30 dagen in Hell (voltooid)

Gesprekken (Zoë)

"Met Zoë van Alphen." Zeg ik met een hoopvolle stem. Met mijn handen klem ik de huistelefoon vast.

"Hallo Zoë met Maya. Ik heb de telefoon van Eva geprobeerd te traceren, maar helaas heb ik niets kunnen vinden. Ik heb wel de plek kunnen vinden waar het laatste telefoongesprek van Eva plaatsvond, maar dat is nu al een dag geleden. Ze kan al een stuk verder zijn en we weten niet welke kant ze op is gelopen of zelfs gerend." Zegt de vriendelijke stem van Maya door de telefoon.

"Kan ik nog iets doen?" vraag ik en wacht geduldig op een antwoord van de andere kant van de lijn.

"Nu kan je niets meer doen. We gaan wel met een helikopter over het gebied vliegen waar Eva zich kan bevinden, maar niets is zeker. Eva is een sterke meid, dus als we haar niet vinden zal ze over een paar dagen wel ergens opduiken, lijkt mij." antwoord Maya en even kijk ik mijn moeder, Alex en Rebecca met een kleine glimlach aan.

"Oké, bedankt voor de informatie." Zeg ik en na een afscheid hang ik de telefoon op.

Met een diepe zucht draai ik me om naar mijn moeder, Alex en Rebecca die achter mij op de bank zitten. "En?" vraagt Alex ongeduldig. "Eva's mobiel staat niet meer aan en de plaats waar ze laatst een telefoongesprek had is al een dag geleden. Ze kan nu overal zijn, maar ze gaan nog wel zoeken met een helikopter." Zeg ik en ik ga weer terug in mijn stoel zitten. "Dat is aardig goed nieuws." Zegt mijn moeder met een waterige glimlach en Alex wrijf zacht met zijn hand over haar rug. "Ze vinden haar wel." Zegt hij met hoop in zijn stem. Glimlachend kijkt Alex mijn moeder aan.

"Misschien is het beter dat jullie deze middag gewoon even naar school gaan." Zegt mijn moeder en ik knik zacht. "Anders missen jullie veel te veel." Voegt ze er aan toe. "Dan ga ik even mijn tas van boven halen." Zeg ik. "Alex, kan je ons afzetten?" vraag ik voordat ik de woonkamer uitloop en ik blijf bij de deur staan om op zijn antwoord te wachten. "Dat is goed, maar dan moet je nu wel even opschieten." Zegt Alex en ik knik voordat ik de trap op ren en naar mijn kamer loop.

Ik pak mijn tas die naast mijn bed ligt en ik kijk naar Eva's bed. "We komen je halen, zusje." Zeg ik met een trilling in mijn stem. Daarna loop ik weer vlug mijn kamer uit en de trap af om zo in de gang uit te komen. Rebecca en Alex staan al in de gang te wachten en kijken met een kleine glimlach op als ze mij van de trap af zien komen.

"Klaar?" vraagt Alex ongeduldig en speelt met de autosleutels in zijn hand. Ik pak mijn jas van de kapstok en knik goedkeurend. "Helemaal." Zeg ik en met een lach loop ik naar buiten. Samen met Rebecca ga ik achter in de auto zitten. Als Alex begint te rijden begin ik met mijn verhaal. "Ik heb een idee. Laten we naar het bos gaan waar ik ook Eva's armband heb gevonden. Zo kunnen we zien of er nog sporen zijn en we nog bewijs van de ontvoering kunnen vinden. Wat vinden jullie?" vraag ik en Alex kijkt mij even lachend via de achteruitkijkspiegel aan. Hij schudt zijn hoofd. "Oké, maar niet te lang. We moeten wel onze afspraak met mam nakomen." Zegt hij en ik knik. Met een vragende blik kijk ik Rebecca aan. "Jullie zijn echt een gekke familie, maar oké. Ik doe mee." Zegt ze en met een grote lach rijden we richting het bos.

Aan de rand van het bos stopt Alex met rijden en parkeert de auto naast het brede pad. "Dit pad is breed genoeg voor een vrachtwagen! Geen wonder dat ze haar hier hebben ontvoerd." Merkt Alex op en ik begin te lachen. "Ja ja, Sherlock. Ik weet het." Grap ik en samen met Rebecca loop ik het bospad op.

"Kijk voor sporen op de grond." Zeg ik als we zijn aangekomen op de plek waar ik ook de armband heb gevonden. "Denk je dat we nog iets kunnen vinden?" vraagt Rebecca en ik kijk even Alex aan voordat ik antwoord. "Ik weet het niet, maar ik wil wel iets doen om Eva te helpen." Zeg ik en Alex legt zijn handen op mijn schouders. "Dat weet ik zus, maar soms is het beter om te wachten dan je in te spannen op iets hopeloos." Zegt Alex zacht en ruw trek ik me los van onder zijn schouder.