Kidnapped

12.

12.

Jessica

Mijn lichaam deed er alles aan om dit niet te laten gebeuren. Mijn benen schopten zo veel ze konden. Mijn armen probeerden zich los te maken uit zijn greep. De tranen rolden over mijn wangen en mijn hoofd bewoog van links naar rechts. Alles in de hoop om hem van me af te krijgen. Zijn greep op mijn polsen verstevigde alleen maar. Het leek alsof mijn poging helemaal niets uithaalde. " Ben je opeens van plan om tegen te werken? " zei hij wat spottend. " In dat geval zal ik toch geen andere keuze hebben dan je vast te binden " Mijn lichaam kwam meteen weer in beweging. Zodra ik vastgebonden zou zijn, had ik geen enkel verweer meer. Zijn ene hand bleef mijn polsen vasthouden, terwijl de andere naar mijn schoenen ging. Voor ik het wist had hij ze uitgedaan, en met de veters ervan was hij mijn polsen aan mekaar aan het binden. Dat alles met één hand. Ik had echt geen enkele kans tegen hem. Hij was gewoon veel te sterk voor me, maar ik moest het blijven proberen. Ik zou me niet gewonnen geven! 

Mijn polsen waren aan mekaar gebonden en daarna liet hij ze los. Zijn ene arm hield me in bedwang, terwijl de andere mijn polsen vastmaakte aan het bed. Opnieuw haalde mijn verweer niets uit. Zodra ik vastgebonden was bekeek hij me. De rillingen liepen over mijn rug. De tranen over mijn wangen. 

Zijn handen hadden bijna meteen een nieuwe bezigheid gevonden. Ze pakten de onderkant van mijn t-shirt vast. Met een grijns scheurde hij het kapot en liet het naast het bed vallen. Zijn handen gingen naar mijn broek. Al de tijd schreeuwde ik om hulp. Schreeuwde ik om me los te laten. Schreeuwde ik in de hoop dat iemand me uit deze nachtmerrie haalde. Hoe langer ik schreeuwde, hoe wanhopiger ik werd. Niemand zou me komen redden, was het enige dat door me heen ging. 

Ethan

Ik had rust proberen zoeken in mijn kamer. Beneden waren ze gewoon te veel aan het praten over Jessica. De ene, na de andere vieze opmerking en ik had daar echt geen zin in. Het beetje schuldgevoel dat ik in me had, had me gesmeekt om niet naar hen te luisteren. Om weg te lopen en gewoon alles rondom mij even te negeren. Het geschreeuw begon ongeveer tien minuten later. Ik herkende, jammer genoeg, haar stem. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. In de hoop dat het zou ophouden. Natuurlijk was het makkelijk om dat te denken. Er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om naar buiten te lopen en de confrontatie aan te gaan met Stuart. Dat was bijna onmogelijk. Dan had ik meteen mijn doodsvonnis getekend. 

Het geschreeuw stopte na een tijdje. Ik hoorde voetstappen in de gang en mijn schuldgevoel nam opnieuw de bovenhand. Ik stapte langzaam naar de haar kamer en opende deur. Ze lag opgekruld als een balletje op het bed. Haar armen beschermden haar. Toch kon ik meteen zien wat er gebeurd had. Ze had niets van kleren aan. Een deel van haar lichaam was bedekt met een deken, maar dat was ook alles. Ik zette voorzichtig een stap vooruit en meteen opende ze haar ogen. Ik zag angst. Wanhoop. Verdriet. 

" Raak me niet aan " zei ze met een bibberende stem. Er rolde een nieuwe traan over haar wang. Ik schudde mijn hoofd meteen. Ik zou me nooit verlagen tot het gene Stuart gedaan had. Een vrouw verkrachten was echt het laatste waar ik aan dacht. " Het spijt me " zei ik. Ik had haar kunnen helpen. Haar kunnen redden, maar in plaats daarvan had ik het gewoon genegeerd en gewacht tot het voorbij was. " Ik zal ervoor zorgen dat ze uit je buurt blijven " zei ik, ook al wist ik dat ik die belofte waarschijnlijk niet kon waarmaken. Toch waren het zorgen voor later. Ik wou er nu alles aan doen om haar wel te helpen. Om ervoor te zorgen dat ze deze nachtmerrie te boven kwam. 

A/N: Vote/Comment/Follow