30 dagen in Hell (voltooid)

Op hoop van zegen. (Zoë)

Samen met Alex zit ik in de auto op weg naar mijn middelbare school. Vandaag heb ik te horen gekregen dat mevrouw van den Heuvel Eva weer heeft gevonden. Ze wilde ontsnappen. Samen met een jongen en mevrouw Clark, maar mevrouw Clark hield hen tegen. Ze wist dat de mannen die achter Eva en de jongen aan kwamen sneller zouden zijn dan zij zelf. Ze zou zichzelf daardoor verraden als ze hen hielp. Op het begin was ik boos op haar, omdat ze Eva niet had geholpen. Na uren denken kwam ik tot de conclusie dat ze Eva probeerde te helpen door zichzelf niet te verraden. Daarna heb ik haar vergeven.

Eindelijk rijden we de kleine parkeerplaats bij het schoolgebouw op. Als de auto stilstaat maak ik mijn gordel los en gooi ik de autodeur open. "Rustig aan, cowboy. Die deur hoeft er niet uit," zegt Alex lachend en ik rol met mijn ogen. "Misschien moet je dan niet zo sloom rijden. Anders zou ik niet zo ongeduldig zijn," kaats ik terug. "Jij krijgt echt nooit een rijbewijs," zegt Alex mompelend, maar ik hoor de opmerking wel. Zwijgend begin ik richting het schoolgebouw te lopen.

De school ziet er verlaten uit. Het is dan ook avond. We konden het niet riskeren om na schooltijd al meteen bij elkaar te komen. Veel leerlingen blijven nu na school om niet achter te lopen met projecten en andere dingen. Het einde van het schooljaar nadert.

Onze moeder wilde eigenlijk niet dat wij op dit tijdstip nog weg gingen, maar ik verzon dat we gingen wandelen in het bos. Na even twijfelen heeft ze toch in gestemd met ons plan. Nu denkt ze dat wij dichter naar elkaar toe groeien en daarom naar het bos zijn gegaan. Soms is dat het moeilijkste van dit alles. Liegen tegen mijn moeder. Ik heb het altijd al gehaat als iemand iets voor mij verzweeg. Dan werd ik woedend en begon ik iedereen uit te schelden. Iets wat ik niet vaak doe.

Eindelijk lopen Alex en ik de hoek om en ik zie mevrouw Tillens ook door de gang lopen. Ik begin te rennen en mijn hart begint sneller te kloppen. "Mevrouw Tillens!" roep ik door de gang en geschrokken draait ze zich om. "Zoë, je liet me schrikken," zegt ze en ik lach. "Sorry, maar hoe gaat het met Eva? Is ze gewond? Wanneer gaan we haar proberen te redden?" vraag ik bijna smekend. "Ik denk dat je daar dadelijk wel de antwoorden op krijgt. Je moet gewoon even geduld hebben. De anderen zijn er al," zegt mevrouw Tillens en ik knik.

Alex, mevrouw Tillens en ik komen eindelijk aan bij het enige lokaal waar nog licht brandt. Ongeduldig zwaai ik de deur open en loop naar binnen. De leraren die de tafels al bij elkaar hebben geschoven kijken op als we binnen komen lopen. Vlug ga ik op een stoel zitten. Alex en mevrouw Tillens doen hetzelfde. Op mijn gemak kijk ik het lokaal rond.

We bevinden ons in een van de vele wiskunde lokalen. Er staan nog een paar berekeningen op het bord en er hangen wiskundige posters aan de muren. Mijn blik gaat naar de leraren die allemaal rustig op hun stoelen zitten. Ze zijn er allemaal. Mevrouw Clark, Mevrouw Morgan, Mevrouw Tillens, Meneer de Groot, Mevrouw van den Heuvel en Meneer Arentsen.

Dit zijn alle leraren die zijn betrokken met de ontvoering van mijn enige, kleine zusje. Sommigen zijn hier al vanaf het begin bij betrokken, zoals mevrouw Clark en Meneer Arentsen. Anderen zijn er achter gekomen dat een leraar te maken had met de ontvoering van Eva, zoals Meneer de Groot. Hij hoorde mevrouw Clark en Meneer Arentsen met elkaar praten in een lokaal. Hij heeft Het aan de andere leraren die hier ook zitten verteld. Mevrouw Morgan is hierin een uitzondering. Zij Heeft alles te horen gekregen via Mevrouw Clark, omdat zij zag dat Eva aangevallen was door een man daar.

"Ik heb haar gisteren gevonden, zoals jullie volgens mij allemaal nu wel weten," begint mevrouw van den Heuvel, "Ze bevindt zich op de zesde verdieping. Ik moest veel moeite doen om niet gezien te worden, maar nu ik weet dat het niet voor niets is geweest ben ik daar trots op. Op de zesde verdieping bevond zich eerst een speciale kamer ingericht voor pas getrouwde koppels. Nu is het de verblijfplaats voor Eva." Mevrouw Clark kijkt even naar mevrouw Morgan die terugkijkt naar mevrouw Clark. "Ze had een behoorlijke hoofdwond toen ik zag dat ze bewusteloos werd geslagen," zegt mevrouw Clark. "Hoe gaat het daarmee?" vraagt ze direct daarna.

Mevrouw van den Heuvel kijkt even naar de tafel, voordat de woorden over haar tong rollen. "Ze wankelt nog en is erg zwak, maar ze probeert zich wel sterk te houden. Ik denk niet dat deze zwakte die ze nu beleefd van haar hoofdwond komt," zegt ze zacht. Er verschijnt een denkrimpel op het voorhoofd van Alex. Hij heeft een EHBO-diploma en telkens als hij zo kijkt denkt hij na over de symptomen die iemand heeft.

"Ik ken de symptomen," mompelt Alex na een kleine poos. "Ik ook," zegt mevrouw Morgan. Ik herinner me nog dat ze tijdens mijn eerste scheikunde les heeft verteld dat ze een EHBO-diploma nodig had voor het geval dat er iets mis gaat bij een praktijk opdracht. "Het klinkt als een slaapmiddel," zegt mevrouw Morgan. "Misschien hebben ze iets te veel van dat middel aan Eva gegeven?" vraagt mevrouw Morgan onzeker. Ik frons nu ook.

"Hoe geef je een slaapmiddel aan iemand die bewusteloos is? Of was ze toen niet meer bewusteloos?" vraag ik. "Dat weten we niet zeker. We zijn haar twee dagen kwijt geweest, omdat ze ons niet meer vertrouwden," zegt mevrouw van den Heuvel. "Kan je een slaapmiddel via een spuit toedienen?" vraagt meneer Arentsen en meteen knikt mevrouw Morgan instemmend. "Ja, dat kan. Misschien hebben ze de dosering te hoog gedaan," zegt mevrouw Morgan.

"Ik denk niet dat het uitmaakt hoe ze dat slaapmiddel heeft gekregen, maar hoe we haar uit dat gebouw des Hells gaan halen," merkt meneer de Groot op. "Dat klopt, maar volgens mij zijn de vijfde en zesde verdieping verboden voor ons," zegt mevrouw Tillens. "We moeten toch iets proberen," zegt mevrouw Clark.

"Laten we een plan maken," stel ik voor. "Dat lijkt me een goed idee," zegt meneer de Groot. "De belangrijkste aspecten in een ontsnappingsplan zijn de afleiding, de persoon die kijkt of de kust veilig is en de mensen die de gevangene bevrijden," zegt meneer Arentsen.

"Ik zorg wel voor afleiding samen met Daan," zegt mevrouw Clark. "Maar meneer de Groot is een gymleraar. Hij is snel voor als jullie Eva snel mee moeten krijgen," merkt Alex op en ik knik instemmend. "Dan neem ik zijn plaats in," zegt meneer Arentsen. "Ik kijk wel of de kust veilig is. Als ik word gesnapt is dat niet zo erg. Ik ben al wel vaker de weg kwijtgeraakt in dat gebouw," zegt mevrouw Tillens en met zijn alle beginnen we te lachen.

"Oké, dus de rest neemt Eva mee uit haar kamer," zegt mevrouw Morgan. "Wacht, we hebben nog iemand nodig die bij de parkeerplaats wacht, zodat we snel weg kunnen gaan," zegt mevrouw van den Heuvel. "Dat doe ik wel. Soms kom ik met een busje naar dat gebouw, dus dat valt niet op," zegt mevrouw Morgan.

"hoe gaan jullie met elkaar communiceren?" vraag ik. Nu kijken alle leraren mijn kant op. "Daar had ik nog niet aan gedacht," mompelt mevrouw Clark. "We kunnen elkaar berichten sturen met codewoorden?" stelt mevrouw Tillens onzeker voor. "Dat is niet opvallend en we kunnen iedereen snel bereiken," zegt mevrouw Morgan. "is iedereen het daar mee eens?" vraagt mevrouw van den Heuvel en de rest van de leraren stemt in.

"Gaan jullie Eva ook inlichten over het plan of is dat te riskant?" vraagt Alex. "Ik denk dat we dit plan zo snel mogelijk moeten uitvoeren. Daarbij mogen we eigenlijk niet op de zesde verdieping komen, dus lijkt mij het onhandig om daar vaker te komen dan nodig is," zegt meneer de Groot.

"Wanneer gaan we het plan uitvoeren dan?" vraagt mevrouw Tillens. "Morgen kan ik niet met het busje komen, dus ik denk dat overmorgen een mooie dag is voor het plan," zegt mevrouw Morgan en de rest van de leraren stemmen weer in.

"Ik hoop dat het gaat lukken," zegt Alex en ik knik. "Ja, ik mis haar echt," zeg ik. "Dat snappen we en het spijt me echt dat ik hier ooit aan ben begonnen. Voor vandaag denk ik dat we wel genoeg hebben gedaan. Laten we maar naar huis gaan," Zegt mevrouw Clark.

Zwijgend lopen we terug naar de auto. "Denk je dat het plan gaat lukken?" vraagt Alex uit het niets. "ik weet het niet. Dit is het enige wat we kunnen doen. Ik weet niet wat ik anders kan doen," zeg ik verdrietig. "Kom, we gaan naar huis. Het is al laat," zegt Alex en samen stappen we zijn auto in.

"Op hoop van zegen," zeg ik voordat Alex de auto start en we naar huis rijden.

--------------------------------------

Het voelt goed om weer veel te kunnen schrijven. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. ik wilde weer eens vanuit Zoë schrijven en het duurde lang voordat ik wist wat ik wilde schrijven, maar hier is het dan!

(Stem, Volg, Reageer, Deel het verhaal)

Xxx

Quinty