30 dagen in Hell (voltooid)

Hereniging

Bonus hoofdstuk!

-----------------------------

Ik loop de trappen van het Spaanse huis op. In mijn hoofd bedenk ik scenario's die zich af kunnen spelen als de deur open wordt gedaan. Mijn hart klopt in mijn keel en ik knijp steviger in de band van mijn nieuw gekochte rugzak. Misschien moet ik omkeren, dat kan beter zijn nu ik zo dicht bij de waarheid ben gekomen. Zenuwen gieren door mijn lichaam van de spanning. Zou dit echt? Mijn vraag kan maar op één manier beantwoordt worden. Ik moet aanbellen en kijken wie de deur open doet.

Een zucht van spanning verlaat mijn mond. Mijn trillende hand beweegt langzaam naar de deurbel. Ik laat mijn wijsvinger op de knop van de deurbel rusten. Een melodietje begint in het huis te spelen. Een melodie die mij iets of wat bekend voorkomt. Alsof ik het al jaren ken, maar het heel lang niet meer heb gehoord.

De deur gaat met een kleine klik van het slot. In de deuropening verschijnt een volwassen vrouw. Ze heeft een exotische huidskleur en lange zwarte haren. Haar ogen zijn helder blauw. Tranen springen in mijn ogen als ik de vrouw zie. De vrouw die ik zo lang heb moeten missen uit mijn leven. Nu staat ze zo dicht bij mij.

De vrouw kijkt mij eerst verbaasd en wantrouwig aan. Alsof ze mij niet meer herkent. Ben ik dan zo erg veranderd? Ben ik zo van haar vervreemd? "Rosalia Rana Quinones, mi madre," zeg ik snikkend. "Raphael!" zegt mijn moeder met tranen in haar ogen. Ze zet een stap naar voren en slaat haar armen om mij heen.

Mijn moeder duwt mij mee het huis in, terwijl wij beide onze tranen wegvegen. We lopen de woonkamer in en gaan daar naast elkaar zitten. Ik plaats mijn rugzak tussen mijn benen op de grond. Even kijk ik schuldig naar de tas. Moet ik haar mijn verhaal vertellen? Nee, ik wil eerst dat zij dingen gaat ophelderen. Daarvoor ben ik helemaal naar Spanje afgerezen. Voor antwoorden van mijn moeder. Mijn adoptiemoeder.

"Mama, ik heb zo lang op je gewacht, maar je kwam nooit terug om mij mee te nemen. Je hebt me laten stikken. Nu ben ik hier, ik heb voor je gezocht. Nu wil ik antwoorden. Wat is er gebeurt met mijn oom? Je broertje." Mijn moeder kijkt mij even met een verdrietige blik aan. "Wat heeft hij je wijs gemaakt?" vraagt ze met een zachte stem. Met haar hand strijkt ze door mijn haren. "Dat jij je bloedeigen broer hebt vermoord," zeg ik net zo zacht terug.

Een zucht verlaat de mond van mijn moeder. "Oké," zegt ze met haar mooie Spaanse accent. Een accent dat ik veel te lang heb moeten missen. "Ik zal je het echte verhaal vertellen, mijn jongen. Het verhaal begint hier, in het huis waar ik mijn kinderjaren door heb gebracht." Mijn moeder stopt even en begint rond te kijken. "Mijn broertje en ik speelden in de grote tuin achter het huis. Daar speelden wij wel vaker met elkaar, maar op die dag kregen wij ruzie met elkaar. We begonnen tegen elkaar te schreeuwen en mijn vader, tu abuelo, hoorde ons. Met een boos gezicht kwam hij naar ons toegelopen," verteld mijn moeder. Het lijkt alsof ze de dag opnieuw beleeft in haar gedachte.

"hij duwde ons weg van elkaar en riep dat wij op moesten houden met schreeuwen. De hele buurt kon ons horen. Ik stopte meteen toen ik zijn boze blik zag. Als mijn vader boos is, moet je geen stomme dingen doen. Helaas was mijn broertje nog te jong om te begrijpen dat hij moest luisteren. Hij bleef maar schreeuwen." Een eenzame traan rolt over de wang van mijn moeder, maar ze veegt hem snel weg.

"Mijn vader pakte zijn zakmes en dreigde hem iets aan te doen als hij niet zou luisteren. Hij klonk niet als mijn vader toen hij dat zei. Toen zag ik ook de verandering in zijn pupillen. Ik kan me niet herinneren of zijn pupillen nu groter of kleiner waren," zegt mijn moeder twijfelend. Je ziet dat ze er goed over nadenkt.

"Maar goed. Mijn broertje kon de waarschuwing niet horen door zijn eigen geschreeuw. Mijn vader werd nog kwader en stak mijn broertje roekeloos neer. Mijn broertje schreeuwde dat hij moest ophouden, dat het hem pijn deed. Ik pakte mijn vaders pols vast en liet hem stoppen. Daar heb ik dit litteken aan overgehouden." Mijn moeder draait haar arm om en aan de binnenkant van haar onderarm siert een groot litteken.