Kidnapped

4. Ethan

4 – Ethan

" waar heb je het allemaal met Sam over gehad? " vraag ik haar. Meestal vertelt ze me zo een dingen, maar nu ze wat stiller is doet het me nog meer vermoeden dat ze ergens aan denkt. " Van alles " is haar niets-zeggende antwoord.

" Over mij? " vraag ik voorzichtig. Aan haar gezicht te zien heb ik het geraden. Een licht blosje ontstaat en ze probeert haar gezicht wat te verstoppen achter haar haar.

" het is ingewikkeld " zegt ze zacht. Ik kan het net horen en besluit er ook niet meteen op in te gaan. Als ze het wil zeggen zal ze het zeggen, anders ga ik haar niet pushen. " ik weet niet of ik ooit honderd procent van je zal kunnen houden. Of ik je wel alles kan geven dat je wil " Haar ogen zoeken de mijne op. " We doen het rustig aan, alles op zijn tijd. Het is normaal dat je me niet honderd procent vertrouwd "

Opeens slaat ze haar handen voor haar gezicht en blijft zo even zitten. " Het is gewoon zo oneerlijk " zegt ze met een snik. " Ik wil het wel, maar het lukt gewoon niet " Voorzichtig breng ik mijn hand naar haar schouder en wrijf daar over haar blote huid. " En ik vind het zo erg voor jou. " Ze laat zich tegen mijn borst aanvallen en grijp mijn shirt met haar handen vast.

Zo vaak heb ik haar al moeten troosten, waardoor ik precies weet ik wat nu moet doen. Voorzichtig leg ik mijn handen op haar rug, net boven het verband dat op haar rug hangt. Geen gewrijf of iets dergelijks. Alleen maar tegen haar praten. " Je moet je geen schuldgevoel aanpraten. Het gaat toch goed tussen ons. We zien mekaar vaak en we kunnen goed praten. Geef het nog wat tijd. Zoiets moet nu eenmaal groeien "

We blijven een tijdje in die houding zitten, tot ze uitgehuild is. Ze hangt slap tegen mijn borst aan, met haar ogen gesloten. In slaap gevallen. Het is pas 's avonds dat ik haar oppak en haar naar haar kamer breng. Ik ben er al zo vaak geweest dat ik precies weet waar hij is.

Ik leg haar op het bed neer en ga in de stoel zitten. Eerst wil ik zeker zijn dat ze geen nachtmerrie heeft voor ik terug naar huis ga. Al snel krijg ik gelijk. Ze begint te woelen en dingen te mompelen. Een paar minuten later schreeuwt ze en opent terug haar ogen. Dan zit ik al naast haar op het bed. " Het is maar een droom, Jessica. Rustig maar, het is niet echt " Ze lijkt even wat tijd nodig te hebben voor ze naar me kijkt en opnieuw tegen mijn borst aanvalt.

De hele tijd wieg ik haar heen en weer, terwijl ze voor zich uitstaart. " wat is er gebeurd? " vraag ik haar voorzichtig. Als ze erover kan praten zal ze het sneller kunnen verwerken. Het blijft nog even stil voor ze begint te vertellen. " Stuart had me weer ontvoerd en hij wou losgeld hebben, maar omdat hij dat niet kreeg hield hij een pistool tegen mij hoofd. Maar toen kwam jij en hij schoot jou dood, in de plaats "

De tranen lopen weer over haar wangen. Al snel is mijn shirt doorweekt, maar ik blijf doorgaan met haar te troosten. Omdat ze het verdiend.

A/N: Bovenaan de outfit van Jessica.

Vote/Comment/Follow