de schaduwen en lijken meteen klaslokalen in te duiken zodra er een onbekend iemand aankomt. De lucht buiten het kasteel is donker en dreigend, alsof het de sfeer aanvoelt. Zelfs de schilderijen lijken niet meer te durven praten vandaag. 

Sluipend daal ik de trappen af richting de kelders om maar zo min mogelijk aandacht naar mezelf te trekken. Met gespitste oren volg in de donkere delen van de gangen, dieper onder de grond. In mijn zak rust de welbekende gouden munt, een baken van hoop en vertrouwen. Ik weet niet hoe Marcel en Benno het verdeeld hebben nadat ik uit de ruimte ben vertrokken. Ik weet niet wie er allemaal in de Kamer zijn achtergebleven en wie het veilige toevluchtsoord heeft verlaten. 

Iemand komt me tegemoet en ik verlangzaam mijn pas even om niet op te vallen. Als de onbekende de hoek om draait, zakken mijn schouders in opluchting. Het zijn Tom en Mas, beide zo te zien op pad gestuurd op de leerlingen van Zwadderich veilig te houden. De jongens laten nauwelijks blijk van herkenning weten als ze langs lopen, behalve een kort, bijna onzichtbaar knikje. Het loopt nog goed. 

Met een luid kloppend hart kom ik bij het Toverdranken klaslokaal; de eerste stop van onze reis. Voorzichtig duw ik de krakende deur open en doe een paar passen het donkere lokaal in. 

Meteen schieten er twee mensen uit de schaduwen met hun toverstokken uitgestoken en hun lichaam gespannen. Als ze het licht van de gang op me zien vallen, laten ze opgelucht hun toverstokken zakken. 

'Jij bent het,' fluistert Anthony Goldstein nerveus. Simon komt naast hem staan en leunt tegen de werkbank achter hem.

'Wie zou het anders moeten zijn?' fluister ik terug. 

'We hebben gehoord dat de Kragges en Vilder zich of bij de ingang of in de martelkamer bevinden. We waren bang dat ze iets door zouden hebben,' bromt Simon. 'En ik mag dan wel een voorraad ammunitie hebben, maar tegen alle drie gaan we niet op kunnen.'

Hij tikt even tevreden tegen de tas aan die over zijn schouders hangt. Simon maakt al maanden in samenwerking met Fred en George de bommen en explosieven voor de SVP, iets waar hij veel talent voor heeft. Dan hebben al die ontploffingen tijdens Toverdranken toch nog voor iets goeds gezorgd. 

Ik hou mijn hand over de zak mijn gewaad. 'Ik heb een voorraadje Duitstergruis meegenomen. Misschien gaan we het nodig hebben om weg te komen straks.'

'Dan zijn we klaar om te gaan. Wat is ons teken?' 

Ondanks dat hij staat te wiebelen op zijn voeten, heeft Anthony een keiharde blik in zijn ogen, eentje die me vertelt dat hij zich niet snel zal schuwen voor geweld. Juist dat is wat Anthony van gouden waarde maakt voor de SVP. Hij is de mastermind achter veel van onze tactieken en materialen, en wij werken vaak samen aan vooruit geplande acties. Anthony is een expert in cruciale beslissingen maken binnen een seconde en als geweld daarbij de enige optie is, dan is dat maar zo. Ik heb hem meegenomen voor deze missie omdat hij, als leeftijdgenoot, het beste het overzicht kan bewaren van ons en het snelste met een escape plan zal komen wanneer het erop aankomt. 

'Ons teken is Tracey of een bom.'

'Ook de twee uitersten qua mogelijkheiden,' mompelt Simon hoofdschuddend en geamuseerd trek ik mijn mondhoek even op. 

Het is Tracey die als eerste teken geldt. Stilletjes loopt ze langs de deur van het lokaal, die wij goed in de gaten hielden, en hand in hand sluipen wij onzichtbaar het lokaal uit. De gang is nog steeds zo goed als verlaten, maar we zijn er helaas nog niet en er kunnen nog vele dingen mis gaan. 

'We lopen vlak achter je,' sis ik naar Tracey, die even verstijft bij de plotselinge stem, maar dan haar duim naar achteren opsteekt. 

'Volg mij.'