30 dagen in Hell (voltooid)

Meedoen (Zoë)

Ik zit op de bank in de woonkamer en wacht gespannen op het moment dat Alex thuiskomt. Mijn moeder is boodschappen aan het doen en ik moest haar pas over een uur terug verwachten. Alex was met zijn vrienden gaan voetballen, volgens haar. Toen ik de voordeur dicht hoorde vallen heb ik meteen mijn mobiel gepakt en Alex gebeld.

Nu is hij onderweg naar huis en daarna brengt hij mij naar de winkel. Ik heb nog niet gezegd welke winkel, maar Alex leek er geen problemen mee te hebben. De enige informatie die ik heb gegeven is dat deze winkel zich aan de andere kant van de stad bevind. Alex had gelachen en gezegd dat er ook winkels dichter in de buurt waren om make-up te kopen. Daarna had hij toch ingestemd me te brengen.

Ik haal een hand door mijn lange haren heen en leun lui achterover op de bank. Wat zal Alex zeggen als hij de winkel ziet waar ik heen wil? Zou hij zeggen dat ik gek ben? Of zou hij lachen en met mij mee naar binnen gaan, omdat hij het stiekem wel een coole winkel vindt. Het is dan ook geen normale winkel die je op elke hoek van de straat ziet staan. Eerst wist ik ook niet eens dat deze winkels konden bestaan. Nee, dat heb ik opgezocht.

Mijn ogen glijden door de lege, stille woonkamer heen. De kamer ziet er nog steeds hetzelfde uit, maar na de ontvoering van Eva zagen de meubels er steeds vreemder uit. De kamer leek niet meer op de woonkamer die ik al de helft van mijn leven kende. Ook stond de radio minder vaak aan. Meestal zette eva die in de ochtend aan. Eva hield niet van de stilte, maar toch kon ze uren alleen op onze kamer zitten. Dan had ze haar oortjes in en luisterde naar de muziek. Eva kon niet leven zonder haar muziek. Ik vraag me elke dag af of ze daar al gek van is geworden. Leven zonder muziek. Voor Eva zou dat erger zijn dan de dood, maar daar is ze ook niet bang voor.

Eindelijk hoor ik een sleutel in het slot en ik spring op van de bank. Mijn schoenen had ik al aangetrokken. Ik ren bijna de gang in en gris mijn jas van de kapstok. "Kom, geen tijd te verliezen," zeg ik en trek Alex mee naar buiten. Slim van hem om de voordeur open te laten staan.

"Waar moet ik heen?" vraagt Alex als we in de auto zitten. "Kerkstraat 27," zeg ik stellig. "Wauw, specifiek," mompelt Alex en begint te rijden. "Naar wat voor winkel gaan we?" vraagt Alex en een kleine lach verschijnt op mijn gezicht. "Dat zal je zo wel merken," zeg ik mysterieus. "Zoë, ik heb geen zin in spelletjes. Ik kan je ook gewoon laten lopen," zegt Alex dreigend. "Oké, oké. Het is een winkel waar ze spionage spullen hebben. Ik heb het opgezocht op internet," geef ik toe en Alex begint te lachen. "Dat ga je niet menen, Echt?" vraagt hij en ik knik. "Ja, ik kan echt niet zitten wachten op die leraren om ons zusje te bevrijden. Ik wil meedoen met het plan," zeg ik overtuigend. "Ja, daar zat ik ook al aan te denken," zegt Alex zacht.

Na een half uur komen we in de Kerkstraat aan. "weet je zeker dat het deze straat is? Dit lijkt me namelijk een gewone straat met huizen," zegt Alex en ik knik. "Ja, ik weet het zeker. Parkeer de auto hier maar," zeg ik en Alex doet wat ik zeg. Samen stappen we uit. "Welk nummer was het?" vraagt Alex. Ik kijk naar de nummers van de huizen. "27," antwoord ik. Kijkend naar de nummers van de huizen begin ik te lopen. Ik hoor de voetstappen van Alex achter me.

"hier zou het moeten zijn," zeg ik twijfelend en ik draai me om naar Alex. Hij haalt zijn hand door zijn haren. "Misschien heb je niet het goede adres. Laten we naar huis gaan," zegt Alex, maar ik schud mijn hoofd. "Nee, dit is onze enige kans om mee te doen met het plan," zeg ik boos en ik loop naar de voordeur om vervolgens aan te bellen.

Niet veel later doet een wat oudere man de deur open. "Kan ik jullie helpen?" vraag de man en ik knik. "Ja, wij zoeken namelijk een winkel, die zich hier zou moeten bevinden," zeg ik vriendelijk. "Dat klopt. Komt u verder," zegt de man vriendelijk en hij maakt de deur verder open. Even kijk ik Alex aan. Zachtjes schudt hij zijn hoofd, maar toch loop ik door naar binnen. Alex volgt mij met een diepe zucht.