Kidnapped

2.

2.

Jessica

Een hele avond stonden Sam en ik op de dansvloer. Mijn voeten begonnen wat pijn te doen van het vele dansen, waarom had ik toch besloten om hakken aan te doen ... , en ik ging naar één van de zitplaatsen. Sam haalde ondertussen iets te drinken aan de bar wat verderop. Het was al een geweldige avond geweest, maar af en toe voelde ik dat mijn maag wat raar deed. Ik had er eerst niet veel aandacht aangegeven en dacht dat het misschien door de alcohol kwam. Zelfs na een paar cola's bleef ik me vreemd voelen. Misschien kwam het door de lucht hier. Door de krappe ruimte die je had op de dansvloer. Een beetje frisse lucht zou me goed doen. 

Zodra Sam terug bij me stond, pakte ik het drankje dat ze voor me meegebracht had en zei dan: " Ik heb even frisse lucht nodig " Ik moest het in haar oor roepen om boven de muziek uit te komen. Ze knikte als teken dat ze me gehoord had. 

Ik liep zo snel als ik kan naar buiten. Het duurde wel nog even, want ik moest me tussen de mensenmassa doorduwen. De frisse lucht  vulde mijn longen al toen ik mijn eerste stap naar buiten gezet had. Ik voelde me meteen al stukken beter. Ik besloot een paar meter te wandelen. De benen even strekken. Dat kon nooit geen kwaad. Ik bleef wel in de buurt van de discotheek, maar was wel al even verwijderd van de ingang. Ik ging even zitten bij een bushalte en ademde diep in en uit. 

Ik wou terug gaan, toen ik tegen iemand op botste. Ik keek recht in de ogen van een jongen, iets ouder dan mij. " Sorry " zei ik, met een klein glimlachje. Ik wou meteen verder lopen, maar hij hield me tegen. " Het is niet slim om als meisjes 's nachts alleen rond te lopen " zei hij tegen me. Ik knikte alleen maar, niet goed wetend wat te zeggen en liep verder. Ik hoorde zijn voetstappen achter me. Misschien kwam hij ook van de discotheek. Ik hechtte er niet veel belang aan en bleef verder wandelen, tot ik het toch vreemd begon te vinden. Hij liep heel dicht achter me. Misschien nog geen twee meter tussen ons. Zodra ik wat versnelde, versnelde hij ook.

Ik wou zo snel mogelijk terug binnen zijn. Daar zouden ze me kunnen helpen, maar ik moest toch nog een heel eind. Ik zette het op een lopen. Steeds sneller en sneller. Hij was sneller dan mij en nam me beet bij mijn pols. " Ga weg! " schreeuwde ik. " Laat me los! " In de hoop dat iemand me zou horen. Voor ik me kon bevrijden of iemand me kon helpen duwde hij iets voor mijn gezicht. Ik spartelde nog even tegen, voor alles zwart werd. 

Ethan

Het was een zenuwslopende nacht geweest. De ene ijsbeerde, de andere probeerde toch nog wat slaap in te halen en ik deed gewoon van alles tegelijk. Niets hielp om de zenuwen de baas te kunnen. Tot het telefoontje eindelijk kwam. Ze hadden haar. Iedereen reageerde meteen enthousiast. Heel even ging er een ander gevoel door me heen. Medelijden. Een deel van me bleef het jammer vinden dat we dit deden. Dat was haar pijn zouden doen. Ze had hier niets mee te maken, maar langs de andere kant hadden we ook geen keuze. We zouden anders nooit onze wraak krijgen.

Het was nog een hele tijd wachten tot ze er eindelijk waren. Een auto stopte voor het pakhuis en de lichten gingen uit. We hadden alles al klaargezet voor haar komst. In de kelder lag er een matras en we hadden ook gezorgd dat ze niet zou kunnen ontsnappen. Iemand kwam het pakhuis in. Hij had haar vast in zijn armen. Ze bewoog niet meer, dus was mijn conclusie dat ze verdoofd was. Hadden ze echt geen andere manier gehad om haar te kunnen ontvoeren? Hij bracht haar naar de kelder en zodra ze daar opgesloten zat, verlieten ze het pakhuis weer. Ze zouden de auto laten verdwijnen, zodat geen enkel spoor naar hier zou kunnen leiden.

Tegen de ochtend was ze nog niet wakker. Niemand wist precies hoe lang die verdoving zou werken, dus gingen we om het halfuur kijken. Veel slaap hadden we dus niet gehad, hoewel we een beurtrol hadden. Nu kon het toch wel niet zo lang meer duren. Ik had een ontbijt voor haar gemaakt en zette die naast haar matras neer. Net toen ik terug naar boven wou gaan, hoorde ik een kreun achter me. " Ze is wakker! " schreeuwde ik naar boven. Meteen kwam iemand anders naar beneden gelopen. 

Ze wreef met haar ene arm in haar oog en ze leek nu pas op te merken dat ze vastgebonden was aan een stuk ijzer in de grond. " Laat me gaan " zei ze. Ze klonk nog wat hees, waarschijnlijk van de verdoving. De andere jongen liep naar haar toe en bukte voor haar neer. " We laten je niet gaan. Eet liever iets " zei hij tegen haar. We moesten goed voor haar zorgen, had Stuart gezegd. We moesten er dus voor zorgen dat ze genoeg at. Dat klonk makkelijk dan het was. Ze gooide het eten naar hem toe en als antwoord kreeg ze een slag in haar gezicht. 

Hij wou er niet veel woorden meer aan vuil maken en liep terug naar boven. Ik daarentegen bleef wel staan. Ze had haar hand tegen haar neus gedrukt en ik zag een paar druppels bloed op haar vingers. Haar blik ging van haar hand, naar mij. Ze keek me angstig aan. Bang dat ik haar ook pijn zou doen. Ze hoefde niet bang te zijn. Ik was niet het type om vrouwen pijn te doen. Voorzichtig stapte ik naar haar toe en bukte me voor haar. Ik pakte een zakdoek uit mijn broekzak en zei: " Het spijt me voor wat hij net gedaan heeft " Ik veegde het bloed van haar hand en neus. " Ik breng je wel een nieuw ontbijtje " 

Zoals ik net gezegd had, bracht ik haar dus een nieuw ontbijtje. Ze twijfelde even, voor ze begon te eten. Ik bleef op een afstandje staan en zei: " Ik geef je één goeie raad. Als je doet wat ze zeggen gaan ze je geen pijn doen " Ze keek me opnieuw angstig aan. Het leek alsof ze nu pas besefte wat er gaande was. Alsof ze nu pas besefte dat het ergste nog moest komen.

A/N: Vote/Comment/Follow