30 dagen in Hell (voltooid)

(1) Dag 14: Plattegrond

Ik zit in mijn luxe bureaustoel in mijn kamer. Ik heb Eva beloofd om een plattegrond te tekenen en daar ben ik nu dus volop mee bezig. De grote papieren vellen liggen verspreid over mijn houten bureau en met een potlood teken ik de kamers van de eerste verdieping na. Ik maak de plattegrond die ik aan Eva geef een stuk kleiner, zodat ze hem onder haar bed kan verstoppen. Niemand zal ooit merken dat ze weet hoe ze kan ontsnappen.

De gedachte dat ze dadelijk weet hoe ze uit deze Hell kan komen, laat mij terugdenken aan haar eerste ontsnapping. Het leek wel alsof ze de weg al wist, maar toch nam ze een omweg. Ze rende alleen door de gangen waarvan ze wist dat die haar bekend voorkwamen. Het was een slim idee om te ontsnappen tijdens het ontbijt. In de ochtend slapen de meeste van ons uit of zijn er pas in de middag, omdat ze nog moesten werken.

Helaas voor haar was de dag dat zij ontsnapte een donderdag. Dat is dan juist de dag dat de meeste in het oude hotel blijven slapen. Op de donderdag ochtend hebben we wekelijks een vergadering gepland staan. Eva kon dit natuurlijk niet weten en als ze de dag ervoor was ontsnapt had haar plan kunnen slagen.

De dag van de ontsnapping nam Eva haar mobiel mee. Waarschijnlijk dacht ze dat het veilig was dat ze hem mee kon nemen, maar dan had ze verkeerd gedacht. Mijn vader heeft de opdracht gegeven aan haar natuurkunde lerares om een zendertje in haar telefoon te plaatsen. Eerst wilde ze dat niet doen en vond ze het tijdverspilling om hem te plaatsen, maar na een blik van mijn vader stemde ze toch maar in met zijn plan. Niemand kan nog een plan afwijzen nadat ze de sterke blik van mijn vader hebben gekregen. De blik straalt macht en meedogenloosheid uit. Zelfs mijn moeder kon geen nee zeggen tegen die blik en haatte het dan ook als hij de blik gebruikte.

Met een lach kijk ik naar mijn tekening van de eerste verdieping. Het lijkt precies op de originele plattegrond, maar dan is het kleiner en zie je op sommige plaatsen dat het is geschetst. Na een tijdje mijn tekenkunsten te hebben bewonderd, pak ik een nieuw vel papier en leg ik de plattegrond van de tweede verdieping bovenop. Ik begin weer ijverig te tekenen en kijk naar elk detail in de plattegrond.

De zender van Eva werd de volgende dag dat ze haar mobiel kreeg al genuttigd. In het bos was Eva sneller dan onze mensen en even gaven we onze hoop op, maar toen kreeg mijn vader het idee dat hij Eva's mobiel in haar achterzak zag. Hij gaf de opdracht om de zender aan te zetten en zo konden we zien dat Eva nog steeds door het bos aan het rennen was. Mijn vader kreeg dus gelijk en na een tijdje zagen we Eva's zender knipperen. Mevrouw Tillens was toen niet bij het oude hotel, maar vertelde later dat het knipperende bolletje betekende dat ze belde met iemand.

Het knipperende bolletje begon steeds minder snel te lopen en een paar mannen gingen al Eva's richting op. We hadden al te horen gekregen dat Eva een mes in haar been had gehad en ook nog was geraakt door een kogel die haar niet had gestopt. Het bolletje dat Eva moest voorstellen stopte met bewegen en even later ook met knipperen. Het telefoongesprek was voorbij, maar Eva begon niet meer te lopen. Met een frons bleef ik maar naar het beeldscherm kijken. Ik kon niet geloven dat Eva niet meer verder zou lopen. Nu weet ik waarom.

Op de tweede verdieping ligt Eva nu in een kleine kamer die voorheen als kantoor werd gebruikt van mijn moeder. Eva zou nooit kunnen ontsnappen vanaf de tweede verdieping en dat weten we. De verdiepingen hebben allemaal een hoog plafond en daarom is de afstand te groot om vanaf de tweede verdieping uit het raam te springen. Nu Eva nog verwondingen heeft zal het haar al helemaal niet lukken om na de val uit het raam nog verder te komen. Ook bevind er geen raam in de kleine kamer van Eva wat het makkelijker maakt om haar hier te houden.

Ik begin met het tekenen van Eva's kleine kamer. De kamer bevindt zich dicht bij een oude lift, maar deze is buiten gebruik. Naast de oude lift is een grote trap die leidt naar de eerste verdieping. Vanaf de eerste verdieping kan de alleen niet via de grote trap naar beneden, omdat deze een paar jaren geleden is ingestort. Nu moet je naar de rechter- of linkerkant van het oude hotel lopen om daar een kleinere trap naar de begane grond te nemen.

Na drie kwartier ben ik eindelijk klaar met het kopiëren van de plattegronden van het oude hotel en met een tevreden blik kijk ik naar mijn werk. Elk detail staat afgebeeld in de kopie dat ik heb gemaakt en ik heb bij elke kamer erbij gezet wat de kamer inhoud en welke functie waar slaapt. Mijn slaapkamer bevind zich met de hoge functies op de derde verdieping, maar dat zal ik Eva dadelijk nog wel uit leggen. Ik ruim mijn plattegronden op in een lade in mijn bureau.

Als ik de lade weer sluit gaan mijn ogen naar de afgesloten lade daarboven. Ik pak het kleine sleuteltje uit mijn broekzak en haal de lade van het slot. Voorzichtig maak ik de lade open en kijk naar de inhoud. Er licht een foto in van mijn moeder die lacht naar mijn vader. De foto zit in een mooie fotolijst en ik strijk met mijn vingers over de lijst heen. Toen waren mijn ouders nog gelukkig. Toen konden ze nog lachen en met een liefdevolle blik mijn kant op kijken. Nu zie ik nooit de vaderlijke glimlach meer. Nu zie ik nooit meer de lieve glimlach die mijn moeder elke dag op haar gezicht had.

Ik pak het fotolijstje op en kijk naar de andere objecten in de lade van mijn bureau. Mijn ogen vallen op het notitieboekje van Eva. Ik haal het uit de lade en leg het op tafel. Het fotolijstje berg ik weer op in de lade en ik schuif de lade zorgvuldig weer dicht. Langzaam klap ik het notitieboekje van Eva open op de eerste pagina. Ik pak mijn potlood op en maak een nieuw streepje op he papier. Eva zit hier nu al veertien dagen opgesloten.

Ik gooi snel het notitieboekje in een andere lade van mijn bureau als ik de deur hoor opengaan. Mijn arm glijd over de kopieën die ik heb getekend van de plattegronden. Met een vragende blik kijk ik naar de deur die langzaam open gaat. Eva's scheikunde lerares staat in de deuropening en komt vlug de kamer binnen als ze mij ziet zitten in mijn bureaustoel. "Raphael, ik zocht je al. Je vader miste je bij het diner. Je had met hem afgesproken dat je vandaag bij hem zou eten," begint mevrouw Morgan haar verhaal en ze komt mijn kant opgelopen.

Ik probeer op te staan om haar op die manier weg te lokken bij mijn plattegronden, maar ik ben net iets te laat en ze laat haar blik op de tekeningen vallen. "Waarom teken jij de plattegrond van het gebouw na?" vraagt ze met een frons op haar voorhoofd. Smekend kijk ik haar aan en haar lippen vormen een o. "Vertel alsjeblieft niets tegen mijn vader," begin ik smekend, "Hij vermoord me als hij erachter komt dat ik Eva probeer te helpen, maar ik kan er niet meer tegen! Vind jij ook niet dat Eva hier weg moet? Heb jij ook geen spijt van je daden en waar je aan begonnen bent? Vreet het je niet op van binnen?" Mevrouw Morgan kijkt mij met een bedenkelijke frons aan en knikt na een kleine stilte tussen ons tweeën. "Ja, je hebt gelijk. Niet alleen ik heb spijt, hoor, alle leraren hebben er spijt van dat ze ooit met je vader hebben toegestemd. Nu weten wij zijn ware aard," zegt Mevrouw Morgan en opgelucht kijk ik haar aan. "Ik zal niets aan hem vertellen. Misschien kan ik zelfs de andere leraren overhalen om mee te helpen," zegt ze mompelend en verrast kijk ik haar aan.

Ik pak de plattegronden op. "eigenlijk wilde ik ze nu naar Eva brengen, dus als je het niet erg vindt," zeg ik twijfelend en mevrouw Morgan knikt. "Ja, ik zal weer gaan. Succes," zegt ze bemoedigend en samen lopen we mijn slaapkamer uit. beide gaan we een andere kant op.

Ik loop de trap af naar de tweede verdieping en daarna een paar kleine gangetjes door om vervolgens bij Eva's kleine kamer in het midden van het gebouw aan te komen. Al lopend kijk ik om mij heen en als ik niemand op de gang zie haal ik de tekeningen onder mijn shirt vandaan en zet ik mijn bivakmuts weer op. Je weet maar nooit wanneer iemand Eva en mij komt storen. Als diegene mij dan ziet zonder bivakmuts op zal ik het land uit moeten vluchten om niet te worden vermoord door mijn vader. Hij zal woest zijn en nadat Eva haar informatie uiteindelijk heeft verteld zal hij ook haar vermoorden.

Ik wapper met de papieren tekeningen in de lucht en kijk blij als de deur snel open doe. Mijn gezicht trekt alleen wit weg als ik Eva's geschrokken gezicht ziet. Ook ik kijk in de richting waar Eva nu in kijkt en zie eva's Engels lerares op één van de stoelen zitten. Ze kijkt mij met een vragende blik aan.

"Wat doe jij hier? Wat zijn die papieren in je hand? Moest jij niet naar de baas?" vraagt mevrouw Clark en mijn wangen worden knalrood. Voor de eerste keer ben ik dankbaar dat ik een bivakmuts draag. "Ik, eh," zeg ik stamelend en ik sluit snel de deur achter me. Nu pas merk ik dat ik die eigenlijk eerst van het slot af had moeten halen. Daardoor had ik kunnen weten dat er al iemand bij Eva in de kamer was.

------------------------------------------------

Duss....
Het spijt me verschikkelijk dat ik dinsdag niet heb geupdate, maar ik heb het op dit moment superdruk met school en ik had geen hoofdstukken meer op voorraad!
Hopelijk hebben jullie me nog niet verlaten en is dit een leuk hoofdstukje!

Xxx
Quinty
Ps. Enjoy!