一个钢镚儿(A lucky coin)
အပိုင်း၂၁
အခုအချိန်မှာတော့ လမ်းပေါ်မှာ ဘာဆ်ိုဘာမှ ရှိမနေပဲ ၊ ပုံမှန်အချိန်ထက် ပိုပြီး ခြောက်ကပ်နေသည်။နေ့လည်က ဒီနေရာနားမှာ လူသေသွားတာကြောင့် ၊ စောစောက ချူးယိအိမ်ပြန်သည့်အချိန်ကတည်းကပင် လမ်းပေါ်မှာ လူသိပ်မရှိတော့ပေ။
ချူးယိကတော့ မကြောက်ပေ။လူမရှ်ိသည့် အချိန်၌ သူ ဒီနေရာမှာ ရပ်နေသည်က ၊ အနည်းဆုံးတော့ လူတွေက သူရူးနေသလားဟု တွေးကြမှာ မဟုတ်တော့ပေ။
သို့သော်လည်း ညမှာတိုက်ခတ်လာသည့် လေက ခြေထောက်ကိုတော့ အေးသွားအောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။ခြေထောက်က အခုထိ ပူစပ်စပ် ဖြစ်နေဆဲပင်။
ကြိုသိထားပါက အိမ်မှာကတည်းက သွားတိုက်ဆေးသုံးပြီး အရင်လိမ်းထားလိုက်မှာပင်။
ချူးယိ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။
သူအတော်ကြာသည်အထ်ိ ရပ်နေမိပြီး နည်းနည်း ညောင်းလာသလ်ို ခံစားလာရသည်။နာရီကို ကြည့်လိုက်ရာ ရပ်နေတာ နာရီ၀က်လောက်ပင် ရှ်ိနေပြီဖြစ်သည်။
သူ ဘယ်ဘက်ဆီ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လောက် ခုန်ပြေးလိုက်ပြီး ၊ ညာဘက်ဆီ ပြန်ပြေးလာခဲ့လိုက်သည်။ဒီလိုမျိုး ဘယ်ဘက်ဆီပြေးလိုက် ညာဘက်ဆီ ပြန်ပြေးလာလိုက် လုပ်နေရသည်က ၊ နည်းနည်း ခံစားရ သက်သာလာသလို ထင်မိသည်။
ယမ့်ဟန်အိမ်က တစ်ချိန်လုံး မီးမလင်းလာပဲ မှောင်မည်းနေသည်။လှုပ်ရှားမှု နည်းနည်းလေးမှ မရှ်ိပေ။ကြည့်ရတာ ယမ့်ဟန် တကယ်အိပ်ပျော်သွားပြီ ထင်သည်။ပြီးတော့ အစောကြီးကတည်းက အိပ်ပျော်သွားတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ယမ့်ဟန်က တစ်ညလုံး သူ့က်ို မဆက်သွယ်လာခဲ့ပေ။
တကယ်လို့ ပုံမှန်အချိန်သာ ဆိုရင် ၊ သူ ခဏလောက် ရပ်ပြီး ပြန်သွားမှာပင်။
ဒါပေမယ့် ဒီနေ့က သာမန်နေ့တွေနဲ့ မတူပေ။
ယမ့်ဟန်ရဲ့ အခြေအနေက အရမ်းထူးဆန်းနေသည်။ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာကို မသိပေမယ့်လည်း အရမ်းအရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စဖြစ်မှာတော့ သေချာလေသည်။သူ ဒီနေရာမှာပဲ ရပ်နေမိပြီး ဘယ်မေးခွန်းကိုမှ အဖြေမရှာနိုင်ဖြစ်နေသည်။အိမ်ပြန်ပြီး နေရတာထက် ပိုပြီး စိတ်အေးရသည်။