NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Christmas at the Burrow

Een dag later staan we met zijn allen klaar om naar het Nest te vertrekken voor Kerstmis. Het is een drukke boel met Loena, Theo, Sirius en Clothilde er ook nog bij. Iedereen heeft cadeautjes of eten in zijn handen. 

Terwijl mijn vader, Sirius en Clothilde als eerste door het haardvuur verdwijnen, schuifelt Loena naast me nerveus heen en weer. 

'Wat is er aan de hand, Loen?' vraag ik aan de Ravenklauw. Ze haalt haar schouders op. 

'Ik denk dat ik gewoon zenuwachtig ben om iedereen weer te zien. Papa zal bezorgd zijn geweest.'

'Hij zal blij zijn dat je er weer bent,' zeg ik glimlachend. 'Zijn we er klaar voor?'

Theo, Noah en Loena knikken allemaal. Als eerste is het mijn beurt. Ik laat het poeder door mijn handen glijden als ik de bestemming roep en sluit mijn ogen het moment dat ik mezelf weggezogen voel worden. 

Als ik aan de andere kant uitgespuugd word, word ik opgevangen door twee sterke handen. Dankbaar kijk ik op, en ontmoet de ogen van een Wemel die ik al lange tijd niet heb gezien. 

'Ron!' roep ik enthousiast en val mijn vriend direct om de hals. Ron knuffelt me direct stevig terug, terwijl achter ons de rest ook door het haardvuur komt.

'Ik heb ze verlaten, Kate,' fluistert hij. 'Wat moet ik doen? Ik heb er zo'n spijt van en ze zijn vertrokken uit Grimboudplein!'

Fronsend trek ik me terug uit de knuffel. 'Zijn ze vertrokken? Waarom zouden ze dat gedaan hebben?'

'Ik heb geen idee. Ik mis ze,' mompelt Ron sip. 

Ik knijp bemoedigend even in zijn hand. 'Ik mis ze ook, Ron. We vinden ze wel weer. Ik heb je nog veel te vertellen.'

Er klinken kreten en alert draaien we ons om, om er daarna pas achter te komen dat het kreten van vreugde waren. Loena was als laatste uit het haardvuur gekomen en wordt om de hals gevallen door een huilende Ginny. Haar ontvoering kwam voor ons allen als een schok en om haar al zo snel weer terug te hebben is niet minder dan een wonder. 

Ik begroet ook de rest van de familie, waarvan ik de meesten eigenlijk al heel lang niet heb gezien. Uit mijn ooghoek zie ik ook Fred en George Theo luidkeels begroeten, terwijl de Zwadderaar het liefst meteen door de grond lijkt te willen zakken. 

Pas als ik de hoek van de kamer om kom en ik twee nieuwe gezichten op de bank zie zitten, stop ik in mijn pas. 

'Terry!' zeg ik vrolijk tegen de Ravenklauw uit mijn jaar. 'Wat fijn om je weer te zien!' 

'Jij ook nog bedankt voor de uitnodiging Kate,' zegt de jongen met een voorzichtige glimlach. Hij geeft me een knuffel en gebaart dan naar het jonge meisje naast hem. 'Dit is mijn zusje, Lara. Ze is een derdejaars Ravenklauw.'

Ik knik, het meisje herkennende. 'Aangenaam Lara. Ik ben Katelynn Mergel.'

'Ik weet wie je bent,' antwoordt ze verlegen. 'Aangenaam.' 

'Het is druk in het huis, vind je niet?' zeg ik grijnzend en ik knik met mijn hoofd naar de hoeveelheid mensen bij de keuken. Het zijn er veel te veel voor dit kleine huis. 

'Het heeft sfeer,' zegt Terry. Plotseling verzuurt zijn blik. 'Wat doet Noot hier?'

Ik zucht en laat mijn blik naar Theo glijden, die druk in gesprek is met Ginny. Het zal wel over het kerstbal van gisteren gaan. Ik hoop dat Theo haar al vertelt dat we binnenkort een aantal onderduikers zullen hebben. 

Sinds Terry's ouders en broertje vermoord zijn door dooddoeners vindt hij het moeilijk om oog in oog te komen met Zwadderaars, laat staan ze echt te moeten tolereren. Hij weet, en wij weten, dat de kans aanwezig is dat de moordenaar van zijn ouders de vader van Theo of de vader van Draco, of vele anderen Zwadderaars, is. Ondanks dat proberen we nog steeds bij hem binnen te dringen dat de acties van hun ouders niet onze Zwadderaars definiëren.