30 dagen in Hell (voltooid)

En daar staat niets of niemand voor in de weg.

Ik staar naar het schoolbord. Niet dat ik nog weet in welke les ik nu zit. De laatste dagen zijn zwaar geweest voor Alex en mij. Na de dag van het plan hebben we nauwelijks met elkaar gesproken. Samen zijn we nog de spullen teruggebracht. Die man, Mitch, wist meteen dat wat we hadden gedaan niet goed was gegaan. We mochten de spullen houden. 'voor als jullie het nog eens nodig hebben.' Dankbaar had ik hem aangekeken en daarna zijn we weer naar huis toe gegaan.

Nu is het al een paar dagen later. Bijna een week volgens mij. Alex, ik en de leraren zijn niet meer bij elkaar gekomen. Alex sluit zich op in zijn kamer en speelt al dagenlang spelletjes. Dat zou ik ook wel willen, mijn kamer niet meer uitkomen, maar ik heb leerplicht.

"Zoë." Ik zie een hand voor mijn gezicht zwaaien. Geschrokken kijk ik op. "Gaat het wel?" vraagt Rebecca. Even kijk ik snel om mij heen en ik zie dat de andere leerlingen hun boeken in hun tassen stoppen. Snel ruim ik ook mijn spullen op. "Ja, het gaat. Het is alleen," begin ik. "een maand geleden," eindig ik mijn zin. Verdrietig kijk ik mijn beste vriendin aan. Ze legt een hand op mijn schouder en kijkt mij medelevend aan. "Ik weet het," zegt ze zacht. Ik hoor de trilling in haar stem.

"We moeten naar de volgende les," hersteld Rebecca zich. Ik knik instemmend. Zonder nog een woord te zeggen loop ik achter mijn vriendin het lokaal uit. Op naar de volgende saaie les. Op de gang ontmoet ik veel vriendinnen. Ik ben altijd al een populair meisje geweest op school. Altijd een grote vriendengroep en veel feestjes. Nu weet de hele school waar onze familie doorheen moet, wat er met Eva is gebeurd.

De volgende les lijkt op de les die ik ervoor al heb gehad. Het enige verschil is een andere plek in het lokaal en een andere leraar die naar het bord toegedraaid staat. Ik heb nog geen woord meegekregen van de les als uit het niets de deur van het lokaal opengaat.

"Zoë van Alphen?" vraagt de conciërge. Hij kijkt vragend het lokaal rond. Rebecca, die weer naast mij is komen zitten, stoot mij met haar elle boog aan. "Zoë, antwoord!" sist ze gespannen. "Eh, Ja?" vraag ik. Mijn hart begint sneller te kloppen. Zal het iedereen opgevallen zijn dat ik niets doe? Zijn ze bezorgd om mij? Wat heb ik verkeerd gedaan?

"Ik, eh, Ik moet je uit de les halen. Je mag een vriendin meenemen," zegt de conciërge. Vragend kijk ik de conciërge even aan, maar ik begin wel mijn tas in te pakken. "Rebecca?" vraag ik kort. Ik kijk mijn vriendin aan en zij knikt kort. Ook zij begint nu haar spullen in te pakken. Midden in mijn werk stop ik. "Wacht, Waarom?" vraag ik in de war. Ik weet zeker dat ik niet te laat op school was en ik heb niets verkeerd gedaan in de les.

"Je zusje. Ze is hier, op school. Ze wil je zien," zegt de conciërge met tranen in zijn ogen. Mijn ogen worden groot en ik laat mijn tas op tafel vallen. Zo snel als ik kan ren ik naar de conciërge toe. Ik pak hem bij zijn pols vast en trek hem mee de gang op. "wijs de weg!" beveel ik hem met een snel kloppend hart. Alles in mijn hoofd en hart verteld me dat ik naar Eva moet. Dat ik haar moet zien. Dat ik haar een knuffel moet geven. Dat ik haar nu weer vast kan houden en nooit meer los hoeft te laten. Dit is het moment dat ik mijn zusje weer terug kan krijgen.

De conciërge kijkt mij geschrokken aan, maar begint wel te rennen. Ik ren als een gek achter hem aan. Ik kan alleen nog maar aan Eva denken. Aan hoe ze zal kijken. Aan hoe ze in mijn armen zal springen en opgelucht in mijn oor zal fluisteren. Dat ze zal fluisteren dat ze eindelijk weer veilig is. Veilig bij haar zus.

We komen aan bij het lokaal, het lokaal van mevrouw Clark. Het lokaal waar de hele bovenbouw Engels te leren krijgt. Ik trek de deur open en storm de klas in. En daar zit ze. Op de eerste rij tafels zit mijn zusje. Tranen rollen over haar wangen. Zij kijkt mij met een kleine lach aan, maar ze springt niet op. Ze rent niet naar mij toe om in mijn armen te springen en te fluisteren dat ze weer veilig is. Nee, ze blijft zitten. Daar, op die tafels. Haar benen bungelen boven de grond.