Kidnapped

8. Jessica

8 – Jessica

Een ziekenwagen had me naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd ik onderzocht en moest ik een verklaring geven. Hoe Denzel eruit zag en dergelijke. En of ik hem kende. Het liefste wou ik niet meer aan hem herinnerd worden, maar ik begreep ook wel dat het moest. Sam bleef de hele tijd aan mijn zijde. Mijn ouders waren al op de hoogte en zouden naar het ziekenhuis komen. Alleen was ik in slaap gevallen.

Zodra ik mijn ogen open kijk ik recht in die van mijn moeder. " Schatje toch " Ze knuffelt me meteen en duwt me dicht tegen haar aan. Ik laat het maar gebeuren, net zoals de rest al in een waas voorbij gegaan is. Mijn vader staat aan mijn andere kant en geeft me ook een knuffel. " Ze krijgen hem wel, Jess. Ik zorg er persoonlijk voor dat hij nooit nog vrij rond kan lopen "

Ik antwoord er niet op. Eigenlijk wil ik zeggen dat Jayden dan wel iemand anders op me afstuurt, in de plaats van Denzel. Door hem weet ik dat ik nooit veilig zal zijn. Zelfs in de gevangenis zullen ze iemand op me af sturen om mijn leven tot een hel te maken.

" Meneer, er staat een jongen buiten. Hij beweert een vriend te zijn " Mijn vader loopt naar de man toe, die net de kamer is binnengestapt. Waarschijnlijk één of andere bodyguard. " Ik heb Ethan net gebeld, meneer. " Sam staat tegenover het bed en praat tegen mijn vader, als hij haar kruist. Hij kijkt haar even aan, voor hij verder stapt.

Een minuut erna komt Ethan de kamer ingestormd. Hij blijft even op zijn plaats staan en kijkt naar me met een schuldige blik. Het knaagt nog steeds aan hem dat hij me ooit ontvoerd heeft. Dat hij ervoor heeft gezorgd dat dit alles gebeurd is. Ik ben diegene die weet dat het niet alleen zijn fout is. Hij komt naar me toe en komt naast mijn bed staan. Zodra hij daar staat druk ik me tegen hem aan en laat mijn hoofd in zijn shirt verdwijnen.

Zijn armen slaat hij al snel om me heen en hij komt naast me op het bed zitten. Het is al de tweede keer dat hij dit moet doen. Mij troosten. Net zoals toen Stuart me verkracht had. Hij wiegt me heen en weer, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. " het komt wel goed. Ze krijgen hem wel. Ik laat je niet meer alleen "

We blijven zo zitten, tot al mijn tranen opzijn. Verpleegsters en dokters komen binnen en buiten. Sam gaat weg. Mijn ouders gaan weg en langzaamaan wordt het donker. Ethan is de enige die blijft. Hij is ook de enige die ik hier nu bij me wil hebben. Hij begrijpt me. Mijn ouders denken dat het een eenmalige actie was van Jayden. Ethan en ik weten wel beter. Zijn laatste zin ' ik laat je niet meer alleen ' zegt wel genoeg. Hij weet dat de kans groot is dat er nog iets gebeurd. Dit is nog maar het begin.

A/N: Vote/Comment/Follow