NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

The Wolf has returned

'Succes,' fluistert Marcel, als Ginny en ik de Grote Zaal verlaten. Ik had besloten om maar direct aan hem te vertellen wie de Wolf is, zodat ik weer twee mensen heb die mijn identiteit weten.

We duiken het dichtstbijzijnde lege lokaal in. Ik haal een klein flesje uit mijn zak en geef het aan Ginny.

'Wisseldrank van de enige echt Wolf zelf,' zeg ik grijnzend.

Ginny knijpt haar neus dicht en drinkt het snel op. Zodra haar lichaam begint te veranderen, zie ik een beweging bij de deur van het lokaal. Noah maakt zich grijnzend zichtbaar.

'Het werd tijd dat je me zou vragen om je te helpen, zusje.'

'Heb je alles bij je?'

Noah haalt haar zakken leeg en legt de inhoud op tafel. Snel verdelen we de spullen en leg ik nog een keer het plan uit. Vooral Ginny zal een grote rol spelen, aangezien zij niet onzichtbaar kan worden en Noah en ik wel.

'Let's go meiden.'

Naast de deur van de Grote Zaal blijven we even staan. Hij staat open en we mogen nog niet gezien worden. Noah en ik veranderen onszelf naar het bekende uiterlijk van de Wolf: een masker voor ons gezicht, paarse ogen en regenboogkleurig haar. Ook onze kleren veranderen we waardoor we het bekende zwart met witte pakje van de Wolf aanhebben.

'Ik ga,' fluistert Noah.

Ze maakt zichzelf onzichtbaar en loopt de Zaal in. Ik pak Ginny bij de hand en bij de deur blijven we staan, om te zien wat er gaat gebeuren. Niemand heeft opgemerkt dat er een ongewilde gast naar binnen is gelopen.

'Dit wordt top,' fluistert Ginny naast me, terwijl we afwachten op het eerste teken.

Het plan bestaat uit meerdere kleine dingen, en dit is er één van: een eenzame vuurpijl van de Pyropakketten vliegt door de Grote Zaal, niemand zag waar hij vandaan kwam, en spat uiteen in rode vonken.

Het wordt direct doodstil in de Grote Zaal. Geen één leerling durft meer een hap van het eten te nemen en had de vuurpijl met zijn ogen gevolgd. Aan de lerarentafel zie ik de Kragges vooral verbijsterd kijken, maar bij Anderling is er een glimlach te zien. Zij kan zich het jaar met Omber nog goed herinneren en hoe moeilijk dat voor haar toen is gemaakt. Ze weet dat dit jaar hetzelfde zal zijn.

Opeens wordt er middenin de Grote Zaal een doosje zichtbaar. Grijnzend kijken Ginny en ik elkaar aan en ik tel af op mijn vingers. Iedereen weet wat het doosje is, op de Kragges na, en ik zie al enkele enthousiaste blikken.

Met een hoge fluit spuiten achter elkaar de vuurpijlen uit de doos en knallen in alle denkbare kleuren uiteen. Leerlingen lachen en gillen als er een vuurpijl vlak voor hun gezicht uit elkaar spat en wijzen naar de grotere pijlen, die hoog in de zaal uiteen klappen. De pret op hun gezichten is goud waard en ik zie direct iets meer warmte in de Zaal ontstaan. Even is de kille sfeer die de Kragges veroorzaken verdwenen, net zoals het weet dat er een oorlog gaande is.

Pas na 5 minuten is het grootste deel van het vuurwerk verdwenen, maar wij weten met zijn drieën dat het vuurwerk zich alleen maar verplaatst heeft naar andere gangen of lokalen in de school. We zullen er nog de hele dag door mee te maken hebben.

Tijd voor deel twee van het plan.

Ik zwaai met mijn toverstok en direct klinken er geschrokken kreten door de Zaal. Elke beker, maar dan ook letterlijk elke, is veranderd in een witte duif: de vredesduif. Ik verwacht niet dat veel mensen hem zullen herkennen, maar het is een statement. Alle duiven vliegen direct omhoog en proberen te ontsnappen, wat een enorme chaos geeft.

'En dan is het nu tijd voor het teken,' fluister ik naar Ginny, die met groot enthousiasme naar de Grote Zaal kijkt.

Een enorme wolvenkop verschijnt in de lucht en draait langzaam rondjes. Een aantal leerlingen beginnen te klappen, maar zijn al snel weer stil als Amycus woedend opstaat.