Love Of My Life [Completed]

Epi32(Unicode)

အပိုင်း(၃၂)

"သား ဘာဖြစ်လာတာလဲ ။ ငိုလာတာလား"

ခီလိုက်ပို့ပြီးပြန်လာတော့ သူ့မျက်နှာတွေနီနေသည်ထင်၏။ အိမ်ထဲ၀င်တာနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်က တန်းမေးသည်။

"ဗျာ "

"မျက်နှာကြီးနီနေတယ်လေ နှာဖျားတွေရော"

ဒေါ်ဒေါ့်အမေးကို မိုးသန့်ညိမ်ဘယ်လိုဖြေရမလဲ မသိပေ။
ရည်းစားစကားအပြောခံရလို့ ငိုခဲ့သည်လို့ပြောရမလား။ မဖြစ်နိုင်ပါ ။

"အဲ့တာ လမ်းမှာ ကြောင်လေးတစ်ကောင် ကားတိုက်ခံရလို့ သနားလို့ငိုခဲ့တာ "

"ဟယ် သားရယ်စိတ်ကလည်း နုလိုက်တာ"

ပါးစပ်ထဲရှိရာ လျှောက်ဖြေလိုက်ပေမဲ့ ဒေါ်ဒေါ်က ယုံသွားပုံရသည်။ ဒီထက်ပိုပြီး ဘာမှမေးမလာတော့ပေ။ သူစိတ်ပျော့တာမှန်သော်လည်း ဒီလောက်ထိတော့ မပျော့ညံ့ပါ။

သူအခန်းထဲ ၀င်ခါနီးမှ ဒေါ်ဒေါ့်ဆီက အသံထပ်ထွက်လာသည်။

"ဒါနဲ့ သားဟိုကလေးနဲ့ပေါင်းနေတာလား "

"ဗျာ ဘယ်ကလေး"

"အော် ဟိုတစ်ခါသတင်းလာမေးဖူးတဲ့ ကလေးလေ အရပ်ရှည်ရှည် ချောချောလေးလေ "

"ဘယ်သူလဲ သားမသိဘူး "

ဗြောင်ကျကျသာ ငြင်းလိုက်သည်။ ခပ်ချောချော အရပ်ရှည်ရှည်ဆိုတည်းက တစ်စုံတစ်ယောက်ကလွဲ ဘယ်သူဖြစ်မှာလဲ ။ အရပ်ကလည်း ဒေါ်ဒေါ်ပြောသလိုပင် တစ်စတစ်စ ထပ်ရှည်လာသည်။

"အော် အေးအေး မသိလည်းထားလိုက်တော့ "

"ဟုတ် "

အခန်းထဲ ရောက်မှသာ သက်ပြင်းတိုးဖွဖွချမိသည်။ရှေ့လျှောက် သူဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲမသိ။ ခီက တော်ရုံလူမတိုးရဲတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းကြီးထဲက လူ။ သူက သာမန်လူတန်းစား။ ဒီကိစ္စက ဘယ်သူ့သွားမေးမေး မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကလွဲ ဘာမှထပ်ထွက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။

ဖုန်းက လင်းလာတော့မှ စာတစ်စောင်ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ပို့လာသူက ခီ။
ဘယ်တော့မှ အရေးကြီးကိစ္စမရှိလျှင် စာပို့တာ ၊ဖုန်းခေါ်တာမျိုး မလုပ်တတ်တဲ့သူက စာပို့တာမျိုးလုပ်လာတော့ အထူးတဆန်း။