30 dagen in Hell (voltooid)

(2) Dag 14: tekeningen

In mijn hoofd schieten duizenden ideeën voorbij om mevrouw Clark om de tuin te lijden. "dit zijn tekeningen die ik heb gemaakt. Eva wilde ze graag zien," zeg ik zo rustig mogelijk. Mevrouw Clark kijkt even naar Eva die haastig haar hoofd knikt. "Oké, maar waarom ben je niet naar de baas gegaan? Je had ook daarna de tekeningen kunnen laten zien aan Eva," zegt mevrouw Clark en ik neem plaats op een stoel in de kleine slaapkamer. "Natuurlijk. Ik had beter moeten nadenken over wat ik eerst zou gaan doen. Ik had het bevel van de baas niet moeten negeren," zeg ik zo overtuigend mogelijk.

Even valt er een stilte tussen ons in en ik bedenk me dat ik snel moet handelen nu ik waardevolle tekeningen in mijn handen heb. Vlug sta ik weer op van de stoel. "Dan ga ik maar eens naar de baas. Ik wil hem niet laten wachten. Ik ben zo terug om je de tekeningen laten zien, Eva," zeg ik en ik kijk Eva zo onopvallend mogelijk aan. We weten allemaal dat het foute boel is als mevrouw Clark weet waar wij mee bezig zijn. Zij is ten slotte één van de medeplichtige die Eva hier hebben gebracht.

Ik wil net de deur openen als mevrouw Clark opstaat van haar stoel. Ik schrik van haar actie en doe meteen een stap naar achteren. Mevrouw Clark kijkt mij met een vragende blik aan. Zonder nadenken trek ik de deur open en zet een lieve glimlach op. "Dames gaan voor," zeg ik langzaam. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen beginnen vochtig te worden van de spanning.

"eigenlijk wil ik hier nog even blijven," zegt mevrouw Clark met een scherpe ondertoon. Ze pakt de deur vast en gooit hem dicht. Daarna haalt ze de kleine sleutel uit haar blauwe jeans en sluit de deur af. "Ga zitten," zegt ze met een angstaanjagende klank in haar stem. Abrupt ga ik op de stoel zitten naast Eva's bed. "hoe gaat het met je been?" vraag ik om op een ander onderwerp over te kunnen stappen. Eva doet haar mond open, maar net als ze wil antwoorden is mevrouw Clark haar al voor.

"Wat zijn de tekeningen echt?" vraagt ze scherp. Ik probeer te fronsen alsof ik niet weet wat ze bedoeld, maar ik ben nooit echt een goede acteur geweest en mevrouw Clark heeft het dan ook meteen door. "Hou je niet van de domme. Ik kan ook altijd nog naar je vader gaan," zegt ze met dreigende toon. Door haar worden gaat mijn hart weer een stuk harder kloppen en even word ik er zenuwachtig van. "Geef antwoord," zegt mevrouw Clark en verslagen kijk ik naar de tekeningen. De bovenste tekening heb ik omgedraaid, zodat niemand weet wat ik heb getekend.

Voorzichtig breng ik mijn andere hand naar de stapel tekeningen en draai de bovenste om. Ik kijk naar het gezicht van mevrouw Clark die met grote ogen naar de tekening staart. Met ogen vol verdriet kijk ik Eva aan die met dezelfde blik terugkijkt. Ik zucht diep uit en voel me verslagen en slecht. Slecht dat ik niets meer voor Eva zou kunnen doen. Ik heb het allemaal verpest voor haar. Ik voel me een verrader die niet eens iemand kan helpen met ontsnappen. Ik zie de hand van mevrouw Clark naar de stapel tekeningen gaan en ze pakt ze rustig uit mijn handen. Ze bekijkt de tekeningen zorgvuldig en soms kijkt ze op naar Eva of naar mij. In stilte wachten Eva en ik af wat mevrouw Clark zal zeggen. Onze ogen zijn gevuld met angst en ik hoor mijn hart kloppen in mijn oren.

Als mevrouw Clark dan eindelijk alle plattegronden heeft gezien kijkt ze naar mij op. "dus je wilt ontsnappen met Eva of wil je alleen Eva laten ontsnappen en zelf hier blijven en liegen tegen iedereen?" vraagt mevrouw Clark en ik slik de brok in mijn keel weg. Ik knik zacht mijn hoofd en kijk naar de saaie betonnen vloer. "Ik wil hier niet zijn. Ik wil een eigen leven leiden en naar school gaan als normale kinderen dat doen. In plaats daarvan krijg ik militaire training van mijn vader en wapens als cadeaus op mijn verjaardag," zeg ik zacht en ik voel de tranen branden achter mijn ogen. Snel knipper ik, zodat niemand mijn pijn hoeft te zien.

Woede neemt mijn lichaam over en vermengt zich met mijn bloed in mijn aderen. Met ogen die vuur spuwen kijk ik naar de Engels lerares die een onschuldig meisje naar deze Hell heeft gebracht. De rustige blik in de ogen van mevrouw Clark verandert in een schuldige blik die vertellen dat ze spijt heeft van haar daden. Een blik die ik nog nooit bij iemand heb gezien, behalve bij mijn moeder. Een blik die mijn vader nooit zal tonen. Mijn woede trekt weg uit mijn lichaam alsof he nooit van mij is geweest. Met een vragende blik kijk ik mevrouw Clark aan. "Ga je ons verlinken?" vraagt de zachte stem van Eva en verbaasd kijk ik haar aan. Even was ik vergeten dat mevrouw Clark en ik in haar kleine kamer waren.

Snel kijk ik terug naar mevrouw Clark als die een diepe zucht laat ontsnappen uit haar mond. "Nee. Nee, integendeel. Ik wil hier ook niet zijn, niet meer. Ik ga jullie helpen. Nu ik weet dat dit een illegale organisatie is wil ik niets liever dan hier vandaan komen," zegt mevrouw Clark en een kleine lach verschijnt op mijn gezicht. "Wacht. Jij mag te allen tijde deze plek verlaten, waarom kom je dan toch telkens weer terug?" vraag ik zonder na te denken over mijn woorden. "Om te proberen mijn fouten recht te zetten," zegt mevrouw Clark en kijkt met een verdrietige blik naar Eva.

Eva kijkt met een glazige blik richting de deur en mijn conclusie daarop is dat ze alle informatie even moet verwerken. Ik snap het wel. Als je niets van dit alles afweet is het veel om in één keer te verwerken. Het is verwarrend om zoveel informatie te krijgen zonder pauze.

"Eva?" vraag ik als Eva na een lange tijd nog steeds voor zich uit kijkt. "Eva?" vraag ik opnieuw als ze niet reageert. Ik leg mijn hand op haar bovenarm, die koud aanvoelt. Eva schrikt op uit haar gedachte en kijkt mij geschrokken aan. "Gaat het?" vraag ik als ze wit wegtrekt. Met angst in haar ogen knikt ze snel instemmend haar hoofd, maar iets in mij zegt dat ze niet de waarheid spreekt. Ik haal mijn hand van haar arm af en kijk haar nog even bezorgd aan. Daarna richt ik mijn blik weer op mevrouw Clark.

"Heb je al een plan bedacht?" vraagt mevrouw Clark en ik schud mijn hoofd. "Ik wilde eerst de plattegrond van het gebouw naar Eva brengen. Dan konden we daarna verder kijken," informeer ik de Engels lerares. Mevrouw Clark kijkt naar de tekeningen en dan naar Eva. Met een kleine glimlach overhandigt ze de plattegronden die Eva dankbaar aanpakt. Geïnteresseerd kijkt Eva naar de tekeningen en soms glijdt ze met haar vingers over het witte papier met grijze lijnen.

"Nu moet ik toch echt naar de baas," zeg ik bedenkelijk en ik kijk mevrouw Clark aan. Ze knikt en staat dan op om vervolgens de deur van het slot te halen. Dankbaar duw ik de deur open en na een kort afscheid loop ik in de richting van mijn vaders kantoor.

Met klamme handen klop ik drie keer op de houten deur. "Binnen." Hoor ik de zware stem van mijn vader zeggen en na een keer diep ademhalen duw ik de deur open. "Ah Raphael, kom zitten," zegt mijn vader. Ik duw de deur achter mij dicht en loop naar de stoel bij mijn vaders bureau.

"waarom was je niet aanwezig bij het diner?" vraagt mijn vader met een sluwe toon. Ik ken deze toon in zijn stem maar al te goed. Het betekent dat hij iets niet vertrouwt. Of de situatie of de persoon. "Ik was druk bezig en toen vergat ik de tijd," zeg ik rustig en mijn vader kijkt mij met een strenge blik aan. "en waar was jij dan mee bezig, zoon?" vraagt mijn vader die nu dreigender klinkt als eerst. Even begin ik mij af te vragen of ik mevrouw Morgan wel kon vertrouwen toen ze zei dat ze niets tegen mijn vader zou zeggen over de plattegronden.

"Ik was aan het tekenen," antwoord ik eerlijk, maar ik ga niet de details in. Mijn vader schudt afkeurend zijn hoofd. "Jongen, die tekeningen van jou krijgen je nergens. Je moet trainen, de technieken van onze organisatie leren zodat je later je vader kan vervangen. Dat is wat je moet doen," zegt mijn vader. Ik blijf stil. Niet dat ik iets wil zeggen tegen de man die mijn leven heeft geruïneerd. De man die zijn eigen zoon niet eens kan vertrouwen. Van binnen breekt het mij om die man mijn vader te moeten noemen en toch zegt mijn DNA dat hij mijn vader is.

Soms wens ik een ander leven te krijgen. Dat ik ouders heb die mij nooit zouden willen verlaten en mij naar school sturen. Ouders die boos worden als ik weer eens heb gespijbeld en niet wanneer ik een vechttechniek niet onder de knie kan krijgen. Ik wil leven als een jongen met een normaal leven waarin ik rondhang met vrienden en fluit naar mooie meisjes. Een leven waarin ik verliefd kan worden en na een paar weken een ander meisje leuk kan vinden. Niet een leven waarin ik de bevelen van mijn vader moet opvolgen alsof ik zijn hond ben.

Niet dit leven. Nooit.

----------------------------------------------

Heey mensen!

Ik ben er dus achter gekomen dat ik veel hoofdstukken in tweeën deel...
Ja, misschien moet ik de hoofdstukken gewoon langer maken, maar daar ben ik echt veeeel te lui voor...

Ik hoop dat jullie het verhaal nog steeds erg leuk vinden!

Xxx
Quinty