30 dagen in Hell (voltooid)

Haar armband (Zoë)

"Zoë! Zoë!" geschrokken kijk ik op naar mijn natuurkunde lerares. Ze kijkt mij aan met een boze, maar bezorgde blik. "Gaat het wel? Je bent afwezig vandaag." Zegt mevrouw Tillens. "Ja, hoor mevrouw. Slecht geslapen." Zeg ik en glimlach moe. Ik lieg niet als ik zeg dat ik slecht heb geslapen, want dat is echt zo. De rede waarom zeg ik er alleen niet bij.

Toen Alex, Eva en ik nog maar 10, 7 en 6 jaar oud waren, ontdekte we onze gave. We spraken af om het tegen niemand te zeggen. We wilden net als onze vrienden als normale kinderen gezien worden en dat kon niet als ze wisten van onze gave. Eva ontdekte als eerst dat we onze gave konden trainen. Ze kwam het enthousiast aan Alex en mij vertellen. Ze stond te springen van blijdschap. Eva begon met het zien van zeven toekomsten net als ik nu kan. In haar tien jaar heeft ze hard gewerkt om nu nog maar twee toekomsten te zien. Ze was er trots op.

Nadat Eva het goede nieuws had gebracht, begon ik ook met trainen net als Alex. Ik begon op mijn zevende met het zien van dertien toekomsten. Nu heb ik het bijna gehalveerd en daar ben ik ook trots op. Alex begon met het zien van zeven toekomsten net als Eva, maar hij kan zijn gave niet zo snel verbeteren als Eva en ik dat kunnen. Daar baalt hij van, maar ik zeg hem telkens dat hij nog steeds sterker is dan ik ben en dan vrolijkt hij wel weer op.

Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn gave iets anders is dan die van Eva en Alex. Ik krijg namelijk soms het heden op een andere plek te zien. Dit kan ik niet beheersen en ik kan niet weten wat, wanneer en waar ik iets ga zien. Dat is het vervelende van de aparte gave die ik heb. De vervelende bijwerking van het heden zien, is dat ik in een soort trans beland net als gisteravond op de kamer van Alex. Dit heb ik wel eens op school gehad en ik kan niemand vertellen wat het nu precies is.

Mevrouw Tillens is inmiddels weer naar het bord toegedraaid en schrijft de rest van de uitleg op. Vlug begin ik met het opschrijven van de formules met de uitleg ernaast. De meeste leraren bij ons op school gebruiken PowerPoint presentaties om ons aantekeningen te geven. 'dat is een stuk gemakkelijker.' Is hun mening. Mevrouw Tillens doet niet aan die presentaties. Zij schrijft elke les de uitleg samen met ons op. 'jullie moeten ook de hele dag schrijven en hard werken.' Is haar argument. Zij vindt die andere leraren maar lui.

Mevrouw Tillens is nog niet zo oud en weet veel over het internet en techniek. Ze is eigenlijk nog erg jong als je het mij vraagt. 26 jaar oud is ze volgens mij. Haar excuus: ze heeft een paar jaar overgeslagen en wilde anderen al het leuke wat natuurkunde je meegeeft aanleren. Ze is een vrolijke vrouw en weet wat wij allemaal moeten doen voor school. Mevrouw Tillens is één van de weinige leraren die nog wel weet hoe hard werken het is op de middelbare school. Daarom zijn we ook enorm tevreden met haar.

Eindelijk gaat de bel en dat betekent dat het pauze is. Vlug pak ik mijn spullen, maar net als ik het lokaal uit wil lopen, roept mevrouw Tillens mijn naam. Met een zucht draai ik me om en loop naar haar bureau. "Zoë, je was afwezig in de les. Gaat het echt wel met je?" vraagt ze bezorgd en ik kijk even naar mijn schoenen voordat ik antwoord. "Ja, het gaat echt. Ik ben alleen een beetje moe, dat is alles." Zeg ik haar. Mevrouw Tillens blik zegt me dat mijn antwoord haar niet gerust stelt en dit vermoeden bevestigd ze. "Heeft het niet te maken met de vermissing van je zusje?" vraagt ze voorzichtig, maar ik wist al dat deze vraag zou komen. Nee, daarvoor heb je geen helderziendheid nodig.

Ik slik een brok in mijn keel weg en knik. "het heeft echt niets te maken met haar." Probeer ik zo overtuigd mogelijk te zeggen. Een kleine trilling in mijn stem verraad mij helaas. "Zoë. Je hoeft je niet groot te houden. Het is verschrikkelijk om iemand te verliezen, dat weten we allemaal." Zegt mevrouw Tillens en ik barst in tranen uit. "Ik wil gewoon weten wat er is gebeurt." Zeg ik als ik weer gekalmeerd ben. Mevrouw Tillens mag niet weten dat ik dit al weet, want dan breek ik de belofte. "Ja, dat weet ik ook." Zegt mevrouw Tillens zacht. "probeer nu nog maar even pauze te houden." Zegt ze daarna en ik loop stil het lokaal uit.