30 dagen in Hell (voltooid)

Dag 17: onverwachtse woorden

Deze kamer begint elke dag steeds kleiner te lijken. Ik voel me hier nog meer opgesloten dan in de gewone kamer, die in tegenstelling tot deze, een badkamer had. Nu moet ik net zolang op de deur blijven slaan, totdat iemand het hoort en vanaf de gang roept waarom ik op die deur sla. Meestal zeggen ze er ook nog bij dat niemand mij hier kan horen, zodat ze mij kunnen redden. Sommigen lachen daarna vermakelijk. Ik word gek. De enige goede reden die ik heb om even buiten de muren van deze kleine kamer te komen is om naar de wc te gaan.

Ik krijg ook steeds meer het vermoeden dat een nieuw verhoor niet lang meer gaat duren. Mijn wonden genezen en ik heb minder pijn bij het lopen dan een paar dagen geleden.

Ik zucht geïrriteerd door mezelf. Een gevoel in mijn buik zegt dat ik iets moet gaan doen, maar in deze kamer heb ik niets om mezelf mee te vermaken. De saaie grijze muren helpen hier niet erg veel bij. Als ik gewoon maar één potlood had. Dan kon ik tekeningen maken om de muren op te fleuren. Dan zou ik eindeloos kunnen fantaseren over dieren die niet bestaan. Dan zou ik een poort kunnen tekenen naar een andere wereld. Een wereld zonder pijn. Een wereld zonder een opkomende derde wereldoorlog.

Ik denk nog steeds veel aan mijn visioenen over de oorlog. Over het meisje. Ik ken haar niet. Niet persoonlijk. Toch weet ik al veel over haar. Het meisje is dapper en ze laat zich niet zomaar discrimineren. Zij zal er alles aan doen om mensen zoals zichzelf te helpen en de oorlog te stoppen. Het meisje zal sterk zijn tegenover iedereen, maar zal in haar kamer breken doordat de oorlog teveel vraagt van haar. De oorlog maakt haar kapot, maar zij maakt de oorlog kapot.

Nieuwsgierig kijk ik naar de deur als ik een sleutel in het slot hoor. De bekende glimlach van mevrouw Clark verschijnt in de deuropening. Mevrouw Clark duwt de deur achter zich dicht en draait zich daarna om, zodat ze het slot weer om kan draaien. Met een frons kijk ik naar haar ongewone actie. Meestal lat ze bij haar bezoeken de deur van het slot. Vele scenario's komen in mijn gedachten op. Mijn hart begint sneller te kloppen bij elke afschuwelijke gedachte. Zou ze mij niet meer vertrouwen? Zou er iets gebeurd zijn en moet ze nu?

"Eva. Hoe gaat het met je been?" vraagt mevrouw Clark en even kijk ik twijfelend naar mijn benen die liggen verborgen onder de warme deken. "Beter," zeg ik kort en ik kijk haar weer in de ogen. Mevrouw Clark lijkt gespannen. Niet zoals ze meestal is als ze bij mij op bezoek is, zoals ik dat graag noem. "Waarom doe je zo raar?" fluister ik met een onderliggende angst in mijn stem. Nu ik mezelf zo hoor snap ik niet dat ik bang ben. Waarom zou ik bang zijn als ik niet eens weet wat er mis is?

"Ik heb iets voor je," fluistert mevrouw Clark. Ik trek mijn wenkbrauwen verrast op en nieuwsgierig kijk ik naar het papieren briefje die mevrouw Clark uit haar broekzak haalt. Voorzichtig pak ik het briefje aan. Met sierlijke letters staat er 'Lieve Eva' opgeschreven. Ik herken het sierlijke handschrift direct. Het briefje is van Zoë. Ik krijg een blij gevoel van binnen, maar toch snap ik er niets van. Hoe kon zij weten dat mevrouw Clark betrokken was bij mijn ontvoering? Vragend kijk ik mevrouw Clarks kant op. "Hoe weet Zoë over jou bijdrage in dit alles?" vraag ik.

Mevrouw Clark kijkt even naar haar handen en begint zacht te lachen. "Je zus is slim. Ze heeft onderzoek gedaan en samen met je broer is ze naar mij toegestapt," zegt mevrouw Clark en een kleine lach verschijnt op mijn gezicht. Als Zoë iets wil, doet zij er alles aan om het te krijgen. Blijkbaar vond Zoë het niet zo'n goed idee dat iemand mij bij haar weghaalde.

Lachend kijk ik nog even naar de sierlijke letters op het briefje, maar dan besluit ik toch het te gaan lezen. Het is een lange brief. Iets wat ik wel gewend ben van Zoë. Ze kan echt urenlang tegen je praten over van alles. Ze merkt dan niet eens dat ik mijn koptelefoon op mijn oren zet en muziek begin te luisteren. Meestal heeft ze het over hoe leuk een bepaalde band is. Dat ze zulke goede liedjes maken en de mooiste stemmen ooit hebben. Het maakt Zoë niet eens meer uit of ik nu luister of niet. Ze praat er toch wel over.