Kidnapped

23.

23.

Jessica

Stuart had me geen moment uit het oog verloren. Hij zat zijn laptop op zijn schoot gezet en zat naast mijn bed. Hij was duidelijk ongerust over het feit dat ik misschien weer zou proberen ontsnappen. Jammer genoeg voor mij was daarmee al mijn hoop weg. Ik had geprobeerd om zoveel mogelijk te rusten, en zeker mijn energie en krachten te sparen voor het geval dat. Blijkbaar was ik toch even in slaap gesukkeld, want ik werd wakker door een ringtoon. Een paar seconden later, en nadat ik de slaap uit mijn ogen gewreven had, was het gesprek al gedaan. " Ethan komt. Straks ga je terug naar huis. Dan kan ik eindelijk iets anders doen dan babysitten " 

Een kwartier nadat Stuart dat gezegd had werd er op de deur geklopt. De deur ging open en Ethan kwam binnen. " Goed, je bent er " Stuart stond meteen recht. Hij wou duidelijk heel graag terug naar huis. " Ik ga even kijken om nog wat medicijnen mee te nemen. Ik ben over 5 minuten terug " Hij liet mij alleen achter met Ethan. Dit was mijn kans om te ontsnappen, maar ik wist niet zeker of Ethan me wel zou laten gaan. 

Ethan keek kort achter zich, voor hij dichterbij kwam.  " Ik weet dat dit raar zal klinken, maar je moet me vertrouwen. Vertrouw je me? " Dat was een goeie vraag. Ik vertrouw hem, ja. Maar niet voor honderd procent. Toch knikte ik. Ik was nieuwsgierig geworden. Ik wou weten waar dit over ging. " Goed ... We gaan ontsnappen. We hebben net iets minder dan 5 minuten nu. Ik heb al je medicijnen al meegenomen en wat spullen uit het huis. Ik weet dat je zelf ook wil ontsnappen en dit is je enige kans. "

Mijn ogen werden groot zodra hij me voorstelde om samen met hem te ontsnappen. " Wat wil je daarvoor terug? " vroeg ik hem meteen. Aan zo een zaken zit altijd een ' maar '. En ik wou weten waar ik aan begon. Als de prijs voor het ontsnappen groter of even groot was als terug naar het huis gaan, dan was dit toch niet zo een goed idee." Er is geen maar. Ik wil zelf ook mijn leven terug ... Kom je mee of niet? " Ethan draaide zijn hoofd en keek opnieuw naar de deur, om zeker te zijn dat Stuart niet terug binnenkwam. Het was dan dat ik mijn besluit neem. Dit was mijn enige kans om hieruit te geraken. " Ik ga mee " 

Ethan

Zodra ze toestemde, hielp ik haar uit het bed. Ik koppelde alle infusen zo snel mogelijk los voor ik naar de deur ging. Jessica kon niet meer stappen, waardoor ik wel een hulpmiddel moest zoeken. Daarom was ik eerst op zoek gegaan naar een rolstoel, voor ik naar de kamer gekomen was. Ik hielp Jessica zo snel mogelijk naar buiten, in de rolstoel en reed met haar weg. Gelukkig had ze al haar gewone kleren aan, want anders hadden we ook daar een klein probleem.

Zoals gepland stond de auto voor de deur. Ik hielp haar zo snel ik kon, in de auto en ging achter het stuur zitten. De rolstoel liet ik naast de auto staan. Ik had geen tijd meer om hem terug te brengen. Net op dat moment kwam Stuart naar buiten gelopen. Hij herkende de auto meteen. Het was dan ook die van hem. 

Stuart rende naar ons toe, terwijl ik de auto startte en wegreed.  Tot nu toe ging alles volgens plan. Het duurde niet lang voor we op een autostrade waren. Ik hoopte de auto ergens aan de kant te zetten en te voet verder te gaan. Misschien kon ik de auto doorverkopen of verhuren. Dan gingen ze achter de auto aan, zonder te weten dat wij al lang een andere kant op waren.

Jessica had nog niets tegen me gezegd. Het eerste dat ze zei was."Dankjewel ". Ze moest me niet bedanken. Ik was mee verantwoordelijk voor deze situatie en die ging ik nu gewoon rechtzetten. Wat de gevolgen ook zouden zijn. 

A/N: Voila. Ethan & Jessica zijn ontsnapt. Maar voor hoelang? 

Vote/Comment/Follow