NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Grimmauld place

Nadat het geheugen van de dooddoeners volledig gewist is, hef ik de verstijvingsspreuk op en kijk onzichtbaar toe hoe hij verdwaasd overeind komt. Nu iedereen veilig is en ik deze dooddoener heb afgeschud, kan ik door naar Grimboudplein. 

Ik draai in het rond en voel niet lang daarna de veranda van Grimboudplein onder mijn voeten. Heel even lijkt het erop dat ik me evenwicht zal verliezen, maar ik weet mezelf te herstellen.

Zachtjes duw ik de deur open. In de hal schiet direct een silhouet overeind en vliegt op hoge snelheid naar me toe. 

'Severus Sneep?'

Ongewild stap ik even achteruit als de nep-Perkamentus weer verdwijnt in een grote stofwolk. Het is een angstaanjagend iets wat ze bedacht hebben. 

Het geluid wat de pop heeft gemaakt heeft er wel voor gezorgd dat mijn aanwezigheid bekend is.

'Wie is daar?!' roept opeens een stem. Ik herken het silhouet van Harry aan de bovenkant van de trap, met uitgestoken toverstok in zijn hand.

'Katelynn Katherina Merope Mergel. Geboren op 19 mei en deel van een tweeling.'

Het feit dat ik meld dat ik een deel van een tweeling ben moet genoeg zijn voor Harry. Als het goed is weet nog steeds niemand dat Noah mijn tweelingzus is, behalve mensen die dichtbij ons staan. 

Harry lijkt het inderdaad best te vinden en komt de trap af stormen met een grote lach op zijn gezicht. Het geluid zorgt ervoor dat de moeder van Sirius wakker wordt en ze begint meteen te schreeuwen, maar we negeren het. Harry valt me om de hals.

'Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent,' mompelt hij. 

'Harry, wie is daar?'

Hermelien en Ron komen in het trapgat tevoorschijn. 

'Is dat Kate?' vraagt Ron twijfelend. Hermelien loopt voorzichtig naar beneden en geeft een kreet als ze me herkent.

'Ja, het is Kate!'

Harry, die me ondertussen had losgelaten, doet een stap opzij zodat Hermelien me een knuffel kan geven. 

'Ik was zo bang dat je dood ging. Waarom zijn we ook zonder je vertrokken,' jammert ze. 

'Volgens mij was ik veiliger dan jullie, daar in dat café,' zeg ik, terwijl ik ook Ron een knuffel geef.

'Hoe weet je dat?' vraagt hij. 

'Dat je dat nu nog vraagt,' zeg ik grijnzend. 'Laten we naar boven gaan, dan vertel ik alles. En we moeten die vrouw even stoppen.' 

Ik wijs op de moeder van Sirius, die nog steeds moord en brand schreeuwt. Harry rolt met zijn ogen en samen met Ron trekt hij uiteindelijk het gordijn dicht. 

Met zijn vieren lopen we naar boven, proberen de woonkamer wat meer leefbaar te maken en ploffen neer op de bank met een kop thee. 

'Vertel,' spoort Hermelien me aan. 

'Nadat jullie drie waren vertrokken, kwamen er eigenlijk steeds meer dooddoeners. Ik heb zelf eerst Theo daar weggehaald en thuis afgezet, omdat de dooddoeners hem niet mochten herkennen. Daarna ben ik terug gegaan en heb met de rest mee gevochten.'

'Is iedereen ongedeerd?' vraagt Harry bezorgd, die het nog altijd moeilijk vindt dat mensen voor hem gewond raken. 

Ik knik. 'Er zijn geen gewonden gevallen aan onze kant. Enkel een lichte snee, maar altijd iets wat direct geheeld kon worden. Iedereen die op de bruiloft was en waarvan men weet dat je met ze omging, wordt nu wel geschaduwd.' 

'Dus daarom mochten we niet antwoorden op de patronus,' mompelt Harry. 'Kunnen we contact zoeken met ze op een manier?' 

'Ik kan een boodschap voor je doorgeven maar verder zou ik geen contact zoeken als ik jullie was. Dat is te gevaarlijk.'