30 dagen in Hell (voltooid)

Dag 26: Zij gaan mijn enige vriend vermoorden

Slaperig open ik mijn ogen. Ik kijk naar een zwarte bivakmuts met twee donkerbruine ogen die voor zich uit staren. Ritmisch voel ik mijn lichaam heen en weer bewegen. Ik hoor voetstappen op de vloer die het ritme aangeven. Met al mijn kracht probeer ik te herinneren hoe ik in de armen van deze man ben gekomen. Helaas kom ik niet op het antwoord.

De man begint op te merken dat ik wakker ben. "Waar ben ik?" Ik probeer de woorden over mijn lippen te krijgen, maar ik kom niet verder dan het eerste woord. "Ssst. Ga maar weer slapen," zegt de man met een zware stem. De stem geeft me rust ook al voel ik me niet rustig. Langzaam doe ik mijn ogen weer dicht en niet veel later hoor ik niets meer van de wereld om mij heen.

Ik hoor mijn rustige ademhaling. Toch voelt het niet meer alsof ik nog slaap. In de verte hoor ik voetstappen dichterbij komen en ineens komen alle herinneringen weer terug. Geschrokken en met grote ogen til ik mijn hoofd op. Mijn ogen vliegen de kamer door als ik hevig ademend alles in mij op neem.

Een man loopt met langzame stappen de schaduw van de bekende kelder uit. Natuurlijk kan ik zijn gezicht niet zien, omdat hij een zwarte bivakmuts draagt. Zouden er ook andere kleuren bivakmutsen zijn? Tot nu toe zie ik alleen maar zwarte. Het wordt een beetje saai om naar die zwarte bivakmutsen te kijken. Vlug schud ik de onnozele gedachte van me af. Ik moet me nu niet laten afleiden.

Ik kijk weer om mij heen, maar de mensen die meestal in een cirkel om de stoel, waar ik op zit, heen staan zijn nergens te bekennen. De man begint te praten en ik draai mijn hoofd nieuwsgierig naar hem toe. "Zo, je bent weer wakker. Dan kan ik eindelijk beginnen," zegt hij geïrriteerd. Zijn stem geeft me rillingen over mijn rug. Ik ken hem, dat weet ik zeker. Zijn stem zal ik nooit kunnen vergeten. Toch is het voor mij nu moeilijk terug te halen waarvan ik hem ken.

"Waar zijn de anderen?" vraag ik nog steeds een beetje in de war. Waarom is alleen hij hier? Waar is Raphael en waar zijn de leraren? Vragen spoken rond in mijn hoofd, maar de antwoorden zijn nergens te bekennen.

De man doet weer een paar stappen mijn richting in. Hij staat nu helemaal in het licht van de kleine lamp die deze kelder verlicht. "wie bedoel je?" vraagt de man mysterieus. Een gevoel van irritatie borrelt in mij op. Mijn gezichtsuitdrukking word harder en met boze ogen kijk ik hem aan. "Wie denk je?" vraag ik boos, "waar is die kleuterkring van mensen?" Mijn ogen boren in de zijne en ook zijn blik verhard.

"Pas op je woorden, prinsesje." Woedend spuugt hij de woorden mijn richting uit. Geschrokken kijk ik de man aan. Na deze woorden is er lichtje gaan branden in mijn hoofd. Dit is dezelfde man met wie ik heb gesproken, toen ik hier voor het eerst op deze stoel zat. Dit is de man die snel op zijn tenen is getrapt. En nu heb ik dus de grootste fout van mijn leven gemaakt. Ik heb hem woedend gemaakt, terwijl er niemand is die mij kan verdedigen. Gevoelens van verdriet en angst spoelen als een tsunami over mij heen. Hoe kon ik zo stom zijn. Ik laat mijn hoofd verslagen zakken.

"Kijk me aan als ik tegen je praat," zegt de man geïrriteerd. Snel kijk ik de man aan. Hij lijkt al minder boos dan een paar minuten geleden. "Goed," begint de man weer, "waarschijnlijk wil je wel weten waarom er een paar dagen geleden een slaapmiddel in je water is gedaan." De man stopt met praten en er vormt zich een kleine zelfvoldane glimlach op zijn gezicht.

Een frons verschijnt op mijn voorhoofd als ik terugdenk aan de voorgaande dagen. Een paar dagen geleden werd ik inderdaad ineens heel erg slaperig. Toen ik wakker werd lag ik in een andere kamer. "Die leraren van je wilden jou hier weg halen, maar ik vond dat niet zo leuk. Ik heb namelijk mijn antwoorden nog niet," vertelt de man en verbaasd kijk ik hem aan. Mijn leraren wilden mij bevrijden van deze Hell?

"Je moest hun gezichten zien, toen ze je kamer in gingen!" lacht de man. Zijn lang maakt me bang. Hij geeft me de angst die ik nooit heb gevoeld. Een angst die je alleen voelt tijdens een enge film, maar dit keer weet ik zeker dat dit de realiteit is. Dat maakt mij nog angstiger.