NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

A visit to Azkaban

Het is lang geleden dat ik voor een uitdaging heb gestaan. 

En dat is niet om op scheppen. Ik ben geweven in magie en het komt mij van nature toe. Mijn gaven, de behendigheid met mijn toverstok, meer had ik vaak niet nodig om iets op te lossen. 

Als ik naar de blauwdruk van Azkaban staar, besef ik me dat dat me dit keer niet zal redden. Het fort is een absoluut doolhof en zwaar beveiligd. Behalve dementors zit er ook duistere magie verweven in de muren. Simpel naar binnen verschijnselen lijkt geen optie. 

'Nog updates over je projectje?'

Sirius komt met twee grote mokken koffie onze studeerkamer binnen lopen en zet er eentje daarvan op de met perkament bezaaide tafel voor mijn neus. Dankbaar pak ik de mok meteen op; ik kan wel wat koffie gebruiken. 

'Wat brengt jou hier, Siri?' vraag ik nieuwsgierig. Azkaban heeft zware trauma's bij de faunaat achtergelaten en daardoor heeft hij zich nog niet eerder met mijn project geholpen, bang dat het een trigger zou zijn. Het verbaast me dan ook lichtelijk dat hij nu vrijwillig deze kamer binnen komt lopen. 

'Je hebt je al een complete dag hier opgesloten, Katelynn,' zegt Sirius met een lichte grijns. Ik kijk naar klok en vloek luid als ik zie dat het al ver na middernacht is. 

'Nou nou, nichtje, let op je taalgebruik,' Zwarts kijkt me even geamuseerd aan, ook al verdwijnt die amuse bijna weer direct. 'Om je vraag echt te beantwoorden: ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken van iemand die Azkaban van binnen kent.' 

Mijn koffiekop blijft halverwege de weg naar mijn mond stil hangen en ik kijk Sirius verbaasd, maar vooral bezorgd aan. 'Weet je dit zeker?'

'Vertrouw me Katelynn, ik heb die vraag ook meerdere keren aan mezelf gesteld. Ik weet dit zeker.'

Tevreden knik ik eenmalig. Direct ben ik bij met die beslissing als ik bij Sirius een soort fonkeling in zijn ogen zie nu hij weer echt kan helpen met een groot project. Hij neemt naast mij plaats aan de tafel en bekijkt geïnteresseerd al mijn aantekeningen. 

'Vertelt het eens, juffrouw Mergel, waar moet ik beginnen?'

***

Azkaban is net zo donker en depressief als iedereen, inclusief Sirius, het omschrijft. Donkere onweerswolken hangen boven het eiland, dat midden in de zee ligt en dus verwijderd van het Engelse vasteland. De wind is guur en maakt een huilend geluid, alsof het de pijn van de gevangenen wilt vertalen. 

De gevangenis zelf is een hoog en zwaar beveiligd fort, met daar omheen zelfs nog metershoge ijzeren hekken. Zo nu en dan is er beweging te zien achter een van de vele kleine ramen, maar het geluid wordt verzwolgen door de altijd aanwezige storm op zee. En om dan nog maar te zwijgen van het meest aanwezige gevaar. 

Er zweven honderden dementors rond en in de gevangenis. 

Een huiver trekt door me heen als ik kijk hoe de wezens van binnen naar buiten vliegen, met het besef dat ik me tussen die wezens moet begeven. 

Op dit moment bestudeer ik vanaf mijn bezem onzichtbaar het gebouw. Ik ben nog buiten het bereik van de dementors, maar dat zal niet meer voor lang zijn. Ook ben ik nu nog onzichtbaar, maar ik weet niet of dat genoeg is om de dementoren voor de gek te houden. Als ze door hebben dat er een ongewenst iemand zich op het eiland begeeft dan zijn de rapen gaar. 

Ik moet mezelf zo lang mogelijk verborgen houden. 

Ik haal diep adem, waarbij kleine ademwolkjes zich vormen door de kou, en herhaal nog een keer zachtjes het plan wat Sirius en ik uiteindelijk hebben bedacht. In mijn rugzak zitten meerdere Viavia's, die de gevangenen uiteindelijk naar een safehouse moet brengen waar ze opgevangen zullen worden door leden van de Orde.