30 dagen in Hell (voltooid)

Niet helderziend maar verrekijkers. (Zoë)

Het is al vijf dagen geleden sinds Eva voor het laatst op school is gezien. Ik mis haar en zit elke dag, net zoals vandaag, op mijn bed kijkend naar die van haar. Als ze nou eens iets van zich zou laten horen, zouden al mijn emoties in een opslag veranderen in opluchting. 'Eva zou echt nooit weglopen. Zo is ze niet.' had Alex gezegd. Hij had met tranen in zijn ogen op de bank gezeten toen mijn moeder naar school had gebeld om te vragen of Eva er nog was. Dat deed ze wel vaker. Dan zat ze in de mediatheek te lezen of te schrijven op een computer. De vrouwen die in de mediatheek werkten waren verbaasd toen ze die dag niet naar de mediatheek was gekomen en dachten dat het meisje veel huiswerk had en daarom meteen naar huis was gegaan. Na het telefoongesprek, belde mijn moeder onmiddellijk de politie om haar dochter als vermist op te geven.

Niet veel na dat gesprek stonden er twee politie mannen bij ons aan de deur. Ze vroegen om een foto van Eva en mijn moeder had hen een foto van Eva, Alex en mij gegeven. Ik had gesmeekt of ze geen andere foto kon geven, maar dit was de enige die ze had, waarin Eva naar de camera keek. Eva heeft nooit van foto's gehouden en die foto was dan ook een uitzondering voor haar geweest. Mijn moeder had haar gezegd dat ze een ijsje kregen wanneer ze goed op de foto waren geweest. Daarmee kreeg ze Eva om. 'Eén foto, niet meer.' had ze toen gezegd.

Nadat de politiemannen weer vertrokken waren, was mijn moeder naar boven gegaan om daar huilend op het bed in slaap te vallen. Alex en ik hadden het hele huis afgesloten en na lang twijfelen ook het slot van binnen op de deur te zetten. We hadden allebei tranen in onze ogen en lieten ze over onze wangen vloeien. Nadat alle deuren en ramen afgesloten waren, gingen ook wij naar bed. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan en die dag erna ben ik in de les in slaap gevallen. Mijn scheikunde mevrouw Morgan heeft mij in alle rust laten slapen. Nadat de les over was, heeft ze mij zachtjes gewekt om te vertellen dat ik naar de volgende les moest. Ik heb haar bedankt en ben snel het lokaal uitgelopen.

Al voor een half uur kijk ik naar het bed waar Eva nu eigenlijk op zou moeten zitten met haar boeken voor haar neus. Meestal maken we ons huiswerk op ons bed of aan de keukentafel. Soms op de studeerkamer, maar die heeft weinig ruimte en daar zit Alex meestal. Eva, die veel creatieve vakken heeft, zit bijna nooit haar huiswerk te maken aan de keukentafel. 'dat is zo weinig, dat maak ik wel op mijn kamer.' Zei ze altijd en dan begon ik te lachen. Ik heb namelijk een technisch pakket met veel huiswerk. Elke keer als ik mijn huiswerk zat te maken aan de keukentafel, zou zij erbij komen zitten en vragen waar ik mee bezig was. Meestal antwoorde ik dan 'wiskunde.' Of 'scheikunde en dadelijk begin ik aan mijn natuurkunde huiswerk.' Dan trok ze een gezicht alsof ze iets vies rook en ging daarna weer weg. 'tijdverspilling.' Zei ze ook soms voordat ze naar onze kamer vertrok.

Ik kijk op uit mijn gedachte als de deur open wordt gemaakt. Alex kijkt om het hoekje en ik kijk boos terug. "volgens mij behoren wij te kloppen, Alex van Alphen!" imiteer ik mijn moeders stem. Alex begint te lachen en ik doe met hem mee. "Sinds wanneer stoort jou dat?" vraagt hij en loopt verder de kamer in. "sinds jij dat nooit doet." Zeg ik hem. Alex komt naast mij op mijn bed zitten en kijkt mij met medelijden aan. "Volgens mij hadden wij gisteren afgesproken dat jij niet meer elke dag zou gaan peinzen om Eva." Zegt hij zacht en ik knik bedroefd. "Dat klopt, maar dat betekent nog niet dat ik me daaraan houd." Zeg ik met een trillende stem. Tranen wellen op in mijn ogen en ik kijk naar beneden, zodat Alex het niet ziet. Helaas voor mij heeft hij een scherpe blik en merkt hij het op.

"We missen Eva allemaal, maar we kunnen nu eenmaal niets doen zolang we niet weten wat er met haar is gebeurd." Probeert Alex mij op te vrolijken. "Ik zat te denken," begin ik en huilend kijk ik Alex in zijn ogen. "Wat als Eva is ontvoerd voor haar," ik stop even en zoek naar het juiste woord in mijn hoofd. "voor haar helderziendheid." Fluister ik en Alex schudt zijn hoofd. Hij is hier duidelijk niet mee eens. "Niemand weet dat wij verrekijkers zijn, Zoë. Daar kunnen we Eva niet voor ontvoeren." Zegt Alex en kijkt naar Eva's bed.

Ik weet wat Alex nu denkt. Hij denkt aan hoe sterk Eva is. Eva is het sterkste van ons drieën. Als helderziende kan je de toekomst zien en Eva ziet er maar twee. Alex is sterk genoeg om maar vijf toekomsten te zien en ik zie zeven verschillende toekomsten. Natuurlijk komt er maar één uit. Eva hoeft alleen maar uit te kijken naar de juiste.

Alex, Eva en ik gebruiken de term 'verrekijkers' voor mensen zoals ons. Dat heeft Eva bedacht en ik vond het een leuk idee. Ze houdt er niet van om 'helderziend' genoemd te worden.

Ik sta voor de spiegel in de badkamer mijn make up te doen als Eva binnenkomt. Ze gaat achter mij staan en haalt een hand door haar haren. "Zo zit het wel goed, denk ik." Zegt ze en we beginnen te lachen. Eva vindt het onzin dat ik make up draag. 'je ziet er zonder make up al goed uit. Als je perfect wilt zijn, heb ik een mededeling. Perfect bestaat niet, het is geen woord.' Zei ze altijd. Eva gaat op de wc pot zitten en ik weet hoe laat het is. "Waarom ga jij nooit beneden naar de wc?" vraag ik en kijk haar aan. "Ik heb de ruimte nodig." Antwoord ze en ik lach. Typisch Eva om met zo'n antwoord te komen. "Hé Zoë." Zegt ze opeens en ik kijk haar aan via de spiegel. "Ja?" vraag ik haar. "vind jij ook niet dat we elkaar niet helderziend moeten noemen? Alle mensen die zeggen dat ze helderziend zijn, liegen." Ik lach en knik terwijl ik mijn mascara van de plank afpak. "Daarom heb ik aan een nieuwe naam gedacht. Wat denk je van Verrekijkers, omdat we verder kunnen kijken?" grapt ze en ik lach met haar mee.

Vanaf dat moment waren we de Verrekijkers en Alex deed ook mee met de naam. 'Eva, jij hebt te veel fantasie.' Had hij gezegd. Eva had hem bedankt en verliet lachend zijn kamer.

"We kunnen niet weten of mensen weten dat wij verrekijkers zijn, Alex. Alleen Eva zou dat kunnen weten en zij is hier niet." Verdedig ik mijn theorie over Eva's verdwijning. Alex kijkt mij aan en zucht. "Wat is je plan?" vraagt hij en ik lach. "Daar heb ik nog een paar dagen voor nodig." Zeg ik en hem en hij staat op. "zeg het me maar als hij af is. We kunnen nu niet meer stil blijven zitten." Zegt Alex en verlaat de kamer.

Alweer begin ik met staren naar Eva's bed. Ik probeer een verklaring te bedenken voor als ze echt is weggelopen. De politie heeft nooit haar fiets of spullen teruggevonden. Alleen haar identiteitsbewijs is teruggevonden in het bos. De vinder weet alleen niet meer waar en dus gaat de politie het hele bos uitkammen. Ik hoop dat ze iets vinden wat kan leiden naar haar. Ik mis Eva en hoop dat ze nog leeft. Met een zucht laat ik mezelf op mijn bed vallen. Liggend kijk ik naar het bed van mijn jongere zusje.

Ik schrik als ik ineens een andere kamer zie. Een kamer met dichtgetimmerde ramen. Er valt maar een kleine streep licht naar binnen. Daarna zie ik mijn eigen kamer weer en kijk ik gewoon weer naar Eva's bed. Opnieuw schrik ik als ik de donkere kamer weer zie in een flits. Snel ga ik zitten. Dit keer zag ik ook een bureau met en tas van Eva ernaast.

Ik ren mijn kamer uit en trek een sprintje de trap naar de zolder op. Ik duw de deur van Alex' kamer open en knal ertegen aan. Ik kreun even van de pijn die door mijn schouder heen gaat en trek de deur open. "Alex." Hijg ik en Alex kijkt mij met angstige ogen aan. "Zoë, wat is er?" vraagt hij bezorgd en komt naar mij toe. "Eva." Zeg ik. "Ik zag een donkere kamer. Het is Eva, Alex. Eva is ontvoerd en zit daar opgesloten." Hijg ik hysterisch. Na dit te hebben gezegd, raak ik in een soort trans en zie de volledige kamer voor me. Eva ligt met verwondingen op een oud bed te slapen. Als ik weer wakker word, voel ik de armen van Alex om mij heen. "Wat zag je?" vraagt hij ongerust. "Eva is ontvoerd. Ik zag haar met verwondingen in een donkere kamer." Zeg ik en begin te huilen.

---------------------------------

ik dacht dat jullie het wel leuk zouden vinden als ik vanuit meerdere mensen zou schrijven, dus laat me weten wat jullie daarvan vinden! (stem en/of comment)

Xxx

Quinty