30 dagen in Hell (voltooid)

Lieve Eva. (Zoë)

Het is vier dagen geleden. Vier dagen waarin ik niets anders deed dan nadenken. Nadenken over het gesprek met de vriendinnen van eva, maar ook over het vreemde gesprek tussen leraren. Ze hadden het over Eva en ik weet zeker dat mevrouw Clark betrokken is bij Eva's ontvoering. Ik kan haar nu niet meer vertrouwen. Wat als zij degene is die erachter is gekomen dat wij helderziend zijn? Misschien is zij wel degene die de ontvoering van Eva heeft gepland.

Achter elk mens schuilt een meedogenloos monster. Dat is wat Eva mij altijd vertelde als één van de vele vriendjes die ik heb gehad mij had gedumpt. Ze had over mijn rug gestreken met haar hand en gezegd dat jongens geen echte mensen waren. Ik had van binnen altijd gelachen om die zin. Eva was ervan overtuigd dat jongens en mannen niets konden. Ze konden niets anders dan harten breken en problemen veroorzaken.

Zoals gewoonlijk zit ik weer op mij bed starend naar de andere kant van de kamer waar Eva's bed staat. Een paar dagen na haar verdwijning heb ik haar dekens netjes gelegd en zo liggen ze nu nog steeds. Het bed is onaangetast gebleven. Het breekt mijn hart om het nette bed te zien. Ik kan er niet meer tegen. Ik moet Eva's chagrijnige gezicht in de ochtend weer zien. Ik moet haar gevatte opmerkingen over jongens en make-up weer horen. Ik moet de irritatie weer voelen als ik zie dat ze weer haar kant van de kamer niet heeft opgeruimd.

Ik zucht diep en trek mijn knieën op om daarna mijn voeten op de rand van de matras te plaatsen. Ik sla mijn armen om mijn knieën voor stevigheid en leg mijn hoofd op mijn knieën. Ik zit in de knoop met mijn gedachten. Meestal kan ik Alex niet uitstaan, maar ik heb het gevoel hem op dit moment nodig te hebben. Ik moet hem vertellen over het rare gesprek op school. Hij is de enige van ons tweeën die dapper en stom genoeg is mevrouw Clark aan te spreken. Ik alleen zou dat nooit kunnen.

Alleen gaat mijn keuze de belofte die ik heb gemaakt met de vriendinnen van Eva tegen. Ik zou hen op de hoogte houden, maar dat kan ik niet doen. Hoe minder geesten dit weten, hoe beter. Nog een keer zucht ik diep en daarna sta ik op van mijn bed. Even voel ik met mijn hand aan mijn voorhoofd die inmiddels pijn is gaan doen vanwege de stress die deze dagen op is komen zetten. Zelfverzekerd loop ik naar de deur en met een ruk trek ik hem open.

Zonder te kloppen duw ik de deur van Alex' slaapkamer open. "Ooit gehoord van kloppen?" vraagt hij verontwaardigd en met een boze blik kijkt hij mij aan. "Ja, dit is alleen belangrijker," zeg ik zeker van mijn woorden. Alex' gezicht verandert van boos naar verbaasd en zijn ogen staan bezorgd. "Wat is er?" vraagt hij en zijn stem trilt een beetje. Waarschijnlijk wist hij al dat ik met groot nieuws zou komen, maar je mag dan niets zeggen. Eva heeft ons verteld dat je dan de waarheid veranderd en ik geloofde daar meteen in. Zij is dan ook de sterkste.

Ik ga op de rand van Alex' bed zitten en zucht, iets wat ik de laatste dagen vaak doe. "Het is iets wat ik op school heb gehoord een paar dagen geleden," begin ik mijn verhaal. Mijn zelfverzekerdheid, die ik eerst had, ebt weg uit mijn lichaam en ik voel de onzekerheid terugkeren in mijn lichaam. "Ik was naar de mediatheek gegaan, want ik voelde me verdrietig. Ik wilde even terugdenken aan Eva. Toen ik daarna door de gangen naar de fietsenstalling liep, hoorde ik stemmen uit één van de lokalen komen. Ze hadden het over mij en Eva. Eén van de stemmen wist ik te raden, doordat ze haar voornaam gebruikten. Mevrouw Clark is bij de ontvoering van Eva betrokken, Alex," zeg ik met een trillende stem. Ik voel me kwetsbaar nu ik dit eindelijk heb verteld.

Alex kijkt fronsend naar de vloer en draait zijn bureaustoel langzaam van links naar rechts en weer terug. "Met hoeveel procent denk je dat je gelijk hebt?" vraagt Alex dan eindelijk na een grote stilte. Even denk ik na over mijn antwoord. "Bijna 100%," zeg ik niet veel later. Alex knikt begrijpend, maar zijn frons verdwijnt niet.

"Heb je een plan?" vraagt Alex en kijkt vragend naar mij op. Ik knik. "Ja, ik wil mevrouw Clark confronteren na school morgen," zeg ik zacht nadenkend of ik dat wel zou kunnen. Eerder had ik gedacht dat mij dat nooit zou lukken, maar misschien lukt het mij wel als ik genoeg zelfvertrouwen op kan bouwen, maar die gedachte wordt al snel de grond in geboord. "Dat lukt je nooit. Ik kom wel mee. Wanneer spreken we af op de parkeerplaats van je school?" vraagt Alex en een kleine lach vormt zich op mijn gezicht.

"Morgen 3 uur. Dan heb ik alle lessen van de dag gehad," zeg ik een kleine lach vormt zich op mijn gezicht. Alex knikt begrijpend en draait zich daarna weer om naar zijn computer. "Wel op tijd komen!" roep ik nog als ik de deur doorloop en weer terug ga naar mijn eigen kamer.

Op mijn kamer ga ik op mijn bed zitten. Mijn hart klopt harder dan normaal als ik denk aan wat ik morgen eindelijk ga doen. Mevrouw Clark was voor mij altijd een lieve lerares met soms een te kort lontje, maar ik had nooit gedacht dat iemand als zij Eva kon ontvoeren. Ik zie haar gezicht nu in een heel ander daglicht en dat bevalt me niet. Ik dacht dat zij één van de leraren zou zijn die je altijd konden steunen. De soort leraar die je helpt als je een opdracht niet snapt of als je iets achter loopt met je huiswerk. Blijkbaar niet dus.

Na veel nadenken over wat ik nu nog kan doen om mij voor te bereiden ben ik er eindelijk uit. Ik ga een brief schrijven aan Eva en ik dwing mevrouw Clark om hem aan haar te geven.

Ik loop naar de boekenkast en haal daar een vel papier en een pen uit. Vervolgens loop ik naar de kleine studeerkamer en als ik binnen ben draai ik de deur op slot. Niemand mag mij op dit moment storen. Ik ga op de stoel aan het bureau zitten en begin te schrijven.

Lieve Eva,

Dit zijn de woorden van je grote zus. Ik mis je en daarom zijn Alex en ik op onderzoek uitgegaan. Ik had namelijk gezien dat je in een donkere kamer lag. Daardoor wist ik dat er iets ergs was gebeurd.

Eva, ik wil dat je weet dat ik je armband heb gevonden in het bos en dat ik alle informatie van het telefoongesprek, die wij laatst hadden, heb doorgegeven aan een goede rechercheur. Ze heet Maya en ze is een goede politieagente. Ze wil koste wat het kost jou terugvinden en doet daar dan ook alles aan. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen om jou te vinden, want ik dacht dat alleen ik zoveel doorzettingsvermogen kon hebben om je terug te zien.

Lieve Eva, ik hoop dat je het daar uithoud en geen stomme dingen doet. Ik wil je lach kunnen zien als ik je weer terug heb gevonden, niet een zwarte zak met een ijskoud lichaam erin. Lieve Eva, ik mis je zo.

Alex mist je ook zo ontzettend veel en ik betrek hem bij mijn onderzoek. Hij is boos op zichzelf dat je ontvoerd bent. Hij wil de tijd terugdraaien, zodat jij nooit van ons werd gescheiden. Hij komt elke dag weer geïrriteerd over, maar dat was ik al wel van hem gewend. Hij mist je en het brokkelt hem af van binnen dat hij niets kan doen om je te redden.

Wat mama betreft. Ze wil zich sterk houden tegenover haar twee andere kinderen, maar soms hoor ik haar wel eens huilen in haar bed. Ze houdt zielsveel van je en ik vind dat je dat moet weten. Ze kijkt soms uren achter elkaar naar buiten in de hoop dat je zomaar weer op de stoep staat. Door het telefoongesprek is ook zij te weten gekomen dat je bent ontvoerd en het brak haar hart.

Niemand weet waarom de ontvoerder nog niet voor losgeld hebben gevraagd, maar ik leef bij jou regel en vertel niemand iets over de Verrekijkers.

De waarheid mag je niet veranderen, toch?

Liefs Zoë.

(ik mis je veels te veel om op papier uit te drukken)

­Ik lees de brief die ik in een half uur heb geschreven nog even vlug over. Ik veeg de tranen weg die over mijn wangen lopen. Ik mis Eva en ik denk niet dat ik dat ooit genoeg uit kan drukken. Ze moet gewoon naar ons veilige huis komen en me welterusten wensen elke nacht. Ze moet gevatte opmerkingen maken naar Alex toe tijdens het eten en ze moet commentaar leveren op mijn make-up.

Ik draai de studeerkamer deur van het slot en vouw de brief op. Met de brief loop ik naar mijn kamer. Mijn schooltas voor morgen staat al klaar en snel stop ik ook de brief aan Eva erbij. Ik veeg de laatste tranen van mijn gezicht en daarna loop ik naar de kleine badkamer om mezelf m te kleden en mijn tanden te poetsen voordat ik ga slapen.

------------------

Leuk hoofdstuk?
Stem, reageer, deel!

Xxx

Quinty