Kidnapped

9.

9.

Ethan

Stuart ging in de eerste stoel zitten die hij tegenkwam en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn ogen verdeelden hun aandacht over Jamie en mij. Hij hield ons in de gaten, dat was duidelijk. " Je hebben haar goed verzorgd. Ik heb jullie blijkbaar nogal onderschat, maar dat is een detail. Bon, pak alles hier maar bij elkaar en zet het in de auto. Wat niet mee kan vernietig je " Jamie en ik bleven als versteend staan. Het duurde even voor ons lichaam in beweging kwam. Duidelijk te langzaam naar zijn zin. " Waar wachten jullie op?! Nu! " schreeuwde hij. Meer hadden we niet nodig, voor we door het pakhuis renden. Behalve onze voetstappen was het muisstil in de ruimte. Geen van ons twee durfde iets te zeggen en Stuart had duidelijk alles gezegd wat hij wou zeggen.

Ongeveer een uur later zat alles in de auto. Stuart controleerde ons werk natuurlijk nog eens, om zeker te zijn dat het was zoals hij het wou. Daarna pakte hij een rol duct tape en ging naar de kelderdeur toe. Zonder nog iets te zeggen daalde hij de trappen af. We konden alleen maar raden wat hij daar ging doen. 

Jessica

Ik was blijkbaar terug in slaap gedommeld, want iemand porde met zijn schoen in mijn zij. Het duurde niet lang voor ik wakker werd en ik draaide me langzaam om. Dat ging moeilijker dan anders. Het was pas op dit moment dat ik merkte dat ik niet meer aan de matras vastgebonden hing. In de plaats daarvan waren mijn voeten aan mekaar gebonden. Net zoals mijn handen. En ook mijn mond was dichtgemaakt, zodat ik niet kon praten of schreeuwen. Ik kon helemaal niets meer doen. 

Ik werd overeind getrokken en merkte nu dat het ' de baas ' was. Meteen voelde ik kippenvel ontstaan op mijn huid. Ik moest moeite doen om niet in paniek te geraken. Wat waren ze met me van plan? Wat gingen ze doen? Brachten ze me ergens heen? Mijn gedachten maakten overuren. Ik kon alleen maar raden wat de antwoorden waren.

Hij hof me op zijn schouder en bracht me daarna naar boven. Daar zag ik Ethan en Jamie. Hij blafte wat bevelen naar Jamie's hoofd, die hij meteen opvolgde. Ondertussen zette hij me terug op de grond en duwde me daarna in Ethan's armen. Hij was het die me in de auto moest zetten. Ze brachten me dus echt ergens anders naartoe. Ik hoopte maar dat het hier dicht in de buurt was, zodat mijn ouders me toch nog konden vinden. 

Deze keer was het Ethan die me over zijn schouder hof en me naar buiten bracht. Het zonlicht scheen kort in mijn ogen, voor ik in een auto werd gezet. Jamie en de man zaten al vooraan in de auto en wachtte geduldig tot Ethan en ik erin zaten om te kunnen vertrekken. Opeens moest het heel erg snel gaan, had ik de indruk. De auto was een soort camionette. Achteraan was er plaats voor één persoon om neer te zitten. Die plaats was duidelijk voor Ethan. Ik zou de rit op de grond moeten doorbrengen. Ethan klikte zijn gordel aan en maakte daarna een gebaar dat ze konden vertrekken. Mijn gedachten leken opeens uitgeschakeld. Ik kon nergens meer aan denken. Ik voelde niets meer. Het leek alsof ik alles buiten sloot, om zelf te beschermen tegen wat er zou komen.

A/N: Wat vinden jullie van Stuart? Laat dat zeker weten ;)

Vote/Comment/Follow