30 dagen in Hell (voltooid)

Het oude hotel

"Eva?" Een zachte stem galmt door mijn hoofd. Langzaam open ik mijn ogen om te kijken waar de stem vandaan komt. Een jonge verpleegster staat aan het voeteneind van mijn bed. Ik laat een diepe zucht uit mijn mond ontsnappen. "Je hebt bezoek," zegt de verpleegster. Haar stem klinkt erg mooi, als een engel die je komt beschermen. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht.

"Laat ze maar binnenkomen," zeg ik met een schorre stem. De verpleegster knikt kort en loopt naar de kamerdeur. Mijn glimlach vervaagt als ik zie dat Maya, de rechercheur, binnen komt lopen samen met een andere man. Ik had gehoopt dat Zoë, Alex en mijn moeder binnen zouden komen.

"Goedemorgen, eva. Is het erg als wij je een paar vragen stellen?" vraagt Maya vriendelijk. Rustig ga ik iets overeind zitten in het ziekenhuisbed. "nee, hoor. Ik wil graag helpen," zeg ik nadat ik mijn keel he geschraapt.

Er verschijnt een klein lachje op Maya's gezicht en ze gaat op een stoel naast mijn bed zitten. "Dit is trouwens mijn collega Herman." Maya kijkt Hermans kant op en ik knik kort. Daarna begint Maya met het stellen van haar vragen. "Kan je de ontvoerder herinneren? Zo ja, wil je hem of haar dan even beschrijven." Maya kijkt verwachtingsvol mijn kant op.

"ik kan ze me wel herinneren, maar ze droegen allemaal een bivakmuts. Ik heb ook geen namen," zeg ik teleurgesteld. "Dat is niet erg. Dan proberen we het op een andere manier. Weet je nog waar de plek is waar je vast hebt gezeten?" vraagt Maya met minder verwachting in haar stem. "Ja, ik zou je er zelfs heen kunnen brengen." Vol verbazing kijkt Maya op van haar notitieblok. "Echt?" vraagt ze met hoop glinsterend in haar ogen.

Ik kijk naar de deur als er geklopt wordt. "Kom binnen," zeg ik vriendelijk en nieuwsgierig tegelijk. Weer ben ik teleurgesteld als Zoë, Alex en mijn moeder niet in de deuropening verschijnen. Mevrouw Clark komt echter mijn kamer binnen. "Oh, je hebt al gezelschap. Als je even privacy wilt, kan ik wel op de gang blijven wachten," stelt mevrouw Clark beleefd voor.

"Nee, dat hoeft niet." Mevrouw Clark knikt begrijpend op dit antwoord van Maya. "Vind je het erg om terug te gaan naar de plek van je ontvoerders?" vraagt Maya zacht, maar mevrouw Clark hoort het toch. "Nee, ik wil je graag brengen," antwoord ik. Ik kijk naar mevrouw Clark met smekende ogen en zij begrijpt de hint meteen. "Zal ik haar anders in mijn auto meenemen naar die plek? Haar benen hebben de volledige achterbank nodig, denk ik." Dankbaar kijk ik mevrouw Clark aan en zij knikt onopvallend.

"Wij hebben ook een achterbank in mijn auto, dankje," antwoord Maya. Mijn hersenen beginnen snel een andere oplossing te vinden. "Maar, eh, ik denk dat ik mijn familie mee wil als steun," bedenk ik. Als ik de weg had moeten wijzen naar het gebouw, waren we daar nooit aangekomen. Als mevrouw Clark mij meeneemt in haar auto, hebben we tenminste nog een kans.

Maya zucht, maar herstelt zich al snel. "Dat begrijp ik helemaal. Als je wordt ontslagen uit het ziekenhuis, kunnen we gaan." Maya perst haar mond in een kleine glimlach, maar deze lach bereikt haar ogen niet. Waarschijnlijk vindt ze het helemaal geen goed idee om iedereen naar een gevaarlijke plaats te nemen.

"Hier is mijn kaartje. Bel maar als je weer buiten mag komen," zegt Maya vriendelijk. "Blijft u bij haar?" vraagt Maya daarna beleefd aan mevrouw Clark. Zij antwoord met een korte knik. "Ja, als zij wordt ontslagen, zal ik klaar kunnen staan met mijn auto," antwoord mevrouw Clark.

Niet veel later is de recherche weer weg en zit mevrouw Clark naast mijn bed. "Je hebt je net erg in de nesten gewerkt. Je hebt geluk gehad dat ik je hoorde praten op de gang, anders had ik daar gewacht," zegt mevrouw Clark. "ik weet dat ik problemen heb veroorzaakt, maar ik moet die stomme organisatie gewoon opdoeken. Ik wil veilig zijn in mijn dagelijks leven, niet op de uitkijk naar mogelijke mensen die voor de organisatie werken." Mevrouw Clark kijkt mij met medeleven aan.