Kidnapped

20.

20. 

Ethan

Het verbaasde me dat Jayden Jessica zomaar terug naar haar kamer liet gaan. Ik had verwacht dat hij net zoals Stuart zou zijn. Dat hij meteen de baas wou spelen over haar, maar dat bleek niet waar te zijn. Ik was dan ook heel opgelucht en blij voor haar. Jayden had zich naar Stuart toegedraaid en was met hem een gesprek begonnen. Het leek wel alsof enkel zij iets te bespreken hadden, dus verliet ik de kamer en liep naar de tuin. Ik vertrouwde niemand in die kamer, dus ik had er dan ook geen behoefte aan om met iemand van hen een gesprek aan te gaan. Op momenten zoals nu was ik liever op mezelf. 

Jessica kreeg veel klusjes. Vooral om haar bezig te houden. Het gras maaien daarentegen was geen taak van haar. Daar moesten wij voor zorgen. Volgens mij wou Stuart niet dat ze kon ontsnappen. Hij wou haar niet buiten laten. Ze moest ervoor zorgen dat dat wel gebeurde. Dat zou haar enige kans zijn om te kunnen ontsnappen. Anders zou ze hier nog wel een lange tijd moeten blijven.

Ik liet me in het gras neervallen en genoot van het uitzicht. Meestal bleef ik binnen. Meer specifiek in mijn kamer, omdat ik dan geen last had van de anderen. En om Jessica gezelschap te houden, maar zoals iedereen had ik soms ook een paar minuten voor mezelf nodig.

Jessica

Tijdens elk vrij moment dat ik had dacht ik na over mijn ontsnappingsplan. Hoe zou ik Stuart, of Jayden, kunnen vragen om me naar buiten te laten gaan? Ik zou echt met een goed excuus moeten komen om toestemming te krijgen. Langzaam stapte ik naar mijn raam toe. Vanaf hier had ik een mooi uitzicht op de tuin. Ethan zat midden in het gras. Hij was niet zo moeilijk te herkennen. Hoe langer ik naar hem keek, hoe meer ik me afvroeg waar hij aan dacht. Was hij ook aan het nadenken over Jayden? Over hoe ik kon ontsnappen? Of was het nog iets helemaal anders?

Wat op dit moment al vast stond was dat ik Jayden's vertrouwen moest winnen. Stuart zou me nooit buiten laten, maar misschien dat zijn broer makkelijker te overtuigen was? Ik liep langzaam mijn kamer uit, terug naar beneden. Stuart en Jayden waren in gesprek, terwijl er van de anderen geen spoor meer te bekennen was. Ik bleef op een afstandje staan, maar werd al snel opgemerkt door Jayden. Ik pakte de onderkant van mijn shirt vast en friemelde daar wat aan. Op dit moment begon ik echt zenuwachtig te worden. " Wat kan ik voor je doen, Jessica? " 

Ik had Jayden's volledige aandacht, terwijl ik vanuit mijn ooghoek zag hoe Stuart met zijn ogen rolde. Aangezien ik niet meteen antwoordde zei Jayden: " Vraag maar, ik bijt niet " Ik zweeg nog een paar seconden voor ik vroeg: "  Ik zou graag naar buiten gaan. Ik zit hier al zo lang en ik zou graag eens wat frisse lucht hebben " Een reactie liet niet lang op zich wachten. 

" Geen denken aan! " zei Stuart. Hij schudde met zijn hoofd en stak daarna zijn handen in zijn broekzakken. Jayden was de volgende die iets zei. " Weet je wat, je mag naar buiten. En ik ga mee " Hij pakte mijn arm vast, minder ruw dan de anderen, en bracht me naar de tuin. Alle deuren naar buiten waren op slot, dus het duurde wel even voor we eindelijk buiten waren. Ethan had zich al naar de deur toegekeerd. Eerst wou ik naar hem toelopen, maar Jayden pakte opnieuw mijn arm vast en bracht me naar een boom, wat verderop in de tuin. 

" Waarom wou je eigenlijk zo graag naar buiten?" vroeg hij me, terwijl hij tegen de boom aanleunde. Ik was de hele tijd op zoek naar een moment om hem kwijt te geraken, om een manier te vinden hoe ik kon ontsnappen. Zijn onderzoekende blik hielp helemaal niet. " Ik heb toch gezegd waarom ik dat wou. Ik ben al weken niet meer buiten geweest " Ik had echt het gevoel alsof hij doorhad dat ik iets van plan was. Op het moment dat hij mijn arm terug wou vastpakken, zette ik een stap naar voor en gaf hem een stamp in een heel gevoelige plaats. Met een vloek viel hij op de grond. Natuurlijk was ik dan al een paar meter verder. Ik rende zo snel ik kon. Misschien kon ik naar de weg lopen? Of een huis zoeken waar ik kon aanbellen? Ik had weinig opties, maar ze gingen allemaal door me heen, terwijl ik Jayden hoorde roepen: " Blijf hier trut! " 

Ethan

Ik was gaan liggen in het gras. Als ik bleef zitten zou ik toch de hele tijd naar Jessica en Jayden zitten kijken. Dat was veel te opvallend. Ik vroeg me de hele tijd af of ze zou proberen te ontsnappen. Zodra ik Jayden hoorde roepen, wist ik dat ze dat inderdaad probeerde. Ik ging rechter zitten en keek naar Jayden, die bij een boom stond. Hij keek met een pijnlijk gezicht naar Jessica, die ondertussen al van weg was. Voor ik ook maar kon reageren, of naar hem toe kon lopen, zag ik hoe hij iets uit zijn broekzak haalde. Vanaf deze afstand kon ik het niet goed zien, maar toen ik een schot hoorde wist ik maar al te goed wat het was. Hij had haar neergeschoten! Jessica lag op de grond. Zonder na te denken liep ik op haar af. Een kleine plas bloed had zich al gevormd op het gras en op haar kleren. Voor ik haar kon helpen, stond Jayden al achter me. " Dit zal ze geen tweede keer proberen "

A/N: Spannend genoeg haha :p 

Vote/Comment/Vote