30 dagen in Hell (voltooid)

Dag 29: Helemaal Alleen.

BELANGRIJK:
Oké, dus ik kom er nu pas achter dat ik een hele grote fout heb gemaakt in het verhaal. op het begin van het verhaal verteld Raphael dat hij is geadopteerd, maar verder in het verhaal praat hij wel over ZIJN ouders. Dit zijn dus zijn adoptie ouders. Dat moeten jullie vanaf nu even in gedachten houden!

-----------------------------

Mijn wang voelt koud aan en het lijkt alsof ik al dagen op een spijkerbed lig. Mijn lichaam voelt zak aan. Een pijnlijke kreun komt uit mijn mond. Met moeite probeer ik mijn ogen te openen. Een donker, wazig beeld vormt zich. Ik knipper moeizaam om mijn zicht scherp te stellen. Nog een kreun verlaat mijn mond. Voor mij zie ik twee handen bewegingloos op de betonnen vloer liggen. Mijn ogen glijden door naar mijn polsen. Rood en blauw siert mijn polsen. Langzaam begin ik mijn vingers te bewegen. Daarna probeer ik mijn hele handen te bewegen en als dit lukt, probeer ik mezelf omhoog te duwen.

Een pijnkreet verlaat mijn mond als ik kracht zet met mijn armen. Mijn polsen branden en het lijkt net alsof er duizenden naalden in mijn huid geprikt worden. De pijn in mijn lichaam komt samen in mijn borst. Het doet pijn om adem te halen. Hijgend van de intense pijn ga ik tegen de muur naast de enige deur in deze kamer zitten. Mijn benen strek ik moeizaam voor mij uit.

Mijn lichaam voelt alsof het niet zo lang geleden tot duizend kleine stukjes in gescheurd. Een zeurende pijn gaat door mijn hele lichaam. Mijn hand gaat naar mijn rechterschouder. Ik houd mijn adem in als mijn hand de schouder raakt. Nu draai ik ook mijn hoofd naar mijn schouder toe. Helaas kan ik niets zien, want ik heb mijn shirt nog aan. Ik kan wel zien dat ik veel blauwe plekken op mijn armen heb.

Ik schuif een stukje van de muur af om vervolgens met veel pijn mijn shirt over mijn hoofd te trekken. Ik schuif terug en ga met mijn rug tegen de koude muur aan zitten. Voorzichtig kijk ik weer terug naar mijn schouder, bang voor wat ik te zien krijg. De schouder is helemaal blauw en opgezet. Het verbaast me eigenlijk niets, omdat ik op deze schouder lag toen ik wakker werd.

Ik kan me nog herinneren dat ik een paar dagen geleden in elkaar werd geslagen. Ik zat toen vastgebonden aan een stoel. Direct gaan mijn ogen naar de stoel, die nog steeds in het midden van de kamer staat. Ook zie ik losgesneden touwen op de betonnen vloer om de stoel heen liggen. Nadat ze me in elkaar hebben geslagen, hebben ze me waarschijnlijk losgemaakt. Zo viel ik op mijn schouder op de grond, omdat ik bewusteloos was en mezelf niet op kon vangen. Ik kan het me voorstellen dat ze flink hebben gelachen.

Een diepe zucht verlaat mijn mond, maar pijnlijk grijp ik naar mijn ribben. Ze doen verschrikkelijk veel pijn. Als ik goed nadenk hebben de mannen me vaak ik mijn maag en ribben gestompt. "Fuck," zeg ik als ik bedenk dat ik ze kan hebben gebroken. Al hoop ik nu dat ze gewoon flink gekneusd zijn. Aan gebroken ribben heb je niets hier. Niet dat gekneusde ribben veel beter zijn.

Met één van mijn handen veeg ik het zweet, wat zich heeft gevormd, van mijn voorhoofd af. Mijn hoofd gaat naar beneden, zodat ik kan zien hoe erg de verwondingen zijn. Ik zie verschillende grote blauwe plekken mijn buik sieren. Ik haal mijn hand van mijn ribben en zie een grote bloeduitstorting op de plek van mijn hand. Gelukkig zie ik geen bot, dat verkeerd zit. Geen uitwendige botbreuk dus.

Woede borrelt in me op als ik weer terugdenk aan het gesprek met mijn vader. Had hij gelijk over mijn moeder? Is ze echt een gestoorde sociopaat, die haar eigen broertje vermoord en haar vader er voor laat opdraaien? Een eenzame traan klimt over mijn ooglid heen en rolt over mijn wang. Ik kan niemand meer vertrouwen. Iedereen van wie ik eerst hield, is uit mijn leven verdwenen. Nu sta ik er alleen voor. Alleen op de wereld zonder iemand om van te houden. Zonder iemand die mij kan steunen. Zonder iemand die mij kan helpen. Helemaal alleen.

Mijn vader, ik heb nooit een echte vader gehad. Misschien is dat beter, geen vader hebben. Toch voel ik dat ik mijn hele leven al iets mis. Iemand die mij meeneemt naar een voetbalwedstrijd. Iemand die met mij op zoek gaat naar een leuke sport. Iemand die met mij speelt in de achtertuin van ons rijtjeshuis. Dat is het normale leven. Het normale leven, dat ik nooit heb meegemaakt, mis ik.