Kidnapped

17. Ethan

17 – Ethan

Enige tijd daarvoor

" Neem alleen het hoognodige mee " De man staat in de deuropening met zijn armen over mekaar gekruist. De toon waarop hij het zegt laat niets aan de verbeelding over. Op dit moment wil hij op een heel andere plaats willen zijn en niet één of andere tiener beschermen die bedreigd wordt door één of andere bende. Geloof me, ik wil op dit moment ook ergens anders zijn. Ergens heel erg ver van hier ...

Ik haal mijn rugzak van onder in de kast en begin er wat kleren in te proppen. Bij het eerste t-shirt was ik van plan om het op te vouwen, maar ik denk niet dat hij daar zo blij mee zou zijn. Na mijn kleren zijn nog een paar andere spullen aan de beurt, zoals mijn laptop. " Binnen 5 minuten vertrekken we " De man tikt een aantal keer met zijn voet op de grond.

Zonder te antwoorden ga ik verder met inpakken. 5 minuten later wordt mijn tas uit mijn handen gerukt. " Ze zijn om " is zijn simpele antwoord. Ik rol met mijn ogen zodra hij niet meer kijkt. Ik wil hem net volgen als mijn gsm gaat. Jessica. " Waar ben je? Ik maak me ongerust " Nu is het de agent die met zijn ogen rolt. Het duurt hem duidelijk veel te lang ... " Ik ben net klaar met pakken. We komen er zo aan " zeg ik tegen haar. Daarna verbreek ik de verbinding. Ik volg de man naar de auto.

" Leg alles maar in de koffer " Uiteindelijk heb ik dan toch één grote sporttas gevuld met wat kleren. Niemand weet hoelang het zal duren voor ze gevat zijn, dus beter teveel dan te weinig meehebben. En dan heb ik nog een kleinere tas mee met wat kleine spulletjes, zoals mijn tandenborstel.

Ik leg mijn koffers in de kofferbak en ga nog eens vlug in gedachten over het lijstje dat ik voor mezelf gemaakt heb. Volgens mij ben ik iets vergeten ... Mijn handen gaan in mijn broekzakken. Shit! Mijn laptoptas! Ik had hem in mijn handen toen Jessica me gebeld had en toen had ik het op de grond gezet!

" Nog één minuut " zeg ik. Zo snel ik kan sprint ik naar boven en vind mijn laptoptas naast de voordeur. Net als ik het handvat vastgrijp voel ik iets tegen mijn rug. " Geen geluid " Langzaam laat ik het handvat terug los en ga wat rechter staan. Ik hoef me niet om te draaien om te weten wie er achter me staat. Jamie. Ik herken zijn stem zo. " Heb je me gemist Ethan? " Een klein lachje verlaat zijn mond. " We hebben wel veel om over bij te praten. Laten we maar snel gaan " Hij pakt me bij mijn arm en laat me voor zich uit wandelen naar buiten. De agent ligt op de grond. Een straaltje bloed is zichtbaar in zijn nek. Ik kijk er niet te lang naar. " Stap maar in " Jamie doet de bestuurderskant open en laat me plaatsnemen. Hijzelf gaat op de passagiersstoel zitten en houdt het pistool op mij gericht. " En nu ... rijden maar "

A/N: Ik ben zelf niet helemaal tevreden met het hoofdstuk maar ja ... ik wist niet hoe ik het beter kon maken. Hopelijk hebben jullie er toch van genoten.

Vote/Comment/Follow